maandag 7 november 2016

Geraniums

Geraniums

Gepensioneerd, achter de geraniums met mij, uitgerekend in november. November is slachtmaand, bloedmaand, nevelmaand: een rotmaand. De zomer is definitief voorbij maar het is nog geen winter. Nog geen december met vrolijke feestdagen, nog lang geen sneeuw- en ijspret. Wel storm, regen en toenemende duisternis. Duisternis die in je ziel kruipt.
    De bomen hebben nog blad maar de meeste bladeren liggen op de grond of waaien, samen met regen tegen je aan als je tegen de wind in ploetert. De bladeren die nog aan de bomen zitten, zien er afschuwelijk uit. Ze hebben soms uitbundige kleuren maar het is een koortsblos; hun dagen zijn geteld. Over een paar weken zal het bos een verzameling zwarte staken zijn, als scheefgezakte grafzerken op een reuzenbegraafplaats, waar je dwars doorheen kijkt. 
    Maar het goeie van november en de herfst is dat er talloze mooie liedjes over gezongen zijn door diverse artiesten. Dat maakt het najaar dragelijk en laat je op een decadente manier genieten van je melancholieke stemming.
    Neem bij voorbeeld  Les Feulles Mortes, ook bekend als Autumn Leaves. Opgenomen door  een groot aantal artiesten, onder anderen Yves Montand en Eric Clapton maar pas door Bob Dylan tot mij doorgedrongen. Een treurig lied over een gestrande relatie. ...But I miss you most of all my darling / When autumn leaves start to fall...Net een tekening van Marte Rōling, weinig lijnen, maar precies op hun plaats. Simpele woorden maar ozo effectief.
    Of wat dacht je van Tom Waits, onder begeleiding van een jankende zingende zaag... November has tied me / To an old dead tree / Get word to April / To rescue me / November's cold chain / Made of wet boots and rain / And shiny black ravens / On chimny smoke lanes...
  Dergelijke teksten helpen mij op een paradoxale manier door de anders ondraaglijke maand november heen.
    Gepensioneerd en wel had mij juist op zo’n ‘vrolijke’ november voorbereid. Ik ben in de november van mijn leven aanbeland. Het laatste stukje. Net als de natuur begint alles aan mij richting graf te bewegen. Daar is geen training tegenop gewassen. De zwaartekracht is sterker.
    Ik had me voorgesteld dat ik overdag alleen in huis zou zijn. De oude hond aan mijn voeten, de poes op schoot. Vanachter de geraniums mijn memoires schrijvend. De stilte van het graf voorproevend. Maar nee. Mijn vrouw is wegens ziekte de hele dag thuis, mijn dochter volgt volwassenonderwijs in de avond en mijn zoon heeft alleen ’s morgens college. Als ik goed en wel uit mijn bed kom, is hij alweer thuis. En als klap op de vuurpijl ben ik weer gaan werken, één dag in de week. 
    De geraniums moeten wachten.

Laaglander

    

Geen opmerkingen: