Zoeken in ons fotoarchief.

We zitten nu min of meer in rustiger vaarwater

Behalve bij mijn lief.

Diagnoses komen en gaan.

Medicijnveranderingen en dat zijn geen vitaminetabletjes.

Veranderende bijwerkingen.

Dus doen we het voor de rest rustig aan en spit ik weer in ons fotoarchief.

Hier zijn we in Frankrijk en French Sister liet  ons haar omgeving zien.

Deze foto is genomen in een klein plaatsje genaamd La Romain.

Het is een groot thema dorp en die is “De Kat”.

Overal kattenbeeldjes en levende katjes.

Wij als kattenliefhebbers genoten hiervan.

Dit is een van de toen gevangen kat.

Niet verlangen naar verlangzamen

Na systematisch, gedecideerd en genadeloos zeuren, maandenlang, kreeg mijn jongste dochter Amber, twaalf jaar geleden een hondje. (Hoe verpest ik mijn kind.)

Het was een jonkie van een Griekse zwerfster. Amber had hem Jamai willen noemen, naar de toenmalige winnaar van Idols, maar omdat de baas van zijn moeder hem al Mink had genoemd liet ze dat maar zo. Van je moeder, broertjes en zusjes gescheiden worden was al moeilijk genoeg. Ook nog een andere naam leek haar teveel verandering ineens.

    Hoewel ze plechtig beloofd had om haar lieveling zelf te verzorgen kwam de begeleiding op de schouders van haar geliefde vader neer.(Hoe verpest ik mijn kind 02.)

    Amber gaf hem heel veel liefde, de rest kwam van mij. Dus ook naar puppycursus want een verwende dochter is al erg genoeg; de hond werd opgevoed. Zodoende is de hond formeel van Amber maar in de praktijk van mij.

    Vanaf dat ie een halfjaar oud was ging hij mee joggen. Hij was altijd sneller dan ik. Sneller is een understatement. Hij liep vijf maal zo veel en tien maal zo snel, onderwijl andere honden besnuffelen, fazanten opjagen, stukje zwemmen en een meerkoet vermoorden. Het was nooit lang en ver genoeg naar zijn zin. De afgelopen paar jaar zijn we qua trainingsniveau echter steeds meer naar elkaar toegegroeid. Ik word weliswaar steeds langzamer - verlangzamen is my second name. Ik ben tegenwoordig beter in verlangzamen dan in versnellen. Hoewel, tegenwoordig… het is al dertig jaar aan de gang, dat verlangzamen. Vanaf mijn 35^e gaat het bergaf. Het doel is niet langer sneller worden, maar de onvermijdelijke neergang vertragen - bij Mink gaat de achteruitgang nog dramatischer en nu zijn de rollen omgedraaid, al vermoord ik weinig meerkoeten. Hij is niet meer zo fanatiek. Ik draaf tweehonderd meter, keer om en loop terug om hem op te halen. Soms is hij nauwelijks van zijn plaats gekomen en staat hij dromerig te koekeloeren alsof hij zeggen wil: welke kant wil je eigenlijk op, met je heen-en-weer geloop?  Eenden en ganzen loopt hij onverschillig voorbij, alsof het poppen zijn.                          

    Omdat een hond een kleinere levensverwachting heeft dan een mens is zijn aftakeling een confronterende voorafspiegeling van wat mij te wachten staat. Onlangs bleek hij teelbalkanker te hebben. Daar is hij  the hard way - castratie- vanaf gekomen. Sindsdien is hij weer wat fitter, in elk geval levenslustiger. Hopelijk staat mij geen teelbal- of andere kanker te wachten.  

    Verlangzamen is hoe dan ook onvermijdelijk. Dat gaat door tot de definitieve stilstand.

Laaglander

Vakantie in Frankrijk

Zo herinner ik me het uitzicht uit het huis van French sister.

Dat onbelemmerde uitzicht.

Jeroen vertelde me waar ik dan naar keek.

Daar woont die en die en daar ligt dat,

Het was een piepklein dorpje met een enorme zeer oude kerk

De begraafplaats waarop de  graven halverwege in de grond en daarop de ‘huisjes’ lagen.

Deze foto is genomen na het maaien en binden van het gras.

Het tijdstip was tegen de avond want dan heb je van die mooie schaduwen.

Helaas, die tijd is voorbij.

Er zijn nu heel veel huizen bijgebouwd en dus meer buren.

Doordat haar oud geliefde nogal slordig was met het opmeten van de grond leeft ze in onmin met de buurman die van ruzie maken houdt.

Wij denken dat we niet meer naar haar gaan want er is nog zoveel meer wereld die we willen gaan verkennen.

Daarom is deze foto me erg dierbaar, dit stukje verdwenen Frankrijk

Soms twijfel ik aan mezelf.

Ik hou van instrumentele jazz zonder al dat gezang.

Ik hou van stripboeken en SF romans.

Ik hou van moppen vertellen.

Ik hou van buiten lopen als het waait en stormt.

Ik vertel dit soms aan anderen en er wordt bevreemd naar mij  gekeken.

Een rouw die van dit houd en vraag mezelf af; ben ik er wel eentje?

                                                               

Blijdorp Rotterdam

Tijdens een van mijn safari's in Blijdorp kwam ik deze knappe varaan tegen. Toch was ik blij dat we gescheiden waren door een glazen wand. Het schijnt dat ze erg giftig zijn. Hij heeft wat prehistorische trekken. Hij is dus wat we noemen knap van lelijkheid.

Arm, arm Meisje.

Alweer de 2^de nacht waarop het onweer de hele nacht liet bliksemen en donderen.

Lijkt op vuurwerk

Niet iets waar Meisje van kan genieten.

Integendeel, ze is er doodsbang voor.

Dan is de badkamer de enigste plek waarin zij zich min of meer kan terugtrekken.

Alleen de afgelopen nacht niet.

Toen bereikte “het drama” zijn hoogtepunt.

Dat wisten we niet, maar goed ook.

In de ochtend zagen we residu van het voorgeval.

De hele vloer en kattenkussen waren vervuild en Meisje ook.

We stroopten onze mouwen op en;

Het kussentje en honden deken gingen in de wasmachine, de vloer werd gedweild en Meisje ging met grote tegenzin onder de douche.

Voor haar de 1^ste keer bij ons en gelukkig had ik hondenshampoo in de kast staan.

Waarom mocht ze niet bij ons slapen of bleven we bij haar slapen?

Dan werd het helemaal bevestigd dat dit alles eng is omdat de bazen ook héél anders doen.

Ze moet er gewoon doorheen.

Net als aan de lijn lopen, met de tram, metro of trein reizen.

Daar zat ze vroeger ook te shaken en toch heeft ze dit alles ook geleerd.

Maar toch: arm, arm Meisje.          

Herfst

Ik weet het. Het is een beetje vroeg in het jaar maar toch, herfst. Na de lente is dit ook een van mijn lievelingstijden. Dan gaan mijn lief en ik vaak op vakantie. De prijzen zijn wat billijker, minder jong grut voor mijn voeten en de kleuren overal. In een woord, een schitterend pallet van moeder natuur. Deze foto heb ik genomen in Texel want we zijn eilandgangers. Toen was het wat vochtig en dus springen de paddenstoelen uit de grond of in dit geval, uit de boom. Ik kan de laatste tijd weer bij mijn fotoarchief en deel deze foto dus met jullie. Eens vroeg een dierbare vriend wat ik in hemelsnaam met al die foto’s wilden doen? Dit dus, het delen en hopen dat jullie mij begrijpen. We zitten stilletjes te hopen dat zodra Roen een beetje stabieler is dat we weer eens met vakantie kunnen gaan. Daar zijn we aan toe. Dan gaan we met een cruise de rivier op. Dan hoeven we maar twee x in te pakken en 2 x uit te pakken en de wereld glijdt dan aan ons voorbij en ga ik weer fotoschieten. 

Loopdag

Terwijl mijn lief onder handen word genomen in het ziekenhuis heb ik vandaag een 'loopdag'. 
Lopen met Meisje.
Lopen naar de podoloog
Lopen naar de apotheker
Lopen naar de supermarkt
Ondertussen neurie ik een mooi liedje
Van Fairport Convention uit mijn Ierse rock periode
Hier zijn ze en zing mee,

Fairport Convention

Lievelingsschilder.

Georges Seurat is er ook een van.

Hij schilderde in pointillisme stijl.

Puntje, puntje en nog meer puntjes worden gebruikt.

Het resultaat?

Prachtig en vooral dromerig.

Op deze site lees je er meer van.

https://robschimmert.wordpress.com/2013/03/29/pointillisme/

Mijn fotomodel.

Toen we nog op de R’damsedijk woonden

Kwamen ze toen ook al regelmatig langs en binnen.

Moeder en kind.

Kleindochter wilde graag fotomodel worden.

Nam haar mooiste Chinese jurk mee.

Haar moeder kapte haar.

Ze werd getransformeerd tot een prachtig jong meisje.

Ik heb ze beide op de foto gezet

Voor wat levendigheid

Het is een mooi portret geworden.

Taxichauffeur.

Mijn lief was er vroeger eentje.

Reed in een Opel Record.

Het speelde zich af in 1982.

Waar? In Arnhem.

De motor was weliswaar krachtig maar werd bevestigd aan de carrosserie met plakband en elastiek.

Terwijl hij zweefde over de oude brug vloog de versnellingsbak eruit omdat het elastiek geknapt was.

Doordat in Arnhem de trolleybus rijdt en deze zijn energie kreeg door de bovenleidingen en de brug van ijzer was kon hij geen contact krijgen via de radio.

Mobieltjes moesten nog uitgevonden worden, alleen in de Star Trek films werden deze verbeeld.

Hij  was genoodzaakt de auto over de brug te duwen en na het verlaten hiervan was communicatie mogelijk.

Gelukkig was hij toen nog jong en sterk.

Gesprek

Tja, zei de vrouw.

We wonen in dezelfde huis,

Slapen in hetzelfde bed,

Kijken naar dezelfde tv programma’s.

Spreken we samen onze dagindeling af.

Maar soms lijkt het alsof we op verschillende planeten leven.

Maandag

De dag van de maan.

Van oorsprong een vrouwelijk teken zoals de zon is van de man.

Geheimzinnig, veranderlijk en altijd weer anders is zij, de maan.

De zon schijnt in onze snoet en is dan altijd hetzelfde dus voorspelbaar.

De maan is daardoor niet te vertrouwen.

Mannelijk/Vrouwelijk.

De eigenschappen van de man zijn: duidelijkheid, dapper en eerlijk in de reacties. Mannelijk zijn word bewonderd en de man mag naar voren stappen en zeggen wie en wat hij is.

De eigenschappen van de vrouw: bescheidenheid, tactvol, meelevend en invoelend zijn. Vrouwen zegt men worden ook bewonderd.

Maar: zodra de vrouw zich in de mannenwereld gaat begeven wordt er verwacht dat ze een namaak man wordt met diens eigenschappen.

Lukt dat, dan wordt dat ook niet in dank afgenomen en wordt ze als manwijf betiteld.

Kijk maar naar de verkiezingen in de U.S.A. en H. Clinton en hoe zij beledigd wordt door haar vrouw zijn.

We kijken nu met afschuw naar de Islamitische gemeenschap en hoe zij de vrouwen bejegenen.

Maar wij zijn geen haar beter. Het wordt wat tactischer gebracht en we noemen onszelf in vergelijking met anderen “verlicht.” 

Pop Art

Bij gebrek aan inspiratie
Bij gebrek aan een woordenstroom
Zocht ik een aardig plaatje
Ook op You Tube een aardig deuntje dat ik deel
Pop Art
Dit kunnen jullie draaien tijdens het spelen van een game
Have fun, om het in goed Nederlands te schrijven.

Gezegde

Voorlopig de laatste.

De eerste slachtoffers bij een groot conflict tussen landen of bevolkingsgroepen zijn;

de waarheid.

de burgerlijke vrijheden.

Gezegde

Geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaars, niet door de verliezers.

Tenen.

Vandaag naar de pedicure gegaan.

Na herhaalde malen die vermaledijde schoppen onder mijn hol ontvangen te hebben.

Soms krom lopend, zo lastig waren mijn grote tenen, ben ik gegaan.

Ik loop al jaren bij haar naar binnen.

Terwijl zij met mesjes, schaafapparaatjes, zalfjes en schuur pinnetjes mijn voetjes weer aan het verjongen is

Praten we bij, over onze verwikkelingen van het leven.

We hebben allebei het een en ander achter de kiezen, dus is er stof genoeg.

Na de laatste invetbeurt sta ik weer met gerevitaliseerde voeten op de vloer

Ik reken af en na alle goede wensen ga ik weer naar huis.

Tot de volgende keer.

Gezegde

Wat voor de een een terrorist is, is voor de ander een vrijheidsstrijder.