Gisteren, maandag een ontstellend drukke dag. Al vanaf binnenkomst op mijn werk diende het een zich al aan voor ik het ander klaar had. Zo kreeg ik een lijst met bezigheden die ik voorlopig nog niet af zal hebben. Er waren een aantal zaken bij waar ik nog niet eerder mee te maken had. In eerste instantie dacht ik wat moet ik hier nu mee, en ik had die ook even laten liggen tot vandaag. Kennelijk heeft de nacht me goed gedaan, want vanmorgen zag ik plotsklaps een hele simpele en doeltreffende oplossing. Ik heb de lijst met mensen die ik moest opzoeken in vieren gedeeld per afdeling, en de vraag doorgespeeld aan de desbetreffende afdelingen. Zo bespaart mij dit veel werk en heb ik in een keer mijn verplichtingen gedelegeerd.
Zo druk het gisteren ook was, het werd een dag zonder rustmomenten tussendoor, het was warm, en ik voelde me niet lekker, toch zijn we de dag goed doorgekomen. Ook hebben Els en ik besloten om half Elf naar bed te gaan. Dat is een tijd die we eigenlijk altijd voorbijgaan. Normaliter gaan we slapen na het Oog op Morgen, dus rond Twaalven.
Toch merkte ik vanmorgen om 06.00u toen de wekker ging dat anderhalf uur extra slaap me goed gedaan had. Nu om 09.15u heb ik al een groot deel van mijn werk van vandaag er op zitten en dat voelt goed.
Verder is het feit dat ik gisteren middag ook naar de huisarts geweest ben en twee verwijskaarten bemachtigd heb fijn. Daarnaast hadden we nieuws uit het Maasstad ziekenhuis. De operatie voor de schroef, voor de BAHA van Els komt een stuk dichterbij. Stond deze eerst gepland voor eind oktober, nu is ze acht Augustus al aan de beurt. Heerlijk. Daarna had ik ook voor het eerst weer fysio, mijn fysiotherapeut was terug uit Zuid Frankrijk en die gaf me ook een heftige behandeling. Heerlijk.
Vandaag is het ook een rare dag. Het is de achtste van de zevende, en dat betekent de verjaardag van Erwin. Hij zou vandaag 37 jaar geworden zijn. Het is net als zijn sterfdag altijd een dag die heftig blijft terugkeren. Niet heftig, van lijden en tranen, maar meer van herinnering en weemoed. Uiteindelijk leer je leven met verlies, en je moet de draad weer oppakken, maar herinneringen zitten in je hoofd, en wat het lastige is, is dat je graag meer herinneringen zou hebben kunnen opbouwen. En dat is het jammere, en steeds terugkerende. Nee hoor, ik kan inmiddels best doorwerken, en ook mijn concentratie zal hier niet door verstoord worden. Het is meer een aanwezig gevoel. Ik zou het missen als het niet meer aanwezig zou zijn.
Ander onderwerp.
Zo had ik gisteren ruzie met een medewerker van het CIZ. Zonder namen te noemen. Het gaat om iemand die op de wachtlijst staat voor een zorgafdeling. Die zorgafdeling vraagt om een indicatie die word opgelegd door de verzekeraar. De verzekeraar heeft kenbaar gemaakt dat de indicatie as. 1 januari omhoog gaat. Nu is de wachtlijst dusdanig lang dat die iemand voor die afd. ten minste tot februari moet wachten. Dus ik wil nu alvast bij het CIZ de indicatie aanvraag veranderen tot die hogere eis. CIZ zegt, maar zo doen wij geen zaken, want mw. komt toch nu op de wachtlijst! Neen dus. De zorgafdeling accepteert nu al geen mensen op de wachtlijst met een te lage indicatie. Gevolg de persoon in kwestie blijft hier op een heel dure plek een plek bezet houden die een ander persoon nodig heeft die dringend op behandeling zit te wachten. De boel slipt dicht, het lijkop ik mijn werk niet goed doe, en de persoon is het slachtoffer.
Dit is dus de hedendaagse politiek
Ik ga me er nu na het neerschrijven niet langer boos door laten maken. Ik heb mijn manager er over op de hoogte gebracht en ik ben wel bang dat dit de dagelijkse praktijk zal worden, maar ik kan en wil niet functioneren met die constante druk. Ik kan hoogstens mijn aanvragen zo goed mogelijk gemotiveerd op papier zetten en daar houd het bij mij mee op. Het zou anders zijn als ik mijn ouders nog zou hebben. Ik kan me nog herinneren dat nu alweer heel wat jaren terug ze omdat ma sneller verslechterde dan pa, ze ze na 64 jaar huwelijk uit elkaar wilden halen. Ik ben nog steeds blij dat ik daar voor ben gaan liggen, en dat ze samen konden blijven.
Genoeg voor vandaag.
Het is toch niet echt een ontspannen pauzestukje geworden, maar sommige dingen moeten nu eenmaal toch geschreven worden.
De groetjes Jeroen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten