Tijdens een
lang gesprek maakten we van onze hart geen moordkuil, om in clichés te spreken.
Ik vertelde Roen dat de structuur die Jesse zorgvuldig voor me had opgebouwd
aan het afbrokkelen is geslagen. Naar buiten gaan is minder aantrekkelijk en alleen
wanneer er verplichtingen zijn ga ik. Niet meer om te wandelen of om de
buitenwereld te verkennen. Dat begint me op te breken, niet alleen mij maar
Roen idem dito. Zo eentje als Jesse vinden we niet meer maar er zijn genoeg
hondjes die een eigen thuis net zo nodig hebben als wij een hond. Dus, heb ik
nu de petemoei van Jesse gebeld en zij gaat op zoek. We hebben zelfs een foto
ontvangen van een jonge hond uit de omgeving die misschien een nieuwe thuis
moet gaan zoeken. Daarnaast hebben we ook foto’s ontvangen van andere zoekende
honden. We dachten dus dat er maar eentje alla Jesse had bestaan? Niet dus, er
zijn er meerdere van dit kaliber. We keken elkaar aan en dachten tegelijkertijd,
nu niet dus. Dan gaan we vergelijken en het beestje heeft geen enkele kans een
eigen plek in ons hart te veroveren.
Wordt
vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten