Zuster Els is weer terug.

Daar zitten we nu Roen en ik. Vorige week waren we blij want Roen had van zijn dokter gehoord dat alle bloedwaarden oké zijn. En nu? Gisteren begon het eigenlijk al. Roen werd niet lekker en we hadden toch al een teleurstellende trip achter de rug. Ik wilde hem trakteren op een high tea op de SS Rotterdam. Ik had 2 plaatsen gereserveerd en daar stonden we dan. High Tea? Nu? Dat was toch gisteren! Heeft u iets op schrift? Neen, ik dacht dat noteren jullie toch!! Maar op zondag hebben we geen high tea. Misschien is het op zaal zus of zo. We werden toch vriendelijk te woord gestaan maar het bleef er is geen high tea. Toch wel met een lichte ergernis togen we weer naar huis. Toen begon het gedonder en voelde mijn lief zich niet lekker. Als troost bestelden we ons eten dat later werd bezorgd. Maar; vannacht werd ik ineens wakker naast een trillende lief en dat ging door en door. Ik heb het niets over gewoon trillen maar hij lag te shaken en hij had het koud! Dus pakte ik de sprei en kroop heel dicht tegen hem aan om hem die warmte te geven. We vielen langzamerhand in slaap. Toen kwam zuster Els in actie en er werd getempt, afspraken verzet en de dokter kreeg een mail. Hij kwam wat later bij ons en constateerde longontsteking. Rustig vertelde hij ook dat we in zulke gevallen ’s nachts de dokter kunnen bellen. Jesse en ik togen naar de apotheker voor de medicijnen en naar de Lidll voor kleine lekkere hapjes. Zo komt het dat ik deze week niet alleen mijn avondmaal eet. 

Cast a Bright Shadow.

Oftewel “Schaduw van ijs”. Geschreven door Tanith Lee, een van mijn lievelingsschrijvers. Gisteren liep ik in de bieb te neuzen en warempel; een boek van Tanith Lee, eentje die ik nog niet ken. Wat is zij goed in het scheppen van werelden met eigen klimaat, volkeren met allen hun eigen verleden, mythologieën en overlevingstechnieken. Zij heeft een ontstellend groot woordenpalet tot haar beschikking en in mijn hoofd leef ik in deze wereld en met de hoofdpersonen. Het zijn vaak geen prettige werelden die zij schept maar fascinerend. Leuk! 

Om te Janken zo Mooi.

Af en toe struin ik door You Tube eb dan kom ik een prachtig lied tegen. Klik hierop en ik hoop dat jullie dit blije lied je raakt.   http://youtu.be/lEeHA4UrTOE  Het wordt gezongen door Maarten van Roozendaal. Ik had nog nooit van hem gehoord. 

Hetzelfde en toch héél anders.

We zitten naast elkaar, elk achter onze eigen pc. En ook dus ander merk. Daarnaast kopen we een nieuw programma en installeren deze elk in onze pc. Zover niets nieuws onder de zon. Alleen na de installatie gebeuren er andere dingen bij de mijne als bij die van Roen. Het ziet er anders uit en we moeten dit anders benaderen. We snappen er niets van. Hetzelfde en toch héél anders. Raar.

Vrouwen zijn een raadsel.

Roen heeft een vrouw als baas. Zijn eerste vrouwelijke baas. Nu realiseer ik me dat ik voor de gek ben gehouden. Ik ben van die generatie dat ik baas wilde zijn over eigen buik. Er werd me voorgehouden dat wanneer vrouwen aan de macht kwamen ze  een heel ander soort baas zouden zijn dan de mannen! Meelevende, meevoelende bazen. Nu is het zover en het valt ons tegen. Baas in eigen buik zijn we geworden en we bepalen wat we gaan doen wanneer die vrucht van onze schoot er aan zit te komen. De vrouw moet nu alles doen. Kinderen opvoeden, huis in orde houden, een baan hebben want we moeten onze eigen broek op weten te houden, ouders bijstaan in hun oude dag, vrijwilligerswerk doen en koken.  Wat fijn! De nieuwe baas van Roen kwam binnen zonder zich voor te stellen. Er werden veranderingen doorgevoerd zonder de nieuwe spelregels uit te leggen. Een fout= een waarschuwing, tweede fout= u kunt wel gaan. Er wordt niet gepraat en de waarschuwing + handtekeningen wordt in de richting van de medewerkers gegooid. Wanneer zij ter verantwoording wordt geroepen door of patiënten dan loopt ze weg met de woorden dat zij het persoonlijk maken. Is dit de nieuwe baas waar de feministen zo van droomden? Moet je nagaan, ik ben een vrouw en ik snap die vrouwen niet! 

Nieuwe zakelijkheid in de psychiatrie

Toen ik als leerling verpleegkundige mijn carrière aanving, in 1974, viel dat juist samen met de bloei van de antipsychiatrie. Een beweging onder kritische psychiaters die meer persoonlijke betrokkenheid naar de patiënten  wilden  en die bijvoorbeeld dachten dat de ziekte schizofrenie een gevolg van opvoeding kon zijn.

In de psychiatrie gaan werken was behoorlijk cool, toentertijd. 

Hoewel  er  een behoudende tegenstoom was had de antipsychiatrie wel degelijk een flinke invloed op bijvoorbeeld de opleiding tot psychiatrisch verpleegkundige.  Je had één keer per maand een week achterelkaar  les. Zo was er elke lesweek een hele dag gereserveerd voor vormende activiteiten. Eigenlijk gewoon groepstherapie. Het kon er dan hevig aan toe gaan, dat was niet vrijblijvend, dat kon echt over jezelf gaan. Aan het eind van de opleiding was er een werkweek van jewelste.  In die tijd werden er ook therapeutische gemeenschappen geopend voor heroïne junkies: de Emilyhoeve in Den Haag en een soortgelijke t.g. bij de Bouman in Rotterdam.  Het K. Herman Boumanhuis, de grootste verslavingsinstelling  van Nederland. In zo´n t.g was het mogelijk dat een cliënt ´opklom´ van zorgvrager naar zorgverlener.  De zogenaamde ervaringsdeskundige. Keith Bakker is daar een voorbeeld van. Hij is ook een sprekend voorbeeld van hoe gruwelijk het mis kan gaan met ervaringsdeskundigen. Hoewel, ‘gewone’ hulpverleners deugen ook niet altijd , maar dit terzijde. De grens tussen hulpvrager en hulpverlener was toen heel vaag. Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig werd de leiding van de drugafdeling van de Bouman geheel gedomineerd door sanyassins, volgelingen van de Indiase goeroe Bhagwan. De therapieën die gegeven werden waren allemaal door Bhagwan bedacht.  (Overigens zijn nu nog heel wat psychotherapeuten en pastores schatplichtig aan Bhagwan.)  De meeste cliënten werden gedurende hun behandeling bekeerd tot sanyassin. Baghwan begon op het laatst politiek incorrecte onzin uit te slaan, waarschijnlijk expres, en werd daardoor gemarginaliseerd en gedemoniseerd.

Zo’n grote invloed zou nu compleet ondenkbaar zijn.

De antipsychiatrie is intussen geheel verdwenen, op een modieuze oprisping van Bram Bakker na. De nieuwe zakelijkheid heeft zijn intrede gedaan. Psychiatrie is weer een strikt medisch specialisme geworden met diagnoses en medicatie, zo veel mogelijk losgezongen van zingeving, goeroes en malligheid en dat is misschien maar het beste ook, maar soms verlang ik nog wel eens naar die oude chaos terug.

Als onze manager bijvoorbeeld controleert of alle verstrekte medicijnen wel zijn afgetekend en iedereen die ook maar de geringste administratieve vergissing heeft begaan trakteert op een  officiële waarschuwing.  (Let wel, drie officiële waarschuwingen= DE  ZAK.) De nieuwe zakelijkheid heeft zijn nadelen.

Laaglander

Een Ditjes en Datjes Dag.

Markt Koopman

Huis cleanen. Denken over mijn stukje. Roen vertroetelen. Denken over mijn stukje. Een literair meesterwerk van Laaglander dat ik morgen ga publiceren. Denken over mijn stukje. Afspraken maken met French Sister die in april een week komt en alweer denken over mijn stukje. Het wordt eentonig. Ik wil een blij stukje maken als tegenhanger van het trieste weer. En Eureka, ik weet het. Bij het uitsorteren van mijn oude foto’s kwam ik een portret tegen van een erg blije markt man die voor me wilde poseren. De blijdschap straalt er vanaf. Wie weet worden jullie er ook blij van

A perfect Day

De regent klettert tegen de ramen. Roen zit naast me het een en ander aan het doen. Hij zoekt plaatjes van alle bussen van de wereld en omgeving. Die zet die op zijn blog en heeft volgelingen uit alle landen. Tenminste, zo lijkt het. Het weer is en blijft mistroostig. Ik denk aan mijn blog, zo wat ga ik er vandaag meedoen. Ik google even op You Tube en warempel, ik heb het. Lou Reed en zijn lied “Perfect Day” http://youtu.be/Uri6LLCZVjg Roen kijkt me aan met een blik van wat doe je me aan!! Hij kijkt zo walgelijk, als hij zo naar een koe zou kijken dan wordt haar melk gelijk zuur. Dus maak ik deze blog wat later want het past zo goed op deze dag met deze regen dat klettert tegen de ramen.  

Nina Simone

Een van mijn lievelingszangeres is Nina Simone. Haar pianospel=Goddelijk. Zang=meedrijvend. Elk nummer, ik denk dat ze alleen covers zingt, doet ze in haar eigen stijl en maakt daar iets totaal eigens van. Wanneer ze samen met een groot orkest zingt dan doet ze me niet zoveel. Maar in een kleine combo van bas, drums en haar eigen pianospel swingt mijn lijf de boogie woogie.  http://youtu.be/YFRiVCQ-cvg

De Babbersmolen

Schiedam heeft 7 molens die we allemaal vanuit ons huis zien. Het zijn echte stadsmolens. http://www.ontdekschiedam.nu/historie/molens   Dat kun je zien doordat de onderbouw hoog is. Daarboven komen de ronde balustrades met het molengedeelte met wieken daarop . Ze staan in de stad dus is het logisch dat ze boven de huizen uit moeten steken om wind te vangen. Er is echter één uitzondering, de Babbersmolen. Die zien we niet vanuit ons huis. Deze staat bij Vijfsluizen en heeft geen onderbouw. We lopen er regelmatig langs om onze viervoeter wat gras onder haar voeten te gunnen en regelmatig eet ze hier haar groenvoer. Lange tijd was het een karkas wat eens een mooie molen was. Deze molen is echt een water verplaatsende molen en stond 80 jaar zonder onderhoud. Dus de kap en wieken waren weg. Afgelopen jaar, eindelijk, is die opgeknapt en hij is schitterend geworden. Het is een witte molen geworden met nog een grijze plek waar later een reclame of zoiets opgeschilderd gaat worden. Denken we. Hierboven mijn stukje staat die dan hersteld in oude glorie “DE BABBERSMOLEN”.