Schat, ik heb een idee.

De meest dodelijke woorden die ik tegen mijn lief kan zeggen. Hoe vaak is dit al gebeurd! Na meer dan 34 jaar samen krijgen deze woorden een zwaardere lading. Er klinkt dan een dof, hol gekreun uit zijn mond. Oh, neen! Het kan niet waar zijn. Ik zie dan ineens een stelletje dodelijk vermoeide ogen en zijn huis toont dan een grauwtint dat zelfs een zombie zou verschrikken. Het kan over alles gaan. Een vlaag van culinaire experimentairzucht waaruit je dan moet afwachten hoe dit afloopt. Of het is een gruwelijk brouwsel waarna hij dágen zuurremmers moet gebruiken of zoiets heerlijks dat hij een tijdlang met een verheerlijk gezicht rondloopt. Helaas, dat is dan eenmalig want her creëren, dat lukt dan niet meer. In ons oude huis hadden we balken plafond en mijn idee was om het dak te isoleren en latjes op de balken te schroeven en daarna laminaat te zagen die daartussen geschoven moest worden. Het werd een hel voor mijn lief. Elke plaat laminaat moest anders worden gezaagd want de balken liepen niet gelijk. Trapje op, trapje af. Meten en hermeten. Hij liep na dit karwei minstens een maand kreupel rond, zo pijnlijk was zijn rug geworden. Maar, concludeerde we beiden: het plafond is schitterend geworden. Zo kan ik nog vele anekdotes vertellen maar dan wordt dit stukje te lang en zal niemand het lezen want tijd is kostbaar. Tot de volgende keer.