Ik sta op een
fietspad in de regen. Pijnacker. Ik ril in mijn korte broek en hemd. Om mij
heen staan mannen, hoofdzakelijk mannen. Er hangt een kwalijke okselzweetlucht,
want wat zou je ‘s morgens douchen,
straks moet je weer. Deo is nog niet gebruikelijk. Iemand houdt een betoog in
een moeilijk verstaanbaar accent door een blikkerige megafoon: ‘Het
startgeld van drie gulden is voor nieuwe speeltoestellen.’
Dan klinkt een schot (of iemand blaast op een fluitje, of iemand roept: ’START!’)
En weg zijn we. Ah, frisse lucht. De polderwegen op. Vanuit tuinen en erven
meewarig bekeken door dorpelingen en boeren. Wat een zonderlingen! De winnaar
wacht een fondueset, een leverworst of een koffiemok met het logo van de
organiserende volkstuinvereniging. En eeuwige roem in Pijnacker. Hardlopen in
de jaren tachtig.
Wat wisten we nog weinig. We deden maar
wat. Het televisieprogramma De Rekenkamer rekende afgelopen donderdag voor dat een running
outfit zo’n 635 euro kost en dan waren ze de onontbeerlijke
hartslagmeter/sporthorloge nog vergeten, dus eigenlijk zou je op duizend euro
uitkomen. Dan heb je er ook
Hardloophandschoenen,
een hardloopmuts (voor een stukje hoofdbescherming), en een gordel voor
drinkflesjes bij. Eigenlijk moet je dan nog hardlooples of een app van Evy en
een sportkeuring.
Als je nu meedoet aan een loopevent,
bijvoorbeeld de de Santarém, de Snorrenrun, de Colourrun, de Stilettorun, de Zombierun of de
High heel drag queenrun, loop je niet tussen knoestige atleten maar tussen
voornamelijk frisruikende jonge dames. En meestal schijnt de zon. De laatste
loopgolf heeft vooral zonnige vrouwen aangetrokken. Een hele verbetering. De
opbrengst komt nu niet meer ten goede aan speeltoestellen maar aan Golazo en
Like 2 run, bedrijven die de marathons
van Rotterdam, Eindhoven, de CPC, de Ladiesrun en talloze sportevenementen in
België en Frankrijk organiseren.
De afgelopen paar duizend jaar, de gehele
geschiedenis van de mensheid eigenlijk, hebben mensen hardgelopen. Hoe dat al
die tijd goed is gegaan zonder dempende, corrigerende schoenen,
thermo-ondergoed, zomer- of wintertights, naadloze hardloopsokken,
reflecterende jacks, gordels met flesjes en gels, is een raadsel.
Het is net of er vóór
de hardlooprage geen buitentrainingen werden gedaan. Hoe deden voetballers dat
dan? In een trainingspak als het koud was en in een voetbalbroekje als het niet
koud was. Wie dorst heeft drinkt uit de kraan.
Niemand verplicht je om overbodige spullen
te kopen en die loopjes in Delfgauw en Barendrecht, bij speeltuinverenigingen
en buurthuizen voor weinig geld, bestaan nog. Maar hardlopers zijn geen
zonderlingen meer, de oude heroïek en romantiek is
weg. Helaas.
Laaglander
Geen opmerkingen:
Een reactie posten