Spiegelbeeld.

Ik kijk soms in de spiegel.

Wat of wie zie ik

Wit en zwart gekleurd

Meer wit dan zwart

Ik geef het toe

Toch

Dan denk ik

Wie is dat toch die mooie poes.

Mijn naam is Wijffie. 

Groot cadeau.

Soms krijg ik een groots cadeau van mijn kleinzoon. Met hart en ziel heeft hij zich in gestort met het creëren van dit meesterwerk. Ik weet niet meer hoe oud hij was maar het blijft als rechtgeaarde oma zéér waardevol. Meegenomen tijdens de verhuizing, gescand en een back up hiervan gemaakt. Als alles goed gaat raak ik het nooit meer kwijt want deze creatie maakt hij nooit meer. Uniek is die en uniek blijft die. 

Donderdag alweer.

 

Donderdag alweer.

Gisteren had ik mijn fysiozwemdag. Een klein beetje uitgeslapen, rondje met Meisje gelopen en een goede dag gehad. Wel meermaals even op de site van mijn werkgever gekeken want ik wilde graag dat iets wat een beetje zwaar op mijn hart lag tot een goed einde zou komen. Om half zeven ’s avonds keek ik voor de derde maal en jawel het verlossende woord stond geschreven.

Verder gisteren middag na mijn slapen en vrijwel zonder regen een eind gaan lopen met Meisje. We gingen samen per scootmobiel naar de Maasboulevard in Schiedam. Hebben daar een stuk gelopen en ik wilde samen met Meisje gaan oefenen of ze ook op de scoot mobiel kon zitten, zodat ze niet volcontinue naast me hoeft te rennen, en we daardoor wat verder weg kunnen. Met Jesse was dat in het begin ook moeilijk want ze was het net als Meisje nu niet gewend. Toch durf ik te spreken over een geslaagd experiment. Ik had de aanlijnriem om mijzelf heen gedaan en midden rond mijn middel vastgegespt. Verder geholpen bij het opstappen(min of meer gedwongen) en tussen mijn voeten vastgehouden, waar mijn benen voor de veiligheid zorgen. Na een keer of tien een poging tot ontsnappen bleek het uiteindelijk toch mogelijk huiswaarts te keren met Meisje tussen mijn benen. Na de laatste rotonde op de Vlaardingerdijk duwde ze haar koppie omhoog en zat zo lekker om zich heen te kijken zonder verzet.

We zullen nog wel even verder moeten oefenen want nu heb ik haar volcontinue met mijn linker hand vastgehouden bij de halsband wat dan weer voorkomt dat ik fatsoenlijk richting kan aangeven of mijn hand kan uitsteken. Toch voor een eerste probeersel ging het goed.

Ze heeft bij thuiskomst heerlijk geslapen/gesnurkt want ze was moe van de lange renpartij. Toch voelen haar spieren steeds steviger aan, en doet ze het nog steeds beregoed.

Vandaag valt me zwaar. Vanmorgen de wekker dusdanig hard uitgeslagen dat we pas om half zeker wakker werden en dan is het helemaal haasje repje. Gauw pillen uitgezet, promt kwam er bij het uitdrukken van mijn strip methotrexaat het nodige zilverpapier mee en dat wil je niet tussen je tanden krijgen, dus dat er zorgvuldig uitgehaald. Ik had geen tijd om te eten, maar toch wel alles ingenomen, in dit geval met een banaan. Tot nu toe valt het redelijk. Dat is iedere donderdag toch nog afwachten. Wel op mijn werk gelijk begonnen aan de door Els klaargemaakte boterhammen.

Ik hoop dat de morgen een beetje snel wil gaan, zodat ik bijtijds kan gaan slapen, want vanmiddag moeten Els en ik naar de mondhygiëniste in Rotterdam. Ook niet echt iets waar ik naar uitkijk, maar het is wel een al jaren hele goed werkende gewoonte die gelukkig nog steeds valt onder onze dure aanvullende verzekering.

Zo, ik ben weer uitgeschreven. Ander nieuws is er niet.

Groeten, en ook een fijne dag.               Jeroen

Conceptueel fotograferen.

Ik ga graag naar buiten met mijn camera op de feestdagen zoals koningsdag, tropisch carnaval en cultuur borrel dagen in het Juliana park. Dank zij het digitale tijdperk kan ik onbeperkt schieten als mijn accu’s tenminste gevuld zijn. Dus dat doe ik en iedereen is de pineut. De artiesten, omstanders of planten. Dan ben ik die vervelende vrouw die je dan overal tegenkomt met het toestel voor haar snufferd, in allerlei standjes zoals staan, zittend of bukkend. Thuis gekomen giet ik mijn toestel leeg in mijn notebook en ga aan de slag. De mislukten worden eruit gekieperd en bij  andere snij ik bij, laat de automatische correctie er op los. Dan ben ik blij wanneer er 2 of 3 juweeltjes tussen zitten. Deze krijgen dan meer aandacht. De foto hierboven is er eentje en door andere kleurstelling krijgen ze een andere uitstraling en ben ik tevreden. 

Herinneringen

Keek in mijn strippenkast en ik zag een oude strip van 1982. Getekend en geschreven door Raymond Briggs: ‘Toen Viel de Bom’. Ging het lezen en werd overspoeld door herinneringen. Aan 1962 toen iedereen aan de buis gekluisterd zat zoals dat toen werd genoemd. Varkensbaai, Kennedy en Chroetsjov heette de hoofdrolspelers. Randje 3^de wereldoorlog. De wapenwedloop waarbij de bommen groter, zwaarder en steeds een verder bereik hadden. Angstige tijden die bekend staat als de koude oorlog. Ik herinner me nog de grote demonstraties tegen de bom toen er dreigde dat Nederland zijn kruisraketten zouden krijgen van onze grote vriend de USA. De illusies dat er dan ook sprake zou zijn van winnaars en verliezers. We liepen mee in de grote menigte, http://youtu.be/bXlGgDMZb20   lazen boeken erover en luisterde naar de protest liederen. http://youtu.be/RXWdQGtl6qs Maar: de muur viel en het wachten was op een nieuwe vijand. Wie zou het worden? Want zonder vijanden? Dat bestaat niet. Nu zijn het de extremisten IS, Al Qaida en nog veel meer Islamitische engerds. Wij lezen de Koran en halen eruit wat wij denken dat zij denken. Bijna nog zwarte kous achtiger dan de zwarte kousen kerk in Nederland. We worden weer bang gemaakt voor de engerds want we weten precies wat ze denken. We vergeten zowaar dat er meer Islamieten door hun geweld gedood zijn dan Westerlingen. Dat wordt even vergeten. Soms zie ik het zwart in en hoop dan dat ik me vergis. 

Instant fotograaf

15 februari 2015 bleek dat onze geliefde Zuiderling uit het verre Limburg een geheim heeft dat ze nooit heeft gedeeld. Zij deed het voorkomen dat ze niet kan fotograferen. Dus daagde ik haar uit. Pakte een spiegelreflex camera ging naar het balkon en lokte haar om bij mij te komen. Gaf haar dit toestel in de hand en een korte handleiding hoe dit toestel te bedienen. Warempel, ze is ietsjes kleiner dan ik, pakte ze een stoel om op te staan en schoot zo uit haar losse pols een aantal fraaie foto’s. Het was eerst even zoeken maar hier boven zie je het beste resultaat en ik vind die niet slecht. Ze kan het, ze is een geboren fotograaf en misschien, héél misschien is ze aangestoken door het virus. Maar ik denk toch van niet. We zien wel.  

Ons Meisje

Een ´verouderde´ foto 

Snelle beslissingen met grote gevolgen

 

Mijn week zit er bijna op, en het was een zware volle week op mijn werk. Er lag maandagmorgen al veel, en er kwam nog veel meer bij. En ik ben er ondanks veel nieuwe contacten incluis te Delft en Den Haag goed uitgekomen. Wel werd me een vraag gesteld over sectorvreemde zorgaanvragen waar ik absoluut niet van wist waar dat over ging. Ik ben al heel veel jaren verpleegkundige en begeleider, maar had echt geen flauw idee. Gepoogd om er achter te komen en uiteindelijk denk ik dat ik een goed antwoord heb kunnen geven aan de vragensteller.

Toch val ik soms nog achterover van zaken die volkomen nieuw zijn voor me.  Wel kwam ik iedere dag thuis deze week met het gevoel gesloopt te zijn. En dat is vandaag niet anders. Op zich zegt dat gewoon dat ik toch op het randje balanceer, maar dat ik die vier keer vijf uur net aankan.

Verder ben ik in ieder geval zinvol bezig en ben nu ook serieus begonnen met de mensen die in september uit Delft overgekomen zijn om hier op de naburige afdelingen te komen verblijven/wonen omdat er een verplichte bedden reductie heeft plaatsgevonden in Delft bij onze hoofdvestiging.

Veel mensen uit die groep komen er na heel veel jaren op een vaste plek midden in de natuur pas hier na de verhuizing en midden in een woonwijk terechtgekomen op een plek waar ook nog eens veel minder activiteiten  zijn achter dat ze toch wel graag terugwillen naar een beschermde woonvorm in Delft.

Dat ze nu net in Schiedam wonen maakt het er niet gemakkelijker op om ze voor een BW in Delft aan te melden, dus stuurt de gemeente Delft de meeste aanvragen direct terug en verwijst naar de gemeente Schiedam, terwijl ze al die jaren wel rechten hebben opgebouwd in Delft. Kortom de bureaus waar je langs moet om alles te regelen zijn vermenigvuldigd, en het maakt de wachttijd automatisch nog langer.

Soms hebben door hogerhand genomen beslissingen grote invloed op toch al kwetsbare patiënten.

Ik ben in ieder geval blij dat het zo weer weekend is. Even bijkomen.

Mijn twee liefdes.

Neen, het gaat nu niet over mens of dier.

Nu gaat het over lezen en muziek.

Mijn eerste liefde is het lezen

Ergens anders zijn dan hier.

Mijn 1^ste boek dat me raakte was hoe vreemd het ook moge klinken

Old Shatterhand en Winnetou.

Het is geschreven in de ik vorm en het leek alsof hij met me praatte.

Ook in een land dat ik alleen kende van horen zeggen.

Er ging toen een wereld voor me open.

Ik was de jongste van ons gezin en had toen niets te vertellen over de muziek die aanstond.

Die liefde kwam pas later.

Dank zij de ongelofelijke hoeveelheid E-book die ik van een FB vriend heb gekregen lijkt het nu alsof mijn e reader me constant loopt te roepen

“Lees mij Els, lees mij nu!’

Heerlijk! 

De dagen vliegen als een schaduw heen.

Het is alweer 5 dagen geleden dat we vierden dat mijn lief op aarde is gekomen. Ik nodigde 3 dierbare vrienden om dit mee te vieren. De bedoeling was een Nederlands tapas menu op tafel te zetten. Een zwik kleine hapjes en een van mijn favoriete soepjes: Mulligatawney-soep uit India of om preciezer te zeggen uit Tamil gedeelte van dit land. Zoals gewoonlijk had ik weer eens voor een weeshuis ingekocht dus hoefden we dágen niets meer te halen. Petemoei was aan he mopperen dat we Meisje nog niet hadden gefotografeerd terwijl ik al had gezegd dat ik een mooi weer fotograaf ben. Met een paar pufjes zwart rook uit haar oren begon zij Meisje op de gevoelige plaat te zetten. Onze Limburgse vriendin bleef overnachten en dus spraken we af om samen naar Hoek van Holland te gaan met haar auto. Dat rijden was een ramp voor Meisje maar het strand. Het leek alsof ze al tig keer was geweest. Snuffelen, lopen, kijken en mensen begroeten, zo liepen we met zijn drieën in de duinen, op de pier en strand. Het was mooi weer dus werd er druk gefotografeerd. Morgen, besloot ik, ga ik een mooi stukje schrijven en de beste foto te gebruiken. Dit viel wat tegen door al dat gedoe wat leven heet. Kon het snoertje niet vinden waarmee ik de foto’s van de camera in de laptop giet. Roen vond het meteen. Dit gebeurt vaker. Zucht. Schrijf nu dit stukje en ga aan de slag met de foto’s terwijl ik bedenk: De dagen vliegen als een schaduw heen.