Onverwachte ontmoeting.

Een aantal jaar geleden liepen we met ons meissie in het Sterrenbos zodat zij de gelegenheid had om de bomen te markeren. We hadden een vast groepje. Dat was leuk en was tegelijkertijd een gezonde uitlaatklep van ons wel en wee. De hondjes waren toen nog pup en groeide samen naar volwassenheid. Nu is dat groepje uiteen gevallen. Er zijn een paar verhuisd, een paar gaan hemelen, soms kregen een aantal ruzie. Dat gebeurt.  Nu kwam ik een van de trouwste metgezellen tegen. Zij waren toen begeleid door een grote hond, van Braziliaanse afkomst. Hij kreeg eerst erg veel last van een peesblessure of zoiets. Als gevolg daarvan kwamen er operaties en een brace en heel veel pijnstillers. We vroegen ons dus af niet of hij een spuitje moest krijgen maar wanneer. Ik kwam haar vandaag tegen en hoorde hun verhaal. Zij moesten toch onverwachts afscheid van hem nemen. Het bleek dat hij een hersentumor had en was een totaal andere hond wanneer er een aanval opkwam en viel iedereen aan wiens gezicht hem niet beviel. Hij was wat je noemt een erg grote hond met hele grote tanden. Dus; ze moesten hem wel in laten slapen want stel je voor dat ze hem niet meer tegen kon houden! Er zou dan doden vallen. Dat is een heel groot nadeel van huisdieren. We leven langer dan zij en ook wij hebben afscheid van een aantal katten moeten nemen. Er blijft toch altijd een leegte achter want elk beestje heeft een eigen aard. Dan zeggen we tegen elkaar; “Weet je nog?”