vrijdag 27 oktober 2017

Eigen werk


Foto's uit mijn eigen doos
Zoals wordt gezien: eentje met schepen.
Mooie, houten lage schepen ergens in een haven
We waren toen een dagje uit
Alleen ben ik vergeten waar dit ook alweer is.
Je kunt me tegenwoordig "Ouwe vergeetachtige noemen".
Ik begin er aan te wennen, nu alleen Jeroen nog,

woensdag 25 oktober 2017

Ditjes en Datjes


Gisteren zijn we naar een van de cardiologen van het EMC geweest om de pacemaker te controleren.
Hoorde weer allerlei nieuwe termen door de lucht gegooid worden.
Omdat het apparaatje uit de USA komt zijn alle termen dus in het Amerikaans.
Er werden dus metingen verricht waar wij niets van snapten.
Als de dokter en zijn liefelijke assistente het maar begrijpen is alles in orde.
En ook de pacemaker kreeg het fiat van hen
Blij verlieten wij het gebouw.
Nu wachten op de oproep voor de volgende opname.
Ableren heet deze ingreep en zoek dit maar op in Google.
Verder maak ik me klaar om naar de tandtechnische man te gaan.
Hij gaat alles bijstellen zodat het nog beter past.
Ik ben door dit alles wel 5 kg afgevallen.
Niet slecht dus.
Alles is bijna bij elkaar gezocht om vanavond naar de SKVR te gaan om verder te experimenteren.
Het gaat niet slecht dus met mij.
Met Jeroen?

Die is met diverse apparaten aan het stoeien en die zijn stront eigenwijs. Alleen die ellendige wachtwoorden al. 

zaterdag 21 oktober 2017

Het geheime leven van een kerk.


Als ik langs een kerk loop huiver ik altijd een beetje en ben ik blij dat ik niet naar binnen hoef. In mijn jeugd betekende de kerk frustratie. Mijn ouders waren niet streng, maar de kerk, daar moesten we naartoe, elke zondag, goedschiks of kwaadschiks. Kinderen zijn meestal niet dol op wandelen en onze kerk was zeker een kwartier lopen want we zaten precies tussen twee parochies in. Ergerlijk was dat je op vijf minuten een protestantse kerk tegenkwam. Als we protestants waren geweest, had ik niet zo'n pokke-eind hoeven lopen. De mis zelf was ongelooflijk vervelend. En als je zondag wilde uitslapen was je automatisch gedoemd tot de hoogmis van 10:30 uur. Die duurde zeker anderhalf uur met gruwelijk gezang van het zusterkoor, versterkt met dames uit de parochie, en een lange preek; pastoors finest hour. Er waren om 8:00 uur en 9:00 uur missen van een halfuur met korte preek en zonder gezang, maar ja, veel te vroeg.
Vroeger struikelde je over kerken. Nu zijn de meesten afgebroken of veranderd in kinderdagverblijf, appartementengebouw of tapijtgigant.
De Breepleinkerk staat er nog maar wordt niet meer door gereformeerden gebruikt. Op zondag wordt hij gebruikt door de Pinkstergemeente en verder door koren en dergelijke, vanwege het kerkorgel.
Maar deze kerk heeft wel een roemrijk verleden. In de oorlog hebben daar drie joodse gezinnen haast drie jaar ondergedoken gezeten. Er is toen zelfs een kind geboren, Emile Kool, die nog leeft. Op momenten dat er publiek in de kerk was, moesten de onderduikers naar de zolders boven het orgel. De toegang tot die ruimtes was gecamoufleerd. Zo hebben ze overleeft. De geboorte van Emile werd begeleid door een oogarts, die in het verzet zat. De plaatselijke huisartsen durfde het niet aan, want hulp aan onderduikers werd met de dood bestraft. De koster is vlak voor de bevrijding gearresteerd, maar hij heeft niets losgelaten. Alle drie gezinnen hebben de oorlog overleefd.
Koster Jacobus de Mars, dominee Gerrit Brillenburg Wurth en oogarts Leo Lashley vonden het vanzelfsprekend wat zij gedaan hebben. ‘Het komt op je pad, dus je doet het.’
Dat soort bescheidenheid zie je bij echte helden.
Afgelopen juni is over die geschiedenis een boek verschenen van Anja Matser en er is een film in de maak.
In mijn leven ben ik die kerk talloze keren voorbij gelopen, niet wetend van zijn geheimen.
Wonderlijk. Voor mij betekende de kerk verveling, weerzin en frustratie, voor anderen de enige kans om te overleven.

Laaglander


woensdag 18 oktober 2017

Ochtendlied.


De radio neuriet zachtjes een ochtendliedje.
De bloedrode zon gloort voorzichtig boven de daken.
Met een bakkie kijk ik naar de besmeurde ramen veroorzaakt door de asresten van de Portugese en Spaanse bosbranden en aangevuurd door de orkaan die Ierland teisterende.
Hoezo, bedenk ik me dat mens zegt:
Europa bestaat niet.
Alleen Nederland.


zaterdag 14 oktober 2017

Ritme


Zo langzamerhand begint het weer terug te komen,
ons ritme van de dag.
Door die operatie en immobiliteit is ons takenpakket ernstig veranderd.
Ik loop meer, veel meer:
Met Meisje, met de boodschappenkar en naar mijn medische afspraken enz.
Kook weer bijna elke dag en doe kleine huishoudelijke taakjes.
Later halen we qua cleanen alles weer in.
Je kunt wel overdrijven.
Het was wennen voor ons beiden want Jeroen moet het laten leren.
Hij is zo gewend aan het doen en onnadenkend begint hij met bewegingen die nu: 'Not done' zijn.
Dan hoort hij een snauw van mij of voelt soms een meps.
Werkt dat niet dan roept zijn lijf hem tot de orde door de pijn.
Dan grommen we beiden naar elkaar en maken het weer goed.
Ik ben wel blij dat ik het een en ander heb afgezegd, anders zou het niet lukken.


dinsdag 10 oktober 2017

Hier zit ik nu.


Achter mijn pc.
Ik ben thuis en mijn lief in het ziekenhuis.
Hij is opgenomen.
Krijgt een pacemaker om zijn op hol geslagen hart tot rust te brengen.
Geen sinecure, zo is het me verteld.
Hij wordt niet onder zeil gebracht want ze willen dat hij er bij is.
Dit schijnt nogal pijnlijk te zijn.
Voel me dus machteloos
Vanmorgen heeft hij al gebeld om me te vertellen dat de voorbereidingen gaan beginnen.
Het was half acht.
Hij of een verpleegkundige belt me wanneer hij weer op zaal is.
Dan ga ik naar hem toe.
Nog een nachtje slapen zonder hem

Morgen haal ik hem op en dan begint mijn werk.

zondag 8 oktober 2017

Ik ga verder


Gemaakt met zwart en gekleurd charcoal chunck, schildersafplakband.

vrijdag 6 oktober 2017

Aftellen


Het is begonnen: het aftellen.
Nog 3 nachtjes slapen
Dan gaat Jeroen ergens anders slapen.
In het Erasmus MC afd. cardiologie.
Maandag wordt hij verwacht
Ik ga met hem mee.
Dan weet ik waar hij ligt
Met mijn verfijnd richtingsgevoel, maar niet heus, is de kans op het verdwalen ietsjes verminderd.
Het is dan ook 3 nachtjes slapen voordat hij weer thuis is.
Dan is zijn linkerarm gefixeerd want beweging is not done.
Een tijdje later wordt er gebruik gemaakt van een mitella.
Zomin mogelijk bewegen is dan het devies.
Minstens 6 weken.
Ik ga het druk krijgen.
Al die nieuwe draden van de pacemaker, 2 stuks, moeten gaan settelen.
Wanneer dat gedaan is komt de volgende behandeling gestart.
Ondertussen, is mij aangeraden, moet ik een reanimatiecursus gaan volgen.


Eventueel later mag ook.

maandag 2 oktober 2017

Druk, druk en nog eens druk.


Van alles te regelen
Afspraken maken en verzetten.
Proberen mijn 1ste resultaten van de SKVR te verhuizen van mobiel naar pc.
Dat had heel wat voeten in de aarde.
Maar Jeroen heeft het gevonden.
Na zijn slapen laat hij het me zien en dan schrijf ik alles op in mijn instructieboekje.
Nu zien jullie het eerste resultaat.
AS maandag gaat hij naar het Erasmus om een pacemaker in zijn goddelijk lijf te laten planten.
Dus was hij er vandaag al een paar uur voor de voorbereidingen.
Er is hem verteld wat er te wachten staat.
Dan is hij een tijdlang gehandicapt want hij mag een aantal weken zijn linkerarm niet bewegen.
Dus zuster Els staat in de startblokken.
Hij mag dus ook niet op zijn skoot rijden.
Meisje uitlaten
Boodschappen halen.
Douchen, aankleden en uitkleden; hijg, hijg.
Dus dat ook niet.

Zucht