 |
| En denk hier een vat bier bij. |
Dat is nu wel anders en terecht. Lopen is salonfähig geworden, al doe je het buiten. Abdelkader Benali, Bram Bakker, Dirk van Weelden, Dolf Jansen, allemaal loopverslaafd.
Hardlopen is een groot goed, een zegen voor de mensheid. Dat kan niet genoeg geëvangeliseerd worden.
Ik zelf mag graag wat kilometertjes consumeren en ik zie alleen maar voordelen. Als je het samen met anderen doet is het gezellig, je komt ongedwongen in contact. Maar lopen kan ook heel goed solo, met de hond en de mp3-speler en haast overal. Zelfs op de wintersport heb ik gelopen op de loipe, het langlaufparkoers. Het was wel glad maar ik droeg crossspikes en de hond heeft z’n nageltjes. Met hardlopen ben je lekker buiten, het is goed voor je gezondheid en voor de lijn. En je wordt high van de endorfine. Als hardloopverslaafde oogst je bewondering voor je verslaving. Vooral als je een marathon gelopen hebt, zelfs al is het in nog zo’n pruttijd. Kom er maar om als heroïnejunkie of alcoholist.
Maar het grootste voordeel hangt samen met mijn andere, minder glamoreuze verslaving: je kan eten als Holle-bolle-Gijs en zuipen als een spons, zonder dik te worden. Eten en koken doe ik graag. Niet van die trutgerechtjes als amuses, tapas en sushi, nee, ècht eten.
Niets is zo heerlijk als na een looptraining in een warm bad te liggen met een pilsje en je dan later helemaal vol te vreten. Wat de rest van het gezin laat staan eet ik ook op.
De hond vindt de baas in de pot.
De Bourgondische hardloper moet echter wel waken voor adviezen van sportdiëtisten. Die proberen uit alle macht het plezier te bederven. Hydreren in plaats van drinken. Glycogeenvoorraad aanvullen, voeding met voldoende bouwstoffen, vitamines en mineralen tot je nemen in plaats van schranzen. Nee, niets voor mij. Je reinste vitaminisme.
Zonde van mijn eerlijk verdiende honger en dorst.
Laaglander
Geen opmerkingen:
Een reactie posten