Ik had
gisteren mijn dag niet. Zodra ik opstond uit mijn warm bedje, rukte ik me ook
los van zijn heerlijke lijf dat mij zo geruststellend vasthield. Ik struikelde
over mijn lange tenen en vervolgde mijn ochtend ritueel, zoals we die allemaal
hebben. Mijn lief probeerde te vertellen dat mijn houding achter de pc later
tot problemen zou gaan leiden. Ik grauwde en snauwde terug dat dit niet zijn
zaken waren. Wat was er aan de hand? Het duurde een tijdje voordat ik me
realiseerde dat ik, in gedachte, moest teruggaan naar mijn heerlijke
jeugdjaren. Ik krijg daar nog nachtmerries van. Maar ik kreeg last van
spanningsklachten. Ik ging dus naar de psycholoog met de gedachte dat ze me een
paar ontspanningsoefeningen zou leren, en klaar is Kees. Neen dus. Alleluja! Maar niet heus. Ze zag meer dan ik had gedacht
en vertelde me dat het tijd wordt om eens met mezelf aan de slag te gaan.
Kortom, ik moest mijn rugzakje weer eens van mijn rug afhalen en alle troep dat
daar ook in zit te verwijderen. Ze bood aan dat ik in een biografie groep eens
mijn historie zou gaan opschrijven. Daarna zouden we bekijken wat we vervolgens
konden doen. Deze keer kreeg ik een opdracht! Zucht! School en loopbaan. Ik las
de aanbevelingspunten over en eerst ga ik denken, meer broeien bedoel ik en
daar kwam me weer een bagger uit mijn rugzak en die maakt dat die zak steeds
zwaarder was geworden. Ik heb er geen zin in maar mijn gezonde verstand
vertelde dat het tijd wordt. Dus kwamen die adviezen van mijn lief op een
verkeerd tijdstip en was ik niet wat je noemt “redelijk”. Ik ga ermee aan de
slag en misschien wordt mijn rugzak heel wat lichter en kan ik beter lucht
halen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten