Stilte.

Ik ben aan het malen, piekeren

Weet absoluut niet wat er mee moet en kan doen.

Jeroen is nu al jaren aan het tobben met zijn gezondheid

Hij is nu een chrono patiënt geworden.

Eerst de spierziekte, dan de kanker, dan de schildklier problemen, hartproblemen en nu, vrezen we gaan de longen meedoen.

We hebben een afspraak met de longarts.

Ergens in augustus krijgt hij een pacemaker en de elektrovoorziening van zijn hart wordt stilgezet.

Moe blijft hij maar door dit alles slijt zijn hart té hard.

In crisistijden, dan staat iedereen aan je zijde.

Telefoontjes, kaartjes, bloemen: daar wordt dan kwistig mee gestrooid.

We voelden ons gesteund.

Zelfs de vrucht mijner schoot was direct aanwezig.

Maar nu; Stilte.

Bel ons wanneer je ons nodig heb, wordt er dan gezegd.

Toch, op den duur wordt dit moeilijker

Voel me een zeur, een aansteller.

Zie mijn mannetje verslechteren, want alles gaat niet in zijn koude kleren zitten.

Dus na een telefoongesprek waarin ik me eventjes gesteund voel, is er weer die stilte.

We moeten het blijkbaar met z'n tweeën rooien en soms alleen.

Dan voelen we ons eenzaam en wordt het vechten héél moeilijk en vragen ons dan af, waarom?

Wat hebben we fout gedaan?