Hotel New York
plaatje is zomaar gekozen, heeft niets te maken met de tekst.
Buiten
regent het,
en
binnen hou ik het ook niet droog.
Ik
ben voor de derde maal opgestaan,
niet
wetende wat anders te doen.
Somethimes
it drives me crazy.
The
sounds next to me.
Ik
kan me er niet van afsluiten,
wanhoop
en verdriet voeren de boventoon.
Zojuist
kwam ze na een plasje even binnen,
ze
pakte haar net opgeladen e-reader mee.
Ik
vroeg nog, ga je lezen,
en
ze mompelde een slaperig antwoord.
Sindsdien
een paar keer terug gegaan naar bed,
waar
het liefdelijk kabaal helaas is voortgezet.
Even
tien minuten geprobeerd om me ervoor af te sluiten,
maar
het klinkt als een leger Irado medewerkers.
Dit
is mijn derde poging iets op papier te zetten,
zonder
dat ik haar beledig of boos maak.
Ik
weet uiteindelijk dat wil hier niets mee van doen heeft.
Het
is er, zelfs zonder slokje op.
Ik
merk wel dat ik het op den dag ook merk.
Mijn
lontje is wat kort,
en
soms ligt een uitbarsting op de loer.
Ik
loop wat op de (lange) tenen.
Is
dit puur het slaapgebrek?
Is
het de spanning met betrekking op de UWV keuring?
Is
het omdat mijn hart dinsdag weer is gecheckt?
Het
is van 80 naar 70 slagen gezet.
Dat
blijft overigens erg raar,
dat
je op afstand word ingesteld,
en
dat je een update krijgt.
In
dit geval zodat ik minder snel gehackt kan worden.
Ze
zetten ook nog even mijn pacemaker uit,
en
wat bleek?
Zelfstandig
ongeveer 30 slagen per minuut.
Ik
ben dus wel erg afhankelijk geworden van mijn hulpmotor.
Maar
daar ging het in dit schrijven niet om.
Mijn
gevoelens spelen met elkaar.
En
dat is niet de eerste keer.
Het
lijkt wel of ze de onrust groter willen maken.
Zo
ben ik dik een week geleden,
vorig
jaar dus, gevallen
en
heb mijn ribben stevig gekneusd.
Daardoor
beweeg ik moeizaam.
Zelfs
met mijn hoge dosis morfine en paracetamol
kan
ik nauwelijks de gewone dingen doen.
Zelfs
draaien in bed is een crime.
Natuurlijk
speelt ook dit met mijn humeur.
Kortom
er speelt genoeg om soms dicht bij de wanhoop te komen.
Sinds
eergisteren is er nog meer om me druk over te maken.
Twee
vrienden die ik al zeven á acht jaar ken,
hebben
dusdanige problemen dat ze uit elkaar zijn.
De
angel van de strijd waar het hier om gaat,
daar
strijden ze samen voor, en ze zijn
keer
op keer in staat hoe diep, en soms nog dieper ze komen
elkaar
uit die diepten te halen.
Toch
lijkt het nu of een van de twee
zo
diep terecht is gekomen,
dat
de ander geen andere weg open zag
dan
te vertrekken, voor zichzelf kiezende
Het
is moeilijk om te zien gebeuren.
Vooral
omdat je voor hen beiden het zo graag anders ziet.
Het
enige wat ik momenteel kan,
is
afstand nemen en laten weten dat ik er ben.
Ik
zou zo graag iets invloedsrijks doen,
want
ik gun ze zoveel beter.
Net
in het nieuwe jaar 2018 terechtgekomen,
en
dan zo.................
Aan
de andere kant geeft dit me momenteel de kans
om
goed na te denken, en te zien
dat
iedereen worstelt met zijn eigen individuele problemen,
en
soms lijken die alles overheersend te zijn.
Kijk
je dan de volgende dag nadat het licht is geworden.
Dan
blijkt dat alles door gaat.
Het
leven waar je deel van uitmaakt is maar een zo klein deeltje
van
de wereld, dat je je plotsklaps weer klein voelt.
