Geraniums
Gepensioneerd, achter de geraniums met mij, uitgerekend in
november. November is slachtmaand, bloedmaand, nevelmaand: een rotmaand. De
zomer is definitief voorbij maar het is nog geen winter. Nog geen december met
vrolijke feestdagen, nog lang geen sneeuw- en ijspret. Wel storm, regen en
toenemende duisternis. Duisternis die in je ziel kruipt.
De bomen hebben
nog blad maar de meeste bladeren liggen op de grond of waaien, samen met regen
tegen je aan als je tegen de wind in ploetert. De bladeren die nog aan de bomen
zitten, zien er afschuwelijk uit. Ze hebben soms uitbundige kleuren maar het is
een koortsblos; hun dagen zijn geteld. Over een paar weken zal het bos een
verzameling zwarte staken zijn, als scheefgezakte grafzerken op een
reuzenbegraafplaats, waar je dwars doorheen kijkt.
Maar het goeie
van november en de herfst is dat er talloze mooie liedjes over gezongen zijn
door diverse artiesten. Dat maakt het najaar dragelijk en laat je op een
decadente manier genieten van je melancholieke stemming.
Neem bij
voorbeeld Les Feulles Mortes, ook
bekend als Autumn Leaves. Opgenomen door
een groot aantal artiesten, onder anderen Yves Montand en Eric Clapton
maar pas door Bob Dylan tot mij doorgedrongen. Een treurig lied over een
gestrande relatie. ...But I miss you most of all my darling / When autumn
leaves start to fall...Net een tekening van Marte Rōling, weinig
lijnen, maar precies op hun plaats. Simpele woorden maar ozo effectief.
Of wat dacht je
van Tom Waits, onder begeleiding van een jankende zingende zaag... November has tied me / To an old dead tree / Get word
to April / To rescue me / November's cold chain / Made of wet boots and rain /
And shiny black ravens / On chimny smoke lanes...
Dergelijke teksten helpen mij op een
paradoxale manier door de anders ondraaglijke maand november heen.
Gepensioneerd en
wel had mij juist op zo’n ‘vrolijke’ november voorbereid. Ik ben in de november
van mijn leven aanbeland. Het laatste stukje. Net als de natuur begint alles
aan mij richting graf te bewegen. Daar is geen training tegenop gewassen. De
zwaartekracht is sterker.
Ik had me
voorgesteld dat ik overdag alleen in huis zou zijn. De oude hond aan mijn
voeten, de poes op schoot. Vanachter de geraniums mijn memoires schrijvend. De
stilte van het graf voorproevend. Maar nee. Mijn vrouw is wegens ziekte de hele
dag thuis, mijn dochter volgt volwassenonderwijs in de avond en mijn zoon heeft
alleen ’s morgens college. Als ik goed en wel uit mijn bed kom, is hij alweer
thuis. En als klap op de vuurpijl ben ik weer gaan werken, één dag in de
week.
De geraniums
moeten wachten.
Laaglander
