maandag 30 december 2013

De Feestdagen Blues.

Alles is anders tijdens de feestdagen.
Je ziet de familie, allemaal tegelijk.
De tv zendt de gouden oudjes die we elk jaar weer zien
Soms in een nieuw jasje.
We blijven binnen zitten of verplicht wandelen
Soms bekruipt me dit gevoel
De Feestdagen blues
Dan ga ik naar mijn vriend YOU TUBE
Voor afleiding en plezier en vindt

http://youtu.be/zCe895fRny8

tevens hulde aan de kat. Dit zal mijn geliefde zoon wel aanspreken.
http://youtu.be/4tzhyfWHdLo 

zondag 29 december 2013

We zijn gefnuikt!


Hot en ik zijn beiden katholiek opgevoed. Een van de kleine schietgebeden die we beiden leerden was; Waartoe zijn we op aarde? We zijn op aarde om hier en het hiernamaals gelukkig te zijn. Oftewel, wanneer we netjes onze bordjes leeg eten, met twee woorden antwoorden, huiswerk maakten, hard werkten en dit alles getrouw deden dat al het goede in onze schoot zou worden geworpen. Wee ons wanneer we dus niet gelukkig waren dan was het: eigen schuld dikke bult. Nu is deze ziekte van Hot in onze schoot geworpen en hiervoor hebben we niet geleerd. Nu horen we dingen zoals “ziekte is een keuze”. Jakkie! We zijn gefnuikt! Hoe het verder gaat. We weten dit geen van beiden. We hebben veel geleerd nadat we ons jochie zijn kwijt geraakt maar het is toch altijd het grote onbekende. We leerden toen niet te ver in de toekomst te kijken. Is het teveel? Dan per dag. Is de dag te lang, dan per uur. Is die te lang dan per minuut. Dit gaat voorbij, ten goed of te kwade. Maar nu zijn we nog samen en ik ben niet van plan deze tijd te vernachelen door bang te zijn wat er komen gaat. Ik kan mijn tijd toch beter besteden. 

Terugkijken



Zoals gebruikelijk aan het einde van het jaar kijk je terug en ook een beetje vooruit.
Tijdens de ronde Sterrebos met Jesse raakten Rose en ik aan de praat over die gedachten.
Ik vertelde haar over het gesprek met Goran gisteren waarin hij vroeg heb je nog goede voornemens voor komend jaar?
Ik zei dat ik het voornemen heb om dag voor dag te kijken en te nemen.
Waarom?
Omdat als ik veel verder kijk ik groen en geel word van de zorgen.
Het is niet anders, anders word ik giga depressief.

Zo ook vanmorgen. Rose vroeg gisterenavond al of ik zin zou hebben om even naar Hoek van Holland te gaan met Jesse. Eigenlijk had ik helemaal geen zin of moed maar zei dit nog niet. Ik zei, laat ons even wachten om te kijken hoe ik me morgenochtend voel.
Vanmorgen hoorde en zag ik aan Rose dat ze na een dag in Utrecht en een dag in de Wereldwinkel flink last had van spierpijn en last van haar voeten dus was ik blij dat ze zelf niet naar HvH wilde. 
Wat me zorgen baart is dat ik na een kleine activiteit zo moe ben dat ik nergens meer zin of energie voor heb.
Ik zie mezelf groter en dikker dan ik ooit wilde en beweeg wel, maar niet voldoende.
Ik zie en hoor mezelf kortademig zijn terwijl ik inmiddels al 18 jaar gestopt ben met roken en altijd hyperactief was.
We hebben een museumjaarkaart, maar komen er bijna nooit.
We hebben een voordeelurenkaart voor de trein, maar halen 'm er meestal niet uit, de laatste jaren.
Er komt na een jaar ziekteverzuim een korting van 30% loonsverlaging aan, en zo nog veel meer, dus naar voren kijken maakt me nog grijzer dan ik al ben.
Het plezier wat ik altijd op mijn werk ervoer is weg, nu kan ik me helemaal niet meer verheugen op dat administratieve werk wat er voor me gevonden is. Het is puur een slaapverwekkend tijdverdrijf.
Beter dus om niet te ver naar voren te kijken en het bij de dag te houden.

Kortom daar zitten we dan in onze mooie luxueuze woning als een stel oude en krakkemikkige lieden die ons inkomen zienderogen achteruit zien gaan en steeds nuttelozer worden. Niet bepaald het vooruitzicht wat ik in petto had een tijd terug. Het enige wat we kunnen doen is accepteren. Maar doe ik dat met de pretoogjes die ik tot korte tijd geleden had, neen.

Nu is er gelukkig niemand die je daartoe verplicht maar samen depressief zijn is helemaal een en al ellende, dus dan maar zien te genieten van de kleine dingetjes die op onze weg komen.

Hot

zaterdag 28 december 2013

Rob’s kerstmis

Mijn carrière liep ten einde, de veranderingen in het gemeentehuis boeide me nog maar matig, voor zover ik ze kon volgen; ik keek reikhalzend uit naar mijn pensioen.
   Judith was gedetacheerd door een pr-bureau. Een vijfenveertigjarige, vrijgezelle, knappe, zwarte vrouw met een stralend humeur en een ongegeneerde harde schaterlach, die in mijn buik resoneerde en daar meteen het ‘vlindereffect’ veroorzaakte: Ik werd op staande voet verliefd op haar. Ze had al snel iets in de gaten en bleek het wel leuk te vinden. ‘Wat zit je steeds naar me te koekeloeren, heb ik iets van je aan’, met een blik vol plagerige flirterigheid. Ja, ze vond mij aantrekkelijk. Leuker dan mijn jongere collega’s met hun scoringsdrift, hun dikke pensen en hun foute grappen.
   Ik voelde mijn bloed bruisen, danste van binnen, kreeg oog voor mijn omgeving, alsof ik uit een halfslaap ontwaakte, alert en ad rem, wilde buiten straatmakers complimenteren met hun vakwerk, de schoonmaakster bedanken voor haar inzet; was liefdevol en vrolijk.
   Als kers op de taart vroeg Judith: ‘Jij doet toch aan hardlopen? Daar ben ik pas mee begonnen, ik weet eigenlijk niet hoe je dat moet aanpakken. Misschien doe ik het wel fout. Mag ik een keer gezellig met je mee?’
   Toen kon ik nog terug maar de roep van de natuur was veel te sterk. Dus ik zei: ‘oké.’ Ik vertelde mijn echtgenote Sophie dat ik met mijn broer Ben ging trainen en daarna bij hem eten, rat die ik was; ik was me al aan het indekken. Ben, pas gescheiden, was zelf niet vies geweest van een slippertje, wilde best voor een alibi zorgen, hij vond het lachen. Dat ik m’n  vijfendertigjarige relatie in gevaar bracht, daar dacht hij, geloof ik, niet over na.

Verliefde stelletjes, ijsverkopers, picknickers , honden, skaters, joggers, prikkelende barbecuegeur, muziek een lauw briesje en een voorjaarszonnetje; het Kralingse bos was één party.
   Toen we liepen bemerkte ik dat ze geen beginner was. Wat dat betekende liet me blozen als een bakvis. Ik zat in een achtbaan, de rit was begonnen, ik kon er niet meer uit.
   Ik dribbelde om haar heen en  praatte honderduit. Ze rook naar parfum, gemengd met een opwindende exotische lichaamsgeur. Toen ze na afloop voorstelde: ’Bij mij afpilzen?‘, was ik allang veranderd in een hijgerige reu. In haar flat liep dat biertje uit op meer biertjes om tenslotte uit te barsten in de vrijpartij die als dreigend onweer in de lucht had gehangen. Ik voelde me levend, sterk en jong; een puber van vierenzestig. Tegelijkertijd voelde ik me schuldig en dacht aan Sophie, dit kan helemaal niet, waar ben ik mee bezig? Maar ik stopte niet, mijn handelen ging voor mijn denken uit; ik had niets te willen, hormonen en feromonen hadden de leiding.
   Vanaf april hadden we een verhouding. Ik ging geregeld naar haar flat. Lange duurloop,  zakenreis, overwerk, noem maar op geen smakeloze smoes werd geschuwd. Sophie had wel ièts in de gaten; ze vond mijn goede humeur verdacht,  maar ze wist niet wat er precies aan de hand was. Ze werd steeds chagrijniger.
   In juli ging het niet meer, het bedrog en de uitvluchten. Ik wilde bij Judith zijn. Toen Daniël, onze jongste, op zichzelf ging wonen leek dat hèt moment om bij Sophie weg te gaan.
   Ik trok bij Judith in.
   Ik ging met pensioen en nam een deeltijdbaantje als postbode.
   In september ging Judith naar Suriname voor familiebezoek.
   Vanuit Suriname belde ze dat het uit was. Ze was haar oude liefde tegen het lijf gelopen, ze waren opnieuw verliefd geworden en besloten bij elkaar te blijven. Ze vond het lullig voor mij maar ik begreep het toch wel? Als er iemand was die zoiets begreep…’Ik ken hier een betrouwbare Bonuman, die zal ik een wintiritueel voor je laten doen, zodat je weer naar Sophie terug kan, want zeg nou zelf, met ons, dat ging toch niet, jij hoort bij Sophie!
Doe de huissleutel maar in de brievenbus’.
   Ik ben meteen vertrokken, dat leek mij het minst pijnlijk. Gelukkig had ik m’n broer. In zijn grote huis was ik welkom. Ik likte ik mijn wonden en zocht, met niet al te veel haast en enthousiasme, naar een eigen onderkomen. Als hij ’s avonds thuis was gingen we  hardlopen, na afloop eten, heel veel biertjes drinken en wauwelen over mijn situatie.
   ‘Ik ben eigenlijk blij dat ik weg ben’.
   ‘O ja? Maar anders wel een lekker wijf.’
   ‘Altijd visite, bleven vaak slapen ook, kwam ik ’s ochtends m’n bed uit, lag er weer een neef te slapen op de bank en altijd die pestmuziek, als het maar black was. Ouwe soul, reggae, hiphop, ze hield niet van blanke pop, zelfs niet van Prince en niet van country, redneck- kukluxklanmuziek zei ze dan. Het interieur: een schiettent, dat eten, eerst vond ik het wel lekker, maar altijd roti, pom met rijst of bruine bonen, het kwam me m’n neusgaten uit.’
  ‘Maar jìj kan toch goed koken.’
  ‘Jawel, maar ik mocht niet in haar keukentje, haar heiligdom komen… nou ja, ‘t mocht wel maar niet van harte, weetjewel. En boerenkool of zo hoefde ze niet. Ik heb het maar losgelaten. Ellenlange telefoongesprekken hé en keihard, met die stem, waar ik zo op gevallen was, in Sranan, natuurlijk’
   ‘Maar wel een lekker wijf, tjezus, wat een lekker wijf.’
   ‘Ja, dat dan weer wel, dat heb je goed gezien, Ben. En altijd dat gelul over winti.’
   ‘Winti?
   ‘Zwarte kunst, voodoo, weetjewel, ze zag overal geesten en duivels. Op het gemeentehuis was ze zakelijk en professioneel maar privé bijgelovig, al die mensen hoor. Jij thee? Nee, zeker‘, zei ik, terwijl ik een fles Johnnie Walker openschroefde. Klokklokklok op de ijsklontjes. Dat ging er wel in.
   ‘s Morgens een kater van belang.
   Nee, blij dat ik van die vrouw af was.

In december moest ik post bezorgen in mijn oude buurt. Ik kneep ‘m wel een beetje maar ik dacht dat Sophie wel aan het werk zou zijn - ze is  lerares Engels - maar nee en toevallig was Daniël daar ook, hij is vuilnisman. Het leek wel of het zo moest zijn. Sophie heeft  moeite met zijn beroep maar ik vind: liever een blije vuilnisman dan een depressieve academicus.
    Sophie wachtte me op; ze wilde praten. Dat overviel me, ik sloeg op de vlucht. Ze werd zo kwaad dat ze me een klap voor mijn harses verkocht. Ik vond haar verschrikkelijk aantrekkelijk, wat een temperament. Daar ben ik indertijd voor gevallen.
Zij ging naar binnen en ik sprak nog even met Daniël. Hij vertelde dat Sophie veel verdriet had, in behandeling was en tegen kerstmis opzag omdat dat vroeger zo gezellig was. ‘Ze hoopt nog steeds op je terugkomst hoor, had je niet gedacht hè, ouwe?’
   Nee, had ik niet gedacht. Het opende perspectieven. Je ben een opportunist of niet. Wat te doen, meteen terug gaan? Beter van niet, Sophie leek overstuur. Een berouwvolle mail van de ootmoedige reu, die met de staart tussen de benen en hangende pootjes terug wil, was misschien beter. Of een echte papieren brief met kerstkaart, nog beter. Ze was vroeger verrukt over mijn liefdesbrieven.

Sophie was door haar huisarts, waar ze voor slapeloosheidklachten naar toe was gegaan, verwezen naar een psycholoog. Daar vertelde ze het relaas van haar ontrouwe partner.
   ‘Er werd veel gescheiden in onze buurt en kennissenkring maar wij zeiden vaak tegen elkaar: “wij doen dat niet, wij praten, wij hebben een goeie relatie, wij zijn anders”, maar het is toch gebeurt. Het lijkt wel of dat mens hem betoverd heeft.’
   De therapeut - een knappe vrouw met indrukwekkende bruine ogen - had haar bij  de eerste sessie gevraagd na te denken over de vraag: ‘Wat zou je doen als Rob weer voor je deur staat?’ 
   
Toen Sophie Rob haar straat zag inlopen, nota bene tegelijk met Daniël, had ze daar een bijzondere betekenis aan toegekend. Maar hij was ervandoor gegaan. In eerste instantie was ze radeloos geweest, daarna had ze een inzichtgevende droom gehad waarin Rob en Daniël als engelen waren verschenen. Toen besefte dat ze zelf ze ook voor de vrijheid kon kiezen, haar lot in eigen handen nemen.

Wat ik die morgen van de vierentwintigste december op mijn mail las verbaasde en verheugde me; wat je noemt een blijde tijding:
   Lieve Rob, ik heb spijt dat ik je een klap heb gegeven

donderdag 26 december 2013

2de kerstdag.


Lekker lui
Kleinzoon voor een dag
Lekker eigenwijs ventje.
Weet alles van de wereld en omstreken
Wij denken dus “?”
Later van
“Dat gaat wel over”
Zijn zus was precies hetzelfde
Was ik dan vroeger ook zo?
Als troost kijk ik naar een leuke animatie filmpje
Over Santa Claus die jacht maakt op koekjes
Weer een suikerverslaafde op dees aardbodem.


woensdag 25 december 2013

Gelukkig Kerstfeest

Wij wensen iedereen een gelukkig Kerstfeest, Bonne Noël, Merry Christmas enz. Els, Hot, Jesse en de katten. 

dinsdag 24 december 2013

Mijn nummer 1

Mike Oldfield in 1973

Els heeft ook mij gevraagd naar mijn nummer 1 op muziek gebied.
Na stevig nadenken kom ik bij Mike Oldfield terecht.
Ik was toe ik in Nijmegen ging wonen, voor het eerst weg van mijn ouders kocht ik de complete box van hem.
Wat me zo beïndrukte was dat hij alle instrumenten zelf bespeelde en een van de stukken die ik helemaal grijs gedraaid heb op mijn oude dual pick up was Tubular Bells.
Later verscheen er ook nog een verbeterde versie maar persoonlijk vind ik de eerst uitvoering nog steeds de beste.
Mijn buren waren daar niet altijd even blij mee, want hard klonk het het beste uit mijn prachtige magnat boxen die ook al een hele tijd geleden door en door versleten zijn.
Wat je hier ziet is de live versie vlak nadat hij het stuk had uitgebracht in 1973. Ik heb vol verbazing zitten kijken want ook ik had het stuk nog nooit live gezien.
Geniet ervan.
Gegroet.

Hot

Mijn nummer 1

Toen hij nog Mink heette en een stuk knapper was
Ik heb veel lievelingsnummers. Mijn liefste lievelingsnummer is misschien wel 'The part you throw away' van Tom Waits maar dat moet persé in de live-versie vanwege de prachtige begeleiding. Ook heel mooi vind ik 'Heaven stood still'van Willy Deville. Daar zijn heel wat goede opnames van te vinden op you tube. Ik was een echte fan van Willy. Ik heb hem voor het eerst in de Doelen zien optreden toen hij zijn eerste hits had, in de new wave-punktijd 1978 of zo. Daarna heb ik hem nog bezocht in Utrecht, Ahoy, Rotown en het laatst in de nieuwe  Luxor, in het decor van Cats, die één avond niet optraden.  Hij liep toen met een stok. Hij had bij een verkeersongeluk zijn heup gebroken en dat kon niet goed behandeld worden. Ondanks zij evidente drugsverslaving gaf hij altijd een prima show waarbij hij altijd vrolijk met het publiek praatte. Hoe anders dan Lou Reed, Van Morrisson of Bob Dylan. Helemaal geen kapsones. Bekijk voor de aardigheid eens het interview met hem door een van de jakhalzen van de wereld draait door. Hij is uiteindelijk in 2009 op 58jarige leeftijd aan pancreaskanker overleden. Had waarschijnlijk niets met zijn druggebruik te maken. Zo veel aandacht het overlijden van Ramses Shaffy, Michael Jackson en Lou Reed kreeg, zo weinig Willy, terwijl hij echt een hele grote was, in mijn ogen. Ik beluister hem nog vaak met veel plezier. De studio-opname van Haeven stood stil is in Parijs gemaakt want hij wilde er een Franse sound bij. http://youtu.be/ioxeqbQCvMo



zondag 22 december 2013

Gesprek

©Anton Havelaar
Ringgg. Ik sta voor de deur en er wordt opengedaan. “ Heb je tijd?” “Ja”. “Hoe gaat het?” ”Ik baal want de kachel doet het niet goed en elke keer moet ik een monteur vragen.” “Zeuren, blijven zeuren totdat alles goed is. Trouwens. Je weet dat er op een aantal balkons lekkage is en ik ben hier en daar geweest en bij een aantal is het kitwerk niet wat het zou moeten zijn. Dus dacht ik om bij de volgende VvE vergadering erover te hebben om een kleine onderhoudsbeurt te laten uitvoeren”. “? Bij mij is er niets te zien dus waarom? Als het gaat lekken hoef ik toch alleen te bellen en dan wordt het gerepareerd?” “Nee dus. De flat is al 16 jaar oud en is het tijd voor een kleine revisie.”  “Ik snap dit niet. Toen ik hierheen verhuisde dacht ik dat een flat geen onderhoud nodig heeft.” “Misschien het beton niet maar tussen de verbindingen van balkon en flat zit kit en door de tijd heen bij regen, zon en vocht wordt dat slechter.” “Wat vreemd, ik wist dat niet.” “Trouwens, er komen toch aanpassingen bij jou en Riet om het vrijkomende vocht van de ketels via de standpijp af te voeren. Bij Riet is de pijp nog helemaal ingemetseld. Aan onze zijde is dit toch bij de vervanging van de standpijp los geboord. Is dat ook bij jou gebeurd?” “Dat weet ik niet.” “Echt niet?” “Nee, echt niet.” 

vrijdag 20 december 2013

Mijn nummer 1


Mijn Southern Bell heeft gereageerd op mijn oproep om haar nummer 1 te schrijven. Het is Bette Midler “Wind beneeth my wings” heet dit prachtige nummer. http://youtu.be/c9ZMDPf9hZw Op mijn vraag van het waarom kreeg ik een kort maar veelzeggend antwoord, “Het spreekt hoop uit. Dat er altijd iets of iemand is die je steunt en hoog houdt”. Beter kan het niet verwoord worden. Bedankt.  

donderdag 19 december 2013

Contrast


Ik heb deze foto in België genomen. Om precies te zijn Museum MDD. Daar gingen we samen met de vrienden van het museum heen. http://www.museumdd.be/ Dit is een werk gemaakt door Anselm Reyle. De tentoonstelling heette: Elimental Threshold De kleuren en het hoge bling bling gehalte. Daar hou ik van. 

woensdag 18 december 2013

Straatfotografie


Afgelopen jaar ben ik naar het tropisch carnaval in Rotterdam geweest met mijn nieuwe toestel. Veel foto’s gemaakt totdat de accu leeg was. Omdat alles nieuw was wist ik niet hoe deze te vervangen. Toch mooie foto’s erbij. Kan duidelijk zien dat het aantal pixels formidabel is. Wat een helderheid. Zo lijkt het alsof de vrouw vlak naast me staat. Dan bekruipt me toch de vragen op van, wie ben je, wat denk je, geniet je enz. enz. Ik heb nog niet alle foto’s bekeken want mijn hoofd loopt over van alles wat ik moet doen. Het went wel als ik rustig blijf. That’s the question Els. 

dinsdag 17 december 2013

Gesprek van de dag.


Dag mevrouw achter de toonbank.

Wilt u dit recept verzilveren

Ja, maar dat wordt betalen.

Oké, dan haal ik het morgen

Hebt u medicijn x in mijn 3 maandelijkse bevoorrading?

Ja.

Waar halen jullie de herhaalrecepten vandaan?

Geen antwoord

De huisarts doet het niet en de andere dokter ook niet

Die is van de ouderwetse stempel van de papieren recepten.

Tja, dat weet ik niet maar u moet het zelf stopzetten.


Hoe moet ik iets stop zetten als ik het nooit heb aangevraagd?
Hebt u dan nooit het gesprek gehad waarin dit door ons wordt bevestigd?

Neen.

Ik zal het faxen maar als dit niet lukt moet u het toch zelf stopzetten bij de arts.

Zucht.




maandag 16 december 2013

Kerstkaarten


De tijd van het kerstkaarten gebeuren is aangekomen.
Roen schrijft de “echte”
Dat doet hij goed.
Dan heeft hij de gave des woords.
Ik? Ik zoek bij mijn vriend You Tube
Mooie, lieve ontroerende kerstanimaties
Voor verzending per mail.
Ik heb hem gevonden maar verklap deze nog niet.
Het duurt wel wat lang voor deze jachtige tijd
Maar dan heb je wat!
Dus dit stukje krijgt nog een staartje
Maar hopen dat ik het niet vergeet.


zondag 15 december 2013

Sophie leert vliegen

Toen Sophie die morgen de kliko buiten zette gebeurde er iets wonderlijks. Op de hoek van de straat zag ze tegelijkertijd aan de ene kant haar ex Rob aan komen lopen en aan de andere kant haar zoon Daniël. Dat kon geen toeval zijn, dat moest een bijzondere betekenis hebben: ze moest nu ingrijpen want ze waren allebei goed de weg kwijt.
Rob had na zijn pensionering – hij was beleidsambtenaar bij de gemeente Vlaardingen geweest – een baantje als postbode aangenomen, voor een paar uur in de week en Daniël was voortijdig met zijn opleiding gestopt en vuilnisman geworden. Dat zat Sophie helemaal niet lekker. Haar oudste dochter  was zonder problemen dokter geworden en met een internist getrouwd. Maar Daniël strompelde van de ene mislukking naar de andere terwijl ze wist dat hij een IQ van 130 had. Hij had het slecht naar zijn zin gehad op school. Blowen, feesten en graffiti spuiten, daar had hij schik in maar studeren, ho maar. Van alles geprobeerd met hem maar hij wilde niet deugen. Toen hadden Sophie en Rob hun handen van hem afgetrokken. Het houdt ook een keer op. Maar uitgerekend vuilnisman worden was om te pesten. Daar was Sophie zeker van en daar nam ze geen genoegen mee, maar het lukte haar niet om dat met hem te bespreken.
Hij was op zijn achttiende zelfstandig gaan wonen en dat vond Rob kennelijk een goed moment om er met zijn vriendin vandoor te gaan. Van het ene moment op het andere zat Sophie alleen thuis met de poes.
Ze had gedroomd, die nacht, van ‘haar’ mannen. Op een rots in de bergen zaten ze te schaken. Ze riep van een afstand naar hen maar ze reageerden niet, verdiept in hun spel, elk een flesje bier binnen handbereik. Voordat de droom teneinde was had poes Barbara haar gewekt door in haar oor te likken.
Dat was ook zoiets. Vroeger tolereerde ze geen dier in de slaapkamer maar nu was ze blij met haar gezelschap.
Toen ze de vuilniswagen hoorde aankomen had ze snel een joggingpak  aangetrokken en de kliko naar buiten gereden. Uit haar ooghoek zag ze Barbara achter zich om de tuin uitlopen.
Daniël was aan het dollen met een kleinere collega. Hij tilde hem met één arm van de grond en maakte een beweging of hij hem de vuilniswagen in zou smijten. Op de auto stond: Hoe langer je leeft hoe korter het duurt . Toen zag hij  z’n moeder. ‘Ha, die ma’, zei hij.
  ‘Dag jongen’, zei ze zuinigjes. ‘je hebt gelukkig plezier in je werk, of in elk geval tijdens je werk.’
Intussen was Barbara, opgejaagd door de Jack Russell van de buurman, de berk in gevlucht. Daniël klom op een kliko en pakte haar eruit. Ze kende Daniël, ze liet zich pakken. ‘Asjeblieft ma, je poezenkind.’
Intussen was Rob erbij gekomen. ‘Goeiemorgen, wat een onverwachte huiselijkheid’, zei hij.
  ‘Dat komt heel goed uit’, zei Sophie,’want ik moet jullie allebei spreken.’
  ‘Dat gaat echt niet, ik moet de wagen bijhouden. Ik kan m’n collega’s toch niet in de steek laten.’
  ‘Ik ook niet hoor’, zei Rob, ‘ik ga door.’
  ‘Jij blijft hier, jij kan best even blijven, jij deelt toch je eigen tijd in.’
  ‘Ja, maar ik heb nog meer te doen vandaag, ik wil opschieten.’
  ‘Lamlul, voor die del heb je altijd tijd zat, maar voor de moeder van je kinderen nooit. Wat ben je toch een mispunt.’
  ‘Gedraag je een beetje op straat’, zei Rob,’ ik schaam me dood.’
  ‘Ja, de mooie meneer uithangen, hè, dat kan je. Jij hebt meer dan genoeg om je voor te schamen! Hier, pak aan.’ Pats: ze gaf hem een draai om z’n oren die klonk als een klok. Daarna beende ze met een kop als vuur naar binnen. Ze trilde van boosheid en gêne. Ze kreeg geen lucht meer: een aanval van hyperventilatie. Ze moest iets hebben. Er stond nog een fles met een staartje wijn. Samen met een oxazepammetje klokte ze het naar binnen. Dat voelde goed. Beter. Nu nog een sigaretje en even zitten. Het was niet fraai, de scène die ze daarnet had opgevoerd. Ze begon te huilen. Ach wat, ze kunnen de tering krijgen. Iedereen kan de tering krijgen. Niemand trekt zich iets van mij aan. Daar ben je dan zestig voor geworden. Hoe langer je leeft, hoe korter het duurt, inderdaad. Was ik maar dood.
Sophie drukte haar sigaret uit en strekte zich uit op de bank. Ze voelde de tranen langs haar gezicht en zout smakend haar keel inlopen. Toen ze lag kwam Barbara haar een kopje geven om te troosten. Even later sliep ze.
De droom van de afgelopen nacht ging verder.
Rob en Daniël zaten te schaken op een gevaarlijke richel. Ik moet ze helpen, dacht Sophie. Ze hebben niet in de gaten hoe gammel ze daar zitten. Gelukkig, een ladder. Ze zette de ladder tegen de rots en klom erop, maar de ladder was te kort. Het werd donker en ging onweren. Het bliksemde zo dat het leek of het licht aanging. De donder maakte vreemde geluiden. O jee, hoe moet dat nou met m’n jongens, droomde Sophie verder. Eindelijk leken ze zich bewust te worden van hun hachelijke positie. Zonder Sophie op te merkten sprongen ze allebei van de rots en vlogen met rustige slagen van hun enorme vleugels weg, zonder een spoor achter te laten. Dit moet een droom zijn, dacht Sophie en meteen was ze wakker. Wat zou het betekenen? Ik heb het gevonden. Ik moet ze loslaten. Ze hebben mij geen van beide nog nodig en ik hen niet.
Ze sliep opnieuw in. Ze was weer in de bergen en ze viel in een ravijn. Ze viel en ze viel maar, er kwam geen eind aan. Zo vallen is eigenlijk net vliegen, ik vlieg. Ik kan vliegen! Sophie was niet langer bang en vloog zonder moeite haar ravijn uit.

Laaglander




vrijdag 13 december 2013

Mijn Nummer 1.


Ik heb voor mezelf een nieuw rubriek bedacht. We worden nu bijna doodgegooid door allerlei top zoveel programma’s. Enquêtes over welke artiest/muzieknummers bovenaan hun lijst staan. Dus begin ik aan mijn eigen lijst. Ik heb al aan Hot en Laaglander gevraagd mee te doen en anderen kunnen een mail van mij verwachten. Deze worden gecombineerde mails; van Kerstgroet, verandering mailadres en lievelingsnummers met motivatie.

Bij mij staat John Mayall van zijn lp “The Turning Point” met het nummer “Thoughts about Roxanne”. Toen ik nog thuis woonde had mijn broer deze aangeschaft en ik was er gelijk helemaal weg van. Klein combo’tje met saxofoon. Ik wist toen nog niets van muziek genres af, wist niet eens dat zoiets bestond. Ik was toen simpel bezig. Het was mooi of niet. Alles is simpel op die leeftijd. Ik was toen ook meer een liefhebber van instrumentale muziek dan zang. Dus een beetje tekst en dan jammen op dit nummer. Later, veel later kocht ik lp’s op de markt. Werd een expert in het kwaliteit inkopen hiervan. Vooral live uitvoeringen waar de nummers lekker lang waren. Dus had ik al een platen collectie waar ik u tegen zei toen ik Roen ontmoette. Hij heeft veel van mij geleerd zeg ik met bescheidenheid. http://youtu.be/s6P-szrdBaA Wanneer ik dit nummer hoor ben ik weer terug in die tijd en de verwondering die ik toen ervoer. 

De een beloofd nog meer dan de ander, op onze kosten.

Letterlijk duizenden malen floepen de reclames van de zorgverzekeringen op.
Allemaal beloven ze de goedkoopste te zijn.
Ze hebben nu al meer dan een half miljard uitgegeven aan deze reclames.
Vervolgens wil ik iets van de verzekeringen weten alvorens een keus te kunnen maken.
Hoor ik vanmorgen op de radio dat de antwoorden die ze geven in 92% niet kloppen.
Ik stel ze een vraag:
Krijg ik komend jaar driemaal per week fysio vergoed?
Niemand maar dan ook niemand geeft het antwoord.
De een verschuilt zich achter de wetgever, de ander zegt, de zorg is zo duur, maar niemand geeft het antwoord terwijl ik het driemaal per week nodig heb.

Volgende vraag:
Word de mondhygiëniste nog betaald?
Hier zijn er een aantal die bevestigend antwoorden, toevallig de duurste, waaronder degene die we nu hebben, maar de meesten weten geen antwoord.

Hoe moet je zo een keuze maken?
Zo kan ik geen keus maken.

Waar is de helderheid gebleven?
Waar is de solidariteit gebleven?
Waar zijn de voordelen van de concurrentie in de zorg?

Gevolg, ik blijf bij die dure IZZ, die tot nu toe alle fysiotherapie, en de mondhygiëniste vergoed, maar enige zekerheid over volgens jaar heb ik na uren telefoneren nog niet.

Waar is al die reclame in vredesnaam goed voor. Het begint me mateloos te ergeren, en het vervuilt mijn postvak enorm. Hoe kun je dit nu serieus nemen?

Ik hou het hierbij, de groeten, Hot.

donderdag 12 december 2013

No Comprende.


Ik ben nog steeds bezig met de indeling van mijn computer. Dus ook mijn mail adressen. Doordat wij van provider gaan veranderen bedachten we dat dit waarschijnlijk niet de laatste keer is dat we dit doen. Dus nemen we toch een adres dat buiten de huidige provider staat? Het is Yahoo geworden. Bij het instellen blijkt dat er een nl versie naast een com versie bestaat en chauvinisten dat we zijn is het een nl geworden. Blij verwittigden we onze familie, vrienden en bekenden van dit heugelijke nieuws. Alleen, zucht. Ik maakte dus een foto op mijn nieuwe smart Phone en wilde deze naar mijn adres verzenden. Wat zei die toen? No Comprende. De rotzak. Hij snapt alleen de com en niet het nl adres. Ik maakte toen ook een com versie. Zette die in mijn Incredimail en was tevreden. Alleen bleek dat ik de hele santenkraam alweer moest invoeren met weer dezelfde adressen en dan heb ik 2 mailboxen. Chaoot die ik ben was ik dus genoodzaakt om eerst de nl adressenlijst af te maken en deze over te zetten in de com lijst. Ook alweer een adreswijziging te mailen samen met de kerstmail want dat is dan handiger. Roen snapt hier niets van en vindt dit nutteloos want hij overziet veel. Een ding dat ik weet, als de basis gegevens niet ordelijk zijn gearchiveerd dan blijf ik zoeken. Maar als ik het nu niet goed in schat dan beginnen we later gewoon weer opnieuw. Geduld is een schone zaak. 

woensdag 11 december 2013

Als een kind zo gelukkig ben ik.


Gisteren liep ik op de Blaakse markt. Roen en ik zijn hier kind aan huis, zogezegd. We staan bekend als het stel met hond. Dus wanneer een van ons alleen zonder hond lopen valt het op. Regelmatig wordt er dan gevraagd waar die van mij is, zoals ze in Arnhem zeggen. Zo kom ik aan mijn babbeltjes met de een of ander. Ik liep langs mijn kleding boetiek en kreeg een bakkie. Zo liep ik langs een bekende kraam op het rommelmarkt gedeelte. Roen zou zeggen: een honderd en een laden kraam. Vaak is er niets tot onze gading. Maar deze keer zag ik hem! DE BUS! Een blikken Japanse bus. Ik werd gelijk hebberig van en deze keer volgde ik mijn impuls. Ik had hem vorige week al gezien maar wist me toen te bedwingen. Ook omdat ik dus had vernomen dat dit item als collectors item wordt gezien en de houder van de kraam kennen wij als iemand die niet het onderste uit de kan wil halen. Wat volgde een beetje praten, wat met getallen goochelen en verder babbelen. We kwamen uit op € 19,- en tevreden scheiden zich onze wegen. Roen was verrast met mijn aanwinst. Hij lijkt op een Hino, een Japans merk. Wat ook opvalt, is dat de mensen in deze bus Europees zijn. Vreemd.


dinsdag 10 december 2013

Klikkend rijk.

We zijn “lid” van een aantal sites die ons per klik € 0,01 uitbetalen. Dit houdt voornamelijk reclame in. Bij een van hen staat er meer dan  € 20,- op ons conto. Deze maand is het extra werk qua klikken. Al die zorgverzekeraars die ons graag als nieuwe klant willen verwelkomen en allemaal beloven ze ons veel, héél veel. Dus zien we dit getal toch wel groeien. Moet je nagaan hoeveel we geklikt hebben om op dit bedrag te komen. Helaas is het meestal geen cash maar cadeaubonnen. Maar ik kijk een gegeven paard niet in zijn bek en we zien wel hoe we dit alles gaan spenderen. 

maandag 9 december 2013

Mijn taken zitten erop.


Ons huis is schoon
Mijn plasma is gedoneerd
Daar Hapinezz gelezen
Kul
Het verplichtte blij zijn.
Overal iets van te leren
Lekker in mijn vel te moeten zitten
Na het fijne gesprek met een ROG medewerkster heb ik zin in:
Vloeken en tieren
Een oorlog te starten
Vuile blikken te strooien
Opstandigheidsliederen te zingen.
Grrrr.
Maar gelukkig
Morgen is er weer een nieuwe dag.


zondag 8 december 2013

Zondagochtend rituelen.


We zijn en blijven gewoontedieren. Vooral de zondagochtend is heilig. Jesse mag los in het Sterrenbos en we komen daar de bekenden tegen. Daarna wordt er uitgebreid gekokkereld. Roen; een omelet en ik een scrambled egg met alles erop en eraan. Dan gaat er een DVD in het apparaat. Het liefs een detective, politie of advocaten serie. Deze keer kijken we naar Kavanaugh O.C. En wie zien een spannende serie in en rond de Engelse rechtbank met al zijn rituelen. Deze is rond 1996 opgenomen en dat is te zien. Het tempo is nog niet up tight. Men nam toen nog de tijd om het verhaal te vertellen. Ook wordt er nog altijd overal gerookt. Binnen en buitenshuis en wanneer dan ook. Roen en ik waren enthousiaste mederokers. Een leven zonder onze dierbare sjekkies? Ondenkbaar. Ondertussen zijn we gestopt en de rokers zijn naar buiten verbannen. Eigenlijk denk ik nu; niet slecht. Alleen is het kroegenleven er niet leuker op geworden. Zit je achter een pilsje te praten met de een of andere kroeggenoot, als de muziek niet te hard staat. Dan luisteren we naar de muziek en leren we gebarentaal. Nu is er een nieuw ritueel. Eens in de zoveel tijd stormen er een aantal naar buiten om een peukje te roken en de niet rokers zitten ineens in een vrijwel lege zaak. Dit is er dus niet leuker op geworden, vinden we. Voor de rest hoor je me niet mopperen. 

zaterdag 7 december 2013

Mijn laatste Kerstetalage.

Deze hebben Roen en ik samen gemaakt.
Het is zover. Ik heb mijn laatste kerstetalage gemaakt.
Pakte de gouden en zilveren lappen stof
Drapeerde ze over de etalage oftewel vensterbank
Zilver als ondergrond en goud om de kistjes heen.
Daarna gouden met zilveren spikkels lappen over andere dozen.
Daarop kerststalletjes, engelen klokjes, Mexicaans Maria beeld
Waxine lichtjes en kaarsen geëtaleerd.
Goran hielp me met raad en daad.
We waren tevreden.
De laatste keer geëtaleerd
We waren het moe wij 3 etaleurs
Moe van het degenererende commentaar van uitdragerij
Stomme kistjes met de lapjes.
De spullen die werden weggenomen en geruild met ander spul uit de winkel
Dat een nieuwe etalage na 3 dagen werd weggehaald en vervangen door de uitverkoop met als excuus dat ze het rooster in de winkel niet konden vinden terwijl dit voor hun neus hing.
Na de opzegging tijdens een vergadering niets meer van het bestuur vernam.
Het bestuur dat zich de baas voelt in plaats van deel van een vereniging.
Ik kan niet tegen bazen en word dan recalcitrant en stront eigenwijs en ga dan doorlopend met de hakken in het zand iedereen tegenspreken.
Dat is ook niet goed.
Dus vanaf nu geen etaleur of roostermaker zijn.
Dan ga ik rustig kijken hoe het bestuur hier een uitweg in vind.
Ik ben benieuwd.





vrijdag 6 december 2013

Van kwaad tot erger.

Zo zat ik vanmiddag op een vertegenwoordiger van een bouwbedrijf te wachten. Er is aan onze kant van ons appartement complex lekkage. Het wachten duurde langer dan gedacht. Er kwam een vriendelijke man die alles kwam fotograferen en bekijken. Als vergelijk keken we bij de buren en daar was het niet overal koek en ei. Ook was het kommer en kwel bij een van de buren. Dus daar gaan we zelf  fotograferen en naar hetzelfde bedrijf mailen. Ik ging dus later bij de bewoners langs die thuis waren gebleven voor de inspectie en er werd verteld dat niet alles is gedaan wat de installateurs van de WTC en cv hadden beloofd. Wat als kersje op de taart is dat er waarschijnlijk stormschade op ons dak is van wege het fijne weer van de 5de dezer maand. Kortom. Ik ontmoet weer allerlei nieuwe mensen. Heb weer een contact met de bewoners. Roen, mijn secretaris kan weer oefenen met het schrijven van de mededelingen in de hal. Wat hierna gaat gebeuren, ik weet het niet. Mijn dag kan niet meer stuk.

donderdag 5 december 2013

Grey is the color I dream of.


Grijs zijn de dagen. Letterlijk en figuurlijk. Het is herfst dus is alles grijs en bij ons is de stof aan het neerdwarrelen. Alles is anders. Onze dagindelingen, thuis taken. De zekerheden zijn weer eens opgeschud. We praten weer eens verder dan huisje, boompje en beestje. We moeten wel, is niet erg maar hier hebben we niet om gevraagd. Dus zo af en toe gun ik me de luxe om naar buiten te kijken. De vogels te volgen elk met hun eigen vleugelslag, mensen die langslopen en ga zo maar door. Dan denk ik aan een nummer dat “ Grey is the… Ga naar mijn vriend You Tube. Alleen, dat nummer bestaat niet. Dus ging ik naar een groep waar ik vroeger desolaat wan was en nu ook nog. Renaissance. Heftig, dramatisch met goed piano spel. Dit nummer is “The sounds of the sea”. http://youtu.be/_koaUlAKWh0   De zee waar de luchten ook zo grauw en grijs kunnen zijn. 

woensdag 4 december 2013

Alles verandert en blijft hetzelfde


Vanmiddag kwam Roen terug na een belangrijk gesprek met zijn leidinggevende en bedrijfsarts. Zo van; hoe gaat het met je en kun je nog meer uren draaien totdat je de 36 uur weer heb bereikt. Daar waren wij al achter gekomen en door onze gesprekken kwamen wij tot de conclusie dat ze hier wel heel erg snel naartoe aan het werken waren. Dus was zijn vraagstelling van waarom hebben jullie zo’n haast? Dat hadden ze onderling tot doelstelling gemaakt zonder overleg met Roen. Als gevolg hiervan had ik een gespannen man rondlopen en dat is moeilijk voor ons beiden. Er is dus daar afgesproken dat Roen nu niet meer teruggaat naar de 36 uur maar minder uren gaat draaien en de rest gaat hij richting WIA werken. Er komt dan een andere arts bij kijken en we zien dan wel wat hij zegt. Het wordt dan een onzekere tijd en toch weer niet. We weten nu waar het streven op gericht is. Ook hebben we een gelukje want over 2 jaar ben ik AOW gerechtigd en dat vangt de klap toch op. 

dinsdag 3 december 2013

Ik wou dat ik wijs was


Dan wist ik wanneer te praten en wanneer stil te zijn.
Dan wist ik wanneer ik je vast moet houden en wanneer afstand te bewaren.
Dan wist ik wanneer te luisteren en wanneer te troosten.
Dan wist ik wanneer grenzeloos te zijn en wanneer ik grenzen bepaal

Ik wou dat ik wijs was maar helaas dat ben ik niet.

Ik ga je grenzen over
Praat te veel
Zwijg te veel
Respecteer je te weinig
Neem teveel als vanzelf sprekend.

Dit is een oud stukje dat is 21-10-2012 gepubliceerd is. 





maandag 2 december 2013

Ons Uitzicht.


We wonen hier zo’n 4 jaar met plezier. Nu, in de herfsttijd maak ik heel veel foto’s van de skyline Rotterdam. Soms zijn het mooie foto’s van indrukwekkende wolken luchten en van de opkomende zon. In de zomer is het weer een ander verhaal. Dan gebeurt er van alles op de begane grond. Roen heeft deze foto in opdracht mijnerzijds gemaakt omdat hij bijna 30 cm groter is. Dan komt er geen balustrade van het balkon in beeld. Dit is de slotavond van een wandel avond vierdaagse. De mensen werden feestelijk onthaald door een fanfare en het zag er leuk en rommelig uit. Hier hou ik nu van. 

zondag 1 december 2013

Truus en ik


Ik ben een paar uur geleden geboren en moet al aan het werk. Mijn moeder Truus is fotomodel. Dus voor haar is het enigszins logisch dat ze poseert maar wat mij betreft: je reinste kinderarbeid en uitbuiting.
Vanmorgen zat ik nog heerlijk in mijn moeders buik. Het werd een beetje krap dus het was logisch dat ik er uit moest, maar wat een avontuur:de tunnel door naar het licht; het heeft me aangegrepen. Wat een natuurgeweld! En een chaos waarin ik terecht kwam! Ik werd aan mijn nek de wereld ingetrokken door een grote man met een bloederig schort. Een slager, denk ik. Hij legde me bovenop Truus, die huilde en lachte tegelijk. Ik moest vreselijk huilen. Dat had ik nog nooit gedaan maar het ging me goed af. Ik werd lekker in bad gestopt, daarna kreeg ik kleren aan. Allemaal nieuw en onbekend. Toen mocht ik weer bij Truus liggen, die kende ik al. Ze huilde niet meer, ze was blij en moe, net als ik. Ik heb kennis gemaakt met een zekere Gijs, die mijn vader dus wel zal zijn. Hij begon al snel over de foto. 'Ik heb een opdracht aangenomen voor een foto in een medisch boek. Een moeder met pasgeboren zuigeling. Jij dus. Het is voor een leerboek voor vroedvrouwen.'
  'Lekker ben jij zeg, had je me dat niet kunnen vragen. Ik heb nu geen zin hoor, eerst slapen en rusten.'
  'Nee', zei Gijs.’ Ik kon het niet vragen want ik heb die opdracht net gekregen. Het is een buitenkansje. Het moet nu. Het moet lijken of je net bevallen bent. Hè, toe nou. We verdienen er mee, dat is ook in jouw belang.'
  ‘Godsamme, jij bent ook een mooie zeg!… Nou ja, vooruit dan maar', zei Els toen.
Gijs had de eettafel bedekt met een wit laken. Daar op moest Truus naakt op haar rug 
gaan liggen met mij, ook naakt op haar uitgelubberde buik. Gijs frommelde een stuk touw
tussen ons in bij wijze van navelstreng.  Aan mij werd uiteraard helemaal niets gevraagd.
Ik ben maar niet gaan brullen, al was mijn hart er goed voor. Anders had het allemaal
nog langer geduurd.
Het resultaat: mijn eerste professionele naaktfoto.

Laaglander