Het is Allerzielen vandaag en overal zie
ik een affiche waarin wordt gevraagd voor wie ik een kaarsje aansteek. Ik doe
dit voor m’n jochie Erwin. Slechts 5 jaar werd hij en alles wat hij achterliet
waren foto’s en geliefde herinneringen die ik koester.
Het einde
Het is tijd voor mij om te gaan, moeder!
Ik ga heen.
Als je je armen uitstrekt, in de
verblekende duisternis van de dageraad, naar je kindje in bed, dan zeg ik:
"kindje is er niet!" Moeder ik ga heen.
Ik zal een zacht windvleugje worden en
je liefkozen; ik zal de rimpels worden van het water als je baadt en je kussen
en weer kussen.
In de winderige nacht, als de regen op
de bladeren klettert, dan zul je mijn gefluister horen in je bed en mijn lach
zal met het weerlicht door het open venster in je kamer flitsen. Als je wakker
ligt en aan je kindje denkt, laat in de nacht, dan zal ik tot je zingen vanaf
de sterren: "Slaap, moeder, slaap!"
Op de dwalende manenstralen zal ik over
je bed sluipen en op je boezem liggen, terwijl je slaapt.
Ik zal een droom worden en door de
smalle spleet van je oogleden zal ik in de diepten van je slaap glijden en als
je ontwaakt en verschrikt rondkijkt, dan zal ik als een tintelende vuurvlieg in
de duisternis wegzweven.Als bij het grote Poejafeest de kinderen van de buren komen en in het huis spelen, dan zal ik versmelten in de fluitmuziek en de hele dag kloppen in je hart.
Tantelief zal met Poejageschenken komen en vragen: "Waar is ons kindje, zuster?"
Moeder, je zult maar zachtjes zeggen:
"Kindje is in mijn oogappel, in mijn lijf en in mijn ziel."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten