Husselende dagen

Zo is de agenda prima in orde.

Zijn de afspraken binnens en buitenshuis gemaakt.

Komt er een indringer binnen die alles weer door elkaar husselt.

Hoe bedoel je zul je vragen.

Nu, we hadden bijna een afspraak met de notaris die de zaken van de verkoper regelt.

Alleen bleek die begin december een gaatje te hebben.

Onze ING man zette wat druk op die notaris en wat blijkt?

De bank van de verkoper wil 30 dagen bedenktijd hebben voor het geval wij toch niet willen kopen.

Zucht!

Dus hebben we een afspraak, die door de notaris wat vervroegd is naar 20 november.

De verkoper belde ons want hij snapt er ook niets van.

Hij heeft een bos sleutels klaar liggen en we hebben toestemming om toch met het opknappen te beginnen.

Geduld is een schone zaak,

Wat zal ik schrijven.

Eigenlijk weet ik het al.

Had dit niet voor mogelijk gehouden,

Zo'n 3 weken geleden zetten we ons huis te koop.

De makelaar had mooie foto's en een filmpje laten maken door een vakman

We kregen al snel kijkers.

De 2de, zo vertelde de makelaar, was enthousiast, zeer enthousiast.

Dit zou hem kunnen worden.

Hij vroeg een week later om een 2de bezichtiging

De volgende dag ontvingen we een bod.

We noemden een lagere bedrag dan dat we eerder hadden genoemd.

Er werd wat heen en weer gepingeld

Zowaar, het werd geaccepteerd door de verkopers en koper.

Er is een datum geprikt en als alles goed gaat dan is ons huis op 1 februari 2019 zijn huis.

Kortom we hebben ons huis verkocht!

De verhuizer is gebeld voor meer dozen, inpakpapier en etiketten.

Het inpakken wordt weer hervat.

Conceptuele Kunst EdR: Verliesles

Conceptuele Kunst EdR: Verliesles: Verliesles Een prachtige dag in 2013. Met mijn zoon en kleinkinderen ging ik roeien op de Rotte. De zon scheen uitbundig. Eenden...

Verliesles

Verliesles

Een prachtige dag in 2013. Met mijn zoon en kleinkinderen ging ik roeien op de Rotte. De zon scheen uitbundig. Eenden, meerkoeten en futen werden gevoederd. De kleintjes spetterde met hun handjes op het water. We picknickten op de kant. Een gelukkige dag voor een zeventigjarige opa. Toen we weer naar huis gingen en we bij de auto stonden bedacht ik dat ik mijn medicijnen in de boot had laten liggen. Snel ging ik terug. Toen ik vanaf het lage steigertje weer op het gras stapte, viel ik en brak mijn nek. Terwijl ik met mijn gezicht in het gras lag voelde ik alle kracht uit mijn lichaam ontsnappen. Alsof de stekker eruit getrokken werd. Accepteren, accepteren, hoorde ik een stem zeggen. Een stem buiten mijzelf; een hallucinatie. Meteen besefte ik dat vanaf dat moment alles anders zou worden. En zo was het ook.

De ambulance reed eerst naar de verkeerde kant van de Rotte en moest kilometers terug rijden. Zodoende lag ik anderhalf uur te wachten voordat ik eerste hulp kreeg. Een ongeluk komt nooit alleen, zeggen ze.

Na langdurige revalidatie mocht ik, met een boel thuiszorg naar huis. Naar mijn vrouw. Een paar weken later kreeg zij te horen dat ze kanker had en een half jaar later was ze dood. De laatste periode voor haar overlijden lagen we samen in de huiskamer, in een ziekenhuisbed, niet in staat elkaar aan te raken. Dat was het ergste van mijn dwarslaesie. Als je denkt dat je alles verloren hebt, kom je erachter dat je altijd nog wel wat meer kunt verliezen.

Ik lig in een ziekenhuisbed, in mijn huiskamer te wachten op hulpverleenster 1. Die komt om negen uur. Om half tien komt hulpverlener 2, die is hoger gekwalificeerd, die doet dingen bij me, die nummer 1 niet mag doen.

De bel gaat. Ik slaak een kreet waar ik zelf van schrik. Dat komt doordat ik een spasme krijg als ik de afstandsbediening van de buitendeur indruk. Spasmen heb ik te kust en te keur. Vooral als ik me beweeg of als iemand me beweegt. De zuster schrikt allang niet meer van mijn ongecontroleerde kreten. Monter komt ze binnen trippelen op hoge hakjes. 'Goedemorgen meneer Schreuder,' zegt ze. 'Goed geslapen?'

'Ik slaap nog steeds en ik droom dat er een engel binnenkomt. Ach, ik slaap nooit goed, daar ben ik aan gewend', zeg ik. Het is Ellen, mijn lievelingszuster. Ze haalt een paar slippers uit haar tas en wisselt van schoeisel. Even later vult de kamer zich met sexual healing van Marvin Gay; de zuster heeft de radio aangezet. Ze zijn allemaal lief maar Ellen ken ik het langst en zij mij. Daardoor weet ze het best wat ik wel en niet wil. De thuiszorg stuurt weleens een nieuwe op me af. Die moet dan leren hoe ze mij moet hanteren. Dat is voor ons allebei lastig. Het is dan balen als ze het na een paar keer voor gezien houdt. Begrijpelijk wel. Zo leuk ben ik niet. Maar Ellen trekt zich niets van mijn humeur aan en is altijd positief. Ellen begint me te wassen in bed.

Om half tien komt Hans erbij. Hans is een gepensioneerde verpleger die een beetje bijbeunt. Hij moet me een klysma geven; daar is Ellen niet toe bevoegd. Hij boft maar. In het begin vond ik dat afschuwelijk maar ik ben de schaamte voorbij. Geen keus hè. Hij geeft me een klysma en vervolgens poep ik liggend op een celstof matje. Mijn plas gaat door een slangetje, dwars door mijn buik een zak in. Met een hijskraan die aan het plafond boven mijn bed hangt, met behulp van een hangmat wordt ik in mijn elektrische rolstoel getakeld. Ik heb een arm en een halve hand die het nog doen. Dat wil zeggen, mijn duim, wijs- en middelvinger doen het een beetje; mijn ringvinger en pink staan in een dwangstand. Met die vingers en knokkels kan ik mijn rolstoel, mijn telefoon, mijn computer en mijn ziekenhuisbed bedienen. Ellen maakt mijn ontbijt en zet die in hapklare brokken op de desk van de rolstoel. Met een speciale ergo-vork eet ik. Mijn drinken zit in bekers met een rietje. Mijn lunch wordt op het aanrecht klaargezet, zodat ik erbij kan. Om elf uur vertrekken ze en ben ik alleen totdat de kokkin komt om zes uur, om mijn warme maaltijd te maken. ’s Avonds om tien uur komt er een verpleegkundige die me in bed takelt.

In mijn rolstoel ben ik enigszins autonoom. Ik doe soms boodschappen. Ik laat dan een medewerker van de super mijn tas inpakken. Dat doen ze graag voor me. Soms ga ik naar mijn zus die in de buurt woont en in het weekend zie ik soms mijn kinderen en kleinkinderen. Zo ziet mijn leven er de laatste jaren uit.

Als je me vroeger zou hebben gevraagd of ik dit leven acceptabel zou vinden had ik vol overtuiging ‘nee’ gezegd. Maar mijn perspectief is veranderd en ik heb dingen geleerd die ik anders gemist zou hebben. Bijvoorbeeld acceptatie en overgave. Iedereen is afhankelijk van anderen. We zijn afhankelijk van infrastructuur, van techniek, van transport, noem maar op. Alleen ik ben wat meer afhankelijk dan de meesten. Ik ben nu heel kwetsbaar, maar niemand kwetst me. De mensen zijn juist goed voor me. Als iemand me op mijn hoofd krabbelt ben ik blij. Dan knor ik van welbehagen. Wie had zoiets ooit kunnen denken?

Laaglander

Argusogen.

Met deze blik lopen we door ons huis.

De laatste veegjes en stofjes worden verwijderd.

Rommel wordt weggestopt in de kasten en laden.

WC, wastafel en keukenblad zijn met een soplapje behandeld.

Als laatste wordt de stofzuiger ter hand genomen.

Meer kunnen we niet doen.

Tijdens de bezichtigingstijden is ons huis zelden zo schoon,

want: om 3 uur des middags komen de eerste kijkers.

Ons is verteld dat we dan samen met meisje ons pand te verlaten  hebben.

Dan is de makelaar vrij om te handelen en ons rest alleen nog het wachten,

Rust in de tent.

Inrichten.

Ik merk het aan alle kanten

Mijn hoofd loopt over

Kijk in boeken en winkels

Hoe wordt mijn (ons) volgend huis?

Wat word de inrichting?

Kijk urenlang op You Tube

Wordt het:

industrieel

sjabbie sjiek

contemporary

Een ratjetoe.

De volgende site, daar kijk ik naar met een gulzige blik!

Niet te betalen, maar mooi!

https://www.youtube.com/watch?v=jrSpuxZwRvA

Inspiratie is een mooi ding

Nu alleen het geld nog.

Maar:

We komen er wel en vinden onze eigen stijl.

Wat zijn we druk 11 september midden in de nacht

Wat zijn we druk.

Els en ik zijn afgelopen vrijdag naar Arnhem gegaan. We hadden een renault twingo gehuurd voor drie dagen en een logeeradres geregeld bij Hotel Gieling in Duiven. We hadden daar een eenvoudige goede kamer met ontbijt, en de eerste dag ook nog met een driegangen menu voor betrekkelijk weinig geld. We hebben veel gedaan. Hoofddoel was huizen kijken, en ook goed de omgeving van die huizen checken. Met checken bedoel ik hoe zit het met de bereikbaarheid en de afstand tot winkels, openbaar vervoer, huisartsenpraktijk, apotheek, is er een ziekenhuis in de buurt? kan Meisje in de directe nabijheid uitgelaten worden, hoe is het met de Vereniging van Eigenaren bij ieder huis? etcetera. We hebben op zaterdag 2 appartementen bezocht op de zevende en achtste verdieping en beiden bevielen. Veel licht, mooi uitzicht, goede VvE, enz. Als het had gekund, dan hadden we gelijk zaken gedaan. Maar ons eigen huis staat nog niet eens officieel in de verkoop.

Voor dat ons eigen huis in de verkoop kan moeten we eerst een verhuizer hebben gevonden. We willen nl. al een flink deel van onze inboedel opslaan. Toen de makelaar hier vorige week was constateerde hij dat ons huis weliswaar mooi, kleurrijk en geleefd was maar tevens dat het veel te vol staat. Hij had daar gelijk in. Ik had foto's gemaakt en als je naar de gemiddelde foto's van huizen die te koop staan kijkt dan is ons huis inderdaad wel erg vol. En we hebben zelf geen plek voor tijdelijke opslag, en willen wel veel spullen definitief de deur uit doen, maar niet alles. Kortom het gaat opslag worden en pas daarna kan ons huis officieel op de verkoop-site.

Vervolg Weekend in Arnhem: We hebben lekker gewandeld met Meisje. Volop leuke groene plekken om te wandelen. We zijn even naar Doesburg gereden, en wat een leuke oude plaats is dat. We hebben Rheden bezocht en daar lekker geluncht zaterdag. We zijn even op bezoek geweest bij onze schoone achterkleindochter, onze kleindochter en bij haar ouders. Was leuk. Ze keken er wel van op dat we zomaar plotsklaps voor de deur stonden, maar dat is juist het leuke van richting het Oosten verhuizen. We zijn op de terugweg ook nog via Woudenberg gereden voor een spontaan bezoek bij de oudste broer van Els en zijn vrouw en hebben daar een heerlijke lunch voorgeschoteld gekregen. En aan het einde van de middag kwamen we weer thuis aan. Allebei erg moe van alle indrukken, het gepraat, en de bezoeken. De zondag kwam er niet veel meer uit onze handen.

Gisteren moest na het ontbijt eerst het Renaultje terug naar de verhuurder. Ik tankte 14 liter benzine af terwijl we dik 360 km hadden gereden, en ik was behoorlijk verbaasd. Els liet Meisje uit, en daarna zijn we weer verder gegaan met ruimen, en beslissen wat wel en wat niet de moeite van het meenemen waard is. Er is alweer veel weg gegaan, maar we zijn nog lang niet klaar. Toch begint er iets van overzicht te komen. Zo'n verhuizing is wel heel erg goed om weer eens te weten wat je in huis hebt en waarom eigenlijk. Het zal mijn hobby niet worden, maar het ruimt wel lekker.

Toch merk ik dat ik ondanks de vermoeidheid erg licht slaap. Mijn hoofd zit erg vol en is druk bezig met alles wat komen gaat. Red ik het met mijn gezondheid? Kan ik stabiel blijven met al die spanning? Krijgen we de financiën rond zonder verder onze leefkosten te verhogen? Welke bedrijven nemen we in de hand? Zullen we kunnen wennen in de stad waar we elkaar hebben leren kennen? Is het de moeite waard om ons mooie appartement in te ruilen voor een oude flat in Arnhem? Heel veel vragen en nog maar weinig duidelijkheid. Logisch dat ik hier nu rond vieren een stukje aan het schrijven ben. Ik ga zometeen nog even terug. Vandaag komt er een verhuizer praten en kijken, en daarna woensdag en vrijdag nog een, zodat we met drie offertes een goede gedegen keuze kunnen maken. Daarvoor moet ik natuurlijk wel een beetje uitgeslapen zijn.

Goh, het is best lang geleden dat ik zo'n verslag schreef over waar we mee bezig zijn. Eigenlijk best wel leuk. Groetjes allemaal en alvast een fijne nieuwe dag toegewenst. Jeroen.

ff Dimmen

Gisteren kwam hij: De Makelaar.

We kenden het bureau door de vorige makelaar genaamd de Heer de Heer.

Zijn opvolger kwam en zag.

Vertelde zijn verhaal en ervaringen.

Noemde ons huis een geleefd bont geheel.

Rekende de som op die we eventueel kunnen vragen.

Kwam met een anekdote over een cliënt wiens huis zó vuil was dat hij het weigerde het te verkopen.

Wonderwel snapte de man dit en bij het volgende bezoek was alles pico bello.

We maakten afspraken.

Ik keek nogmaals eens goed rond en Roen dook op de telefoon voor de bankinfo.

Ik ken mijn lief een beetje en zag dat alles overweldigend was en we het overzicht hadden verloren.

We hadden een einddatum afgesproken om alles binnen 2 weken geregeld te hebben.

Na mijn ronde zag ik wat de makelaar bedoelde.

Alles is sjabie sjiek.

Ik stelde voor de haast wat te vertragen omdat wij ons voorbij liepen.

We hebben al een afspraak met iemand in Arnhem die zijn flat zelf verkoopt.

Dus gaan we dit weekend.

Kijken naar de flat en omgeving.

Informeren bij een verhuisbedrijf of we al een gedeelte van ons inboedel al kunnen opslaan.

Ons huis staat te vol.

We doen het rustiger aan en hebben nog genoeg te doen.

Ruimen,

Met spiedend oog loop ik rond.

Vraagstellingen!

Wat moet nog gerepareerd worden?

Waardoor wordt ons appartement nog aantrekkelijker?

De vloer in de keuken heeft Roen al onder handen genomen.

Van de week worden de palen helemaal afgewerkt.

We waren er al aan gewend dat ze niet af waren.

Ook, wat kan er allemaal weg?

Stukjes leer en behangstalen gaan in de vuilniszakken en papierbakken.

Ga daar straks mee verder.

Ook van wat kunnen we in de verkoop zetten.

Apparaten die we gekocht hebben en voor de rest werkeloos in de kast staan.

Wat hebben we veel troep gespaard!

Zo van; dat kunnen we later misschien nog gebruiken.

We hebben het gevoel dat ons huisje snel verkocht gaat worden en wat we nu ruimen hoeft later niet mee.