Herfst 2

Zoals ik al eens heb geschreven is dit een van mijn lievelingsperiodes.

Het is nu een feest om naar buiten te kijken.

We wonen op 5 hoog

Zien allerlei vogelzwermen langs vliegen

Sommigen in V formaat met een leider en volgelingen

Vaker in een anarchistische groep

Ze vliegen door elkaar heen, vallen uiteen in 2 of 3 groepen die weer samenkomen.

Ik hoor ze als het ware tegen elkaar brullen, piepen of fluiten

Naar links! Ander links! Opdonderen, ik voel je vleugels!! Waar zijn ze allemaal! Ah, hier is de stijgende turbine!

Ik geniet hiervan en misschien jullie ook.

Nog twee keer.

Daar gaan we!

Vanmorgen zijn we naar het  ziekenhuis geweest.

Voor een afspraak met de diëtiste.

Het schijnt dat de vorige vrouw die we regelmatig hebben gezien een invalster was.

Dat had ze niet verteld.

Deze vrouw informeerde naar wat ons dagelijks patroon van onze eetgewoonte is.

Daar zaten mankementen tussen

Jeroen eet veels te weinig

Wisten we niet

Morgen krijg hij bijvoeding in pakjes.

 Die schijnen nogal vies te smaken

We gaan ze oppimpen.

Ook is hij bestraald.

Nu nog 2x en een afspraak met de bestralingsarts.

Dan 2 maanden rust

Daarna gaan we bekijken welke stralingsbeschadigingen  blijvend zijn en welke niet.

We zien het wel.

Igor.

Lang, lang geleden toen de wereld nog jong was en de soldaten met poetskatoen schoten woonden ik met mijn toenmalige lief in een souterrainkamer. Het was niet groot maar we hadden een tuin. We hadden 2 buren in onze souterrain. Linda, de Surinaamse buurvrouw die me met veel geduld leerde hoe ik pindasoep kon maken met een pot pindakaas. De andere buur was Josef die verkering had met een blonde schone. Zij hadden een heftige bedrelatie en lagen altijd op dat zachte stuk kamer. Onze keuken was ingericht onder de trap en gelukkig was er een plee aanwezig. Daar leerde we elkaar kennen Igor en ik. Ik beloofde dat dit een veilig plekje voor hem zou blijven maar buiten de plee was het ieder voor zich en hij beloofde dat het toilet voortaan mugvrij zou zijn. Zo af en toe was Igor eventjes weg maar wanneer hij terug was kondigde ik dit luidkeels bij de buren. Zo van; “Igor is terug!” De blondine was bang voor Igor en ging dan altijd naar boven op het toilet. Igor is altijd meeverhuisd. Bij elk huis vond hij wel een eigen plekje en houdt alles mugvrij. Zelfs nu hangt hij aan een draadje buiten op de ramen en wanneer hij er weer is roep ik weer; “Igor is terug!” en dan vieren Jeroen en ik een feestje want dit is het waard door de terugkeer van Igor de huisspin. 

Hallo wereld

Zo langzamerhand land ik weer zachtjes met mijn beiden voeten op de grond. Nam de tijd voor mezelf. Was een tijdje aan het zweven op een niet fijne hoogte. Gisteren was ik weer even de gevallen vrouw, letterlijk. Nu heb ik een gekneusde pols en knie. Dit heb ik vaker meegemaakt en gaat dus voorbij. Mijn bril lag in de kreukels. Deze is even met mij naar de brillenboer geweest en zij boog deze met liefelijke hand weer in goede houding en ik kijk de wereld in met een wat fierder blik. Binnen enkele dagen had ik een moodswing van laag naar beter achter de rug. Niet slecht, al zeg ik het zelf, in deze korte tijd. 

Muizenissen.

Er zitten muizen te knabbelen in mijn hoofd

Wat als dit en wat als dat

Sommige dingen, helaas al te reëel

Sommige onzinnige dingen

Ze zijn weer aan het loeien die ouwe koeien

Kortom; ik heb niet mijn goede dag.

Morgen is er gelukkig weer een nieuwe, tot dan  

75% van de 70%.

Bij het openen van de salarisstrook was het toch wel schrikken.

Het eerste ziektejaar ontvingen we nog 100% van het  laatst verdiende loon.

Het tweede ziektejaar werd dit 70%.

Nu zijn we bezig met het derde jaar en ontvangen we alles van het UWV.

Dat houdt in 75% van de 70% van het afgelopen jaar.

Schrikken

De bedrijfsarts vertelde dat we ironisch genoeg boften met dat kankergezwel want anders zou het bedrag nog lager zijn.

Onder het minimumloon uit komen en misschien in de toekomst naar de gemeente moet gaan voor een aanvulling hierop.

Gelukkig heb ik nu mijn AOW

Dat scheelt.

Hier waak ik.

Ik lijk de laatste tijd soms wel op een waakhond. Sinds mijn lief dat vermaledijde gezwel heeft.  Dat is wat je noemt een energievreter. Ik heb hem toestemming gegeven om alle energie voor zijn herstel te gebruiken. Dus ben ik nu zijn waakhond naar de buitenwacht toe. Zijn we bij de dokter dan hou ik haar bij de leest. Vooral na de 1^ste opname tijd toen hij zo beroerd naar huis terug kwam. De huisarts kwam er ook bij als bewaker en hij riep haar ter verantwoording waardoor ze ons vroeg om naar het ziekenhuis te komen. Dit is bekend. Dus voor de 2^de opname werd ze door mij gewaarschuwd dat er ook aan zijn spierziekte enz. gedacht moest worden. Dat geschiede en de diëtiste kwam 2 x aan zijn bed en volgende week hebben we een afspraak met haar. De fysiotherapeut kwam elke dag langs. Ik was en ben tevreden alleen het grote nadeel is dat ik er nogal gespannen bij loop en dat ik in grote verwondering naar mijn voeten kijk of mijn schoenen nog passen want ik voel mijn tenen groeien. Mijn lontje zou wat langer kunnen zijn dus een kleine cursus “Mindfullness” zou niet gek zijn bedacht ik me bij de lange wandeling met Meisje. We zijn naar ons meditatieplekje geweest, een ponton met bank dat op de Nieuwe Maas ligt en samen keken we naar de schepen die voorbij voeren en gingen op en neer door de golfslagen die ze dan veroorzaken. Meisje werd etwas opgefokt en ik werd rustiger en zo hoort het. 

Hoera!!

Hij is weer thuis
Net ging de slaapkamerdeur open
Er wordt naar mij gewoven terwijl hij richting het kleinste kamertje gaat.
Alles in zijn goddelijk lijf doet weer zoals het moet
Nu alleen het vele vocht afvoeren dat is ingepompt
De slaap wordt ingehaald
In een ziekenhuis is het niet wat je noemt “rustig”.
De spullen zijn verdeeld in gebruikt en ongebruikt en opgeruimd
Het is bijna weer als vanouds
Nog 10 werkdagen bestraling en daarna
2 maanden bijkomen, als ik het goed heb.
Maar nu is hij weer thuis. 

Marathon 1.0

Begin jaren tachtig was er een hardlooprage-uitbraak. Die was, tegelijk met de aerobic dance-rage, overgewaaid uit Amerika. Het boek: ‘Alles over hardlopen’, met veel enthousiasme en niet gehinderd door opleiding of kennis, geschreven door ervaringsdeskundige Jim Fix, was een bestseller.

   De Amerikaan Alberto Salazar had de New York Marathon drie maal op rij gewonnen waaronder een in een nieuw wereldrecord. Rennen was booming. Nederland - met mij erbij - werd aangestoken, niet in de laatste plaats door het succes van onze eigen Gerard Nijboer, die in 1982 Europees marathonkampioen was geworden en tweede op de olympische spelen van 1980.

In die tijd was ik recreatief hardloper. Ik liep alleen of met mijn broer. Ik deed nooit mee met prestatieloopjes. Dat vond ik kinderachtig. Ik hoefde geen medaille en ook geen begeleiding. Voor de marathon daarentegen, had ik ontzag. Heroïsch vond ik dat. Zo rijpte het idee om de marathon te lopen. Dan meteen maar die van Rotterdam. Dat was dichtbij en, hoewel slechts twee keer gehouden, een wedstrijd met internationale allure. 

Na een grondige voorbereiding stond ik op 9 april 1983, gespannen als een veer, op de Coolsingel, te midden van 400 andere dwazen, aan de start van de Rotterdam marathon. Het was kil maar zonnig. Bram Peper schoot een kanon af en daar gingen we. Met een omweg naar Kralingen. Daar stond mijn gezin, mijn moeder en een broer me aan te moedigen. De route ging drie maal om de plas heen, dus ze konden blijven staan. De eerste twee ronden voelde ik me geweldig. Ik voelde me een ster, ik genoot van elke meter. Het was een feest, met muziek en gezelligheid. Er kwam een man naast me lopen, 'In dit tempo finishen we binnen de drie uur', zei hij.  Vervolgens liep ik bij hem weg want ik ging van enthousiasme nog sneller lopen.

In de derde ronde vond ik plotseling dat het publiek te dicht op het parkoers stond. Rot op, dacht ik. Het zonlicht was te schel. Het asfalt ging plakken, net of ik door modder, nee door stijfsel liep. M'n benen deden zeer. Ik kreeg overal pijn. Ik was pijn. 'Je gaat écht hard', zei m'n broer, toen ik hem weer passeerde. 'Het gaat niet meer zo lekker', zei ik. 

De keien van de Honingerdijk waren onoverkomelijke hobbels. Ik liep ineens te huilen, waarom wist ik niet. Daarnet was ik nog zo blij! Ik kon niet meer rennen. Ik ging wandelen. Na een poosje ging ik weer hardlopen, maar meer dan joggen kon je het onmogelijk noemen.  

    Op een parkeerterrein zaten een aantal atleten met een soort verhuisdeken om zich heen geslagen bibberend te wachten op de bezemwagen; dat nooit, dacht ik, dan maar dood neervallen.

    Ik voelde me een zieke oude man, toen ik finishte in 3 uur en 9 minuten. Dit nooit meer, dacht ik.

   

Een halfjaar later liep in nummer twee want ik moest en zou de marathon  een keer binnen drie uur lopen. Toen dat gelukt was kon ik niet meer stoppen, hopeloos verslingerd aan de marathon. Zo werd de marathon een weerkerend ritueel, een pelgrimage voor mij, die nog steeds voortduurt.

Laaglander

Herfst

Na de lente is dit mijn lievelingsseizoen .

De wind die wappert om mijn hoofd en haren

De geur van vergane bladeren en komende paddenstoelen

De wolken! Ach die mooi wolken.

Dan weer regen en dan weer zon

De bladeren die vervagen en verkleuren in bont eindspel

Totdat de bomen hen afwerpen en zich klaar maken voor de winterslaap.

Jesse kon hiervan ook genieten of eigenlijk ze genoot van de knisper bladeren onder haar pootjes.

De 2de Ronde

Vanmorgen vroeg ging de wekker onverbiddelijk om 6 uur af

2X ronddraaien

Knuffelen en opstaan

Jeroen pakt gaat douchen en kleedt zich aan.

Ondertussen maak ik beschuitpap voor hem en koffie voor mij.

Hij pakt zijn koffertje dat al klaar staat en zet die naast de deur.

We wachten op de taxi

Die staat op tijd voor de deur.

Goede reis, sterkte en tot vanmiddag

Geknuffel en gezucht.

De 2^de ronde gaat beginnen.

Wordt vervolgd.

De dagen vliegen als een schaduw heen.

French Sister is alweer een paar dagen in het land.

Wat gaan die dagen toch zo snel.

We verwennen elkaar.

Praten veel bij en de discussies vliegen om de oren.

Tenminste van mijn kant.

Impulsief ben ik qua praten en meningen delen.

Zij is een wikkend en wegend mens.

Het duurt wat langer voordat zij haar mening ventileert.

Uiteindelijk zeggen we beiden hetzelfde.

French Sister

Ja! Ze is in Nederland

Om ons beiden te bezoeken

Ook om haar paspoort te vernieuwen

Ondanks dat ze al decennia in Frankrijk woont

Is ze Nederlandse gebleven

Dus moet haar paspoort om de 10 jaar vervangen worden

Dit kabinet heeft in al haar wijsheid besloten dat één ambassade in Frankrijk meer dan genoeg is

Deze is gestationeerd in Parijs

Aangezien French Sister in het gebied “Lot et Garone”   vertoeft is dit een hele reis.

Alles duurt 1 week om alles af te handelen.

Een dag de aanvraag

6 Dagen wachten

Een dag ophalen

Ze is dus nu even in den Haag terwijl ik de boodschappen heb gedaan want een aantal dingen kan je niet in Frankrijk verkrijgen

Pindakaas en hagelslag en vruchtenhagel

Stroopwafels

Roggebrood en krentenbollen.

Tompouces

Wat zij voor ons meenam?

Franse paté en kaas

Ze komt per vliegtuig en bagage is duur

Brief aan iedereen.

Ik vind nu de woorden.

Alles is nu moeilijker dan we dachten.

We leven in één huis en toch gescheiden.

Het is anders dan we dachten.

Jeroen vecht voor en tegen zijn eigen lijf die op dit moment de regie voert

Hij vecht tegen de pijn, tegen de slaap en vermoeidheid

Ik sta hem bij;  tenminste dat probeer ik

Dus hebben we niet de energie om de mensen die geen FB account hebben via de mail op de hoogte te houden.

Ik heb dit weblog en daarin proberen we beiden zo af en toe een stukje te schrijven om alles een plekje te geven.

Ik schrijf dus:

Over de eenzaamheid.

Over de machteloosheid en de fierheid

De hartelijkheid en liefde die we mogen ontvangen en

we ontvangen nu kaarten, bloemen, mails en telefoontjes

Dit steunt ons en geeft ons moed.

Dus mensen, wanneer jullie ons willen volgen

EDR Conceptuele Kunst

Zo heet mijn blog en hiermee hou ik jullie op de hoogte.

Dit is de mail die wij naar alle mensen versturen zonder FB account  

Simone Nurk

Twee weken geleden was ik de vliegende keep.

Ik rende van hot naar her vanwege de opname in het ziekenhuis van mijn lief.

Van onder naar boven vanwege de kapotte lift.

Zorgde voor Meisje want ook zij heeft haar uitjes nodig.

Dit ging uitstekend totdat Jeroen weer thuis was.

We moeten dan doordeweeks elke dag heen en weer voor de bestraling en  de rest van de dagelijks beslommeringen.

Alleen na al die verplichtingen werd ik ineens bezeten door mijn alter ego genaamd  Simone Nurk.

Waar ik maar stond, zat of lag viel ik in slaap of was er heftig tegen aan het vechten.

Ik kwam niet toe aan het schrijven in mijn blog.

Lezen was te vermoeiend

Mijn concentratie was weg.

Dit alles komt nu langzamerhand terug en dus doe ik iedereen de groeten en veel liefs van

Mevr. S.Nurk.

Druk, druk en nog eens druk

Vanmorgen waren we samen in het ziekenhuis

We hadden een vol programma

10 uur ECG oftewel hartfilmpje laten maken

10.20 bloedprikken

10.45 bestralingsdeskundige spreken

11 uur bestraling

11.20 internist van de chemo spreken over het vervolg van de behandeling n.a.v. al die onderzoeken.

Alles was min of meer verbeterd sinds de vorige keer alleen zijn weerstand is bedroevend laag.

Dat alles gaat eigenlijk nog wel maar ondertussen is het wachten geblazen.

Dan zitten, hangen of liggen bijna op de bank of stoel.

De ene stoel is soms aanmerkelijk comfortabeler dan de andere

Mijn lief was niet koortsvrij dus mijn houding had zoiets van; wie aan mijn lief komt die komt aan mij.

Dat is mijn taak, en Roen vroeg of ik niet wat kort door de bocht was gegaan merkte ik dan op dat als de situatie anders om zou zijn hij precies hetzelfde zou doen.

Dit werd door hem beaamd.

Vanmiddag na drieën komt de huisarts langs.

Wordt vervolgd.