 |
| Daar ging ik nu. |
Wat zal ik
zeggen. Ik dacht wijs te zijn bij de beslissing. De laatste maand loop ik te
tobben. Mijn knieën en soms enkels zijn pijnlijk. Niet altijd. Dat hangt van
het weer af. Bij koude en vochtigheid, ja, dan gebeurt dit alles. Hoe het gaat
met warmer weer zie ik wel. Dus nam ik wat ik dacht een verstandig besluit.
Bewegen is en blijft mijn motto. Stilstand is doodstand en ik besprak dit alles
met mijn lief. Ik ga met je mee zwemmen want in water ben je lichter. Tenminste,
zo luidt de theorie. Roen was het met mij eens. Ik paste mijn oude badpak en
kocht wat badslippers en ging afgelopen woensdag op pad. Omkleden, douchen en
hup, het water in. Dat viel tegen. Ik kan eigenlijk niet goed zwemmen, maar
dapper ging ik een half uur zo nu en dan heen en weer. Het water was wel lekker
warm. Daarna een half uur oefeningen doen o.l.v. Hans, de fysiotherapeut.
Daarna gingen we naar huis. Ik dacht, waar blijft de verwachtte spierpijn? Nu
ga ik morgen officieel weer zwemmen maar hoe verder die dag naderde hoe meer ik
hier tegen op zie. Ik hou eigenlijk helemaal niet van zwemmen. Vroeger ging ik
niet zwemmen en later ook niet. Ik ging alleen in de winter, herfst en lente
naar het strand met de hond. En als we konden gaan zwemmen was het; even het
water in, nat worden en weer het strand op. Ik heb een hekel aan zwemmen dus
zegt Jeroen de afspraak af en ik ga een nieuwe afspraak maken met de
fysiotherapeut om te bespreken hoe we mijn luie lijf in beweging brengen. Dat
is en blijft noodzakelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten