Het is
alweer 5 dagen geleden dat we vierden dat mijn lief op aarde is gekomen. Ik
nodigde 3 dierbare vrienden om dit mee te vieren. De bedoeling was een
Nederlands tapas menu op tafel te zetten. Een zwik kleine hapjes en een van
mijn favoriete soepjes: Mulligatawney-soep uit India of om preciezer te zeggen uit
Tamil gedeelte van dit land. Zoals gewoonlijk had ik weer eens voor een
weeshuis ingekocht dus hoefden we dágen niets meer te halen. Petemoei was aan
he mopperen dat we Meisje nog niet hadden gefotografeerd terwijl ik al had
gezegd dat ik een mooi weer fotograaf ben. Met een paar pufjes zwart rook uit
haar oren begon zij Meisje op de gevoelige plaat te zetten. Onze Limburgse
vriendin bleef overnachten en dus spraken we af om samen naar Hoek van Holland
te gaan met haar auto. Dat rijden was een ramp voor Meisje maar het strand. Het
leek alsof ze al tig keer was geweest. Snuffelen, lopen, kijken en mensen begroeten,
zo liepen we met zijn drieën in de duinen, op de pier en strand. Het was mooi
weer dus werd er druk gefotografeerd. Morgen, besloot ik, ga ik een mooi stukje
schrijven en de beste foto te gebruiken. Dit viel wat tegen door al dat gedoe
wat leven heet. Kon het snoertje niet vinden waarmee ik de foto’s van de camera
in de laptop giet. Roen vond het meteen. Dit gebeurt vaker. Zucht. Schrijf nu
dit stukje en ga aan de slag met de foto’s terwijl ik bedenk: De dagen vliegen
als een schaduw heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten