Van de week was ik bij de fysio.
We waren aan de praat over alle
veranderingen van het afgelopen jaar, hoe dat zo gekomen is, en gedurende het
gesprek werd ik me er van bewust dat er diverse mensen, artsen, arts
assistenten, verpleegkundigen, wij zelf, et cetera, soms behoorlijk onzorgvuldig
en alert zijn geweest.
Zo dacht de fysiotherapeut dat vooral degene die zo lang
heeft gedaan over mijn diagnose, een arts assistent van het Vlietlandziekenhuis
misschien aansprakelijk kan/kon worden gesteld.
Zo ben ik thuisgekomen, heb
onze gedachten aan Els verteld en ben gaan proberen om op een rijtje te krijgen
hoe dat hele proces vanaf half januari j.l nu eigenlijk verlopen is. Ik kwam
erachter dat het knap lastig was om te achterhalen wat en wanneer ik precies gedaan heb om aan mijn huidige diagnose te komen.
Ik kwam er achter dat ik na mijn eerste klachten halverwege januari naar de huisarts geweest ben. Die dacht
bij vers bloed bij de ontlasting aan aambeien, en dat zijn we eerst gaan
uitsluiten. Ongeveer een maand later terug geweest naar de huisarts en die
dacht nog steeds niet aan iets serieus. Wel kreeg ik een middeltje mee om te
kijken of het daarmee weg zou gaan. Halverwege maart was het daarmee nog niet
verholpen, maar was ik zelf druk met het intake proces bij diverse
arbeidsbemiddelende bedrijven zoals Aob Compaz en “de Gezonde Zaak”, deze
bedrijven wilde me gaan helpen om mijn energievoorziening en mijn conditie weer
een beetje op peil te krijgen. Er was toen natuurlijk nog geen sprake van de
diagnose kanker, maar wel van mijn spierziekte Poli Myositis, en de constante
koorts van boven de 38˚ . Ik was hier iedere week dagelijks mee bezig, en aan
de pijn bij mijn ontlasting en ook hoe het er uit zag. Pas toen ik een weekje
vrij was ben ik weer naar de huisarts gegaan die me naar het SEH van het
Vlietlandziekenhuis stuurde. Daar werd ik in eerste instantie na veel onderzoek
en bloedonderzoek weer huiswaarts gestuurd met de boodschap we kunnen niets
vinden.
Toen een maand later de klachten gewoon bleven werd ik opnieuw door de
huisarts ingestuurd en hebben ze meer onderzoek gedaan. Onder andere ben ik
toen ook getoucheerd. Resultaat van dit onzorgvuldige ondiepe onderzoek was dat
ik misschien last had van obstipatie en ik werd weer huiswaarts gestuurd met de
boodschap U bent zo gezond als een vis.
Toen ik dit tegen mijn huisarts
vertelde zei hij en nu is het afgelopen en hij zond me naar het ziekenhuis
terug, alleen nu niet naar de SEH, maar naar een zogenaamde proctoloog, een
specialist in anus verwante zaken. Ik had van dit specialisme nog nooit
gehoord. Deze vriendelijke arts had precies 2 minuten nodig om vast te stellen
dat er een gezwel, oftewel tumor zat. Vervolgens kwam ik in de molen terecht
waarin na veel diepgaande onderzoeken werd vast gesteld dat ik kwaadaardige
darmkanker had, met alle problemen die daarna kwamen.
Ik heb vastgesteld dat de
assistent van deze proctoloog en de directie van het ziekenhuis een berisping
heeft gekregen, in het kader van haar opleiding, maar omdat het hier gaat om
een fout die ook volgens het advocatenbureau geen tijdsverlies in de
diagnosevorming heeft gehad, en ook niet in de daaropvolgende behandeling is
aansprakelijkheidstelling nauwelijks de poging van het proberen waard.
Wel heb
ik hier van geleerd dat ook ik veel helderder moet zijn met aantekeningen,
alles goed moet bijhouden in de agenda, met wie, en hoe, en wanneer precies,
e.d. want dan had ik sneller kunnen handelen. Nu ben ik ook aan de late kant om
eventueel nog iets te kunnen doen.
Nog een reden om deze zaak niet
aan te gaan is het feit dat de fouten gemaakt tijdens de behandeling in het
Daniel den Hoed niet betrokken kunnen worden in dezelfde zaak, en al helemaal
niet omdat de betrokkenen ook overliepen van de excuses.
Daar komt nog bij dat ik door de Chemo behandeling en de bestralingen zo ver
van de wereld was, en er hierdoor gewoon ook heel erg veel veranderd is, en dat ik nu nog pas heel langzaam ontwaak uit de nachtmerrie waarin
ik heb vastgezeten. Pas nu krijg ik weer wat helderheid terug, en helaas zal ik
het moeten doen met deze werkelijkheid. De gedachten dat ik de
inkomensachteruitgang en de geestelijke schade, dit trauma, of deze smart zou
kunnen verhalen was een mooie droom.
