vrijdag 2 november 2012


Het is Allerzielen vandaag en overal zie ik een affiche waarin wordt gevraagd voor wie ik een kaarsje aansteek. Ik doe dit voor m’n jochie Erwin. Slechts 5 jaar werd hij en alles wat hij achterliet waren foto’s en geliefde herinneringen die ik koester.  
Het einde

Het is tijd voor mij om te gaan, moeder! Ik ga heen.
Als je je armen uitstrekt, in de verblekende duisternis van de dageraad, naar je kindje in bed, dan zeg ik: "kindje is er niet!" Moeder ik ga heen.
Ik zal een zacht windvleugje worden en je liefkozen; ik zal de rimpels worden van het water als je baadt en je kussen en weer kussen.
In de winderige nacht, als de regen op de bladeren klettert, dan zul je mijn gefluister horen in je bed en mijn lach zal met het weerlicht door het open venster in je kamer flitsen. Als je wakker ligt en aan je kindje denkt, laat in de nacht, dan zal ik tot je zingen vanaf de sterren: "Slaap, moeder, slaap!"
Op de dwalende manenstralen zal ik over je bed sluipen en op je boezem liggen, terwijl je slaapt.
Ik zal een droom worden en door de smalle spleet van je oogleden zal ik in de diepten van je slaap glijden en als je ontwaakt en verschrikt rondkijkt, dan zal ik als een tintelende vuurvlieg in de duisternis wegzweven.

Als bij het grote Poejafeest de kinderen van de buren komen en in het huis spelen, dan zal ik versmelten in de fluitmuziek en de hele dag kloppen in je hart.

Tantelief zal met Poejageschenken komen en vragen: "Waar is ons kindje, zuster?"

Moeder, je zult maar zachtjes zeggen: "Kindje is in mijn oogappel, in mijn lijf en in mijn ziel."

 

Geen opmerkingen: