Gouden week

Het was een bewogen weekje voor de oude Laaglander. Zaterdag de marathon van Zeeland. Er valt veel over te zeggen maar hij verschilde nauwelijks van die van vorig jaar, dus ik hou het kort. Mijn knappe collega was dit keer vijfendertig minuten sneller dan ik. Ik begin eraan te wennen. Ouderdom komt met gebreken en die heb ik nog geeneens. Ik mag blij en trots zijn dat ik überhaupt een marathon kan lopen, en dat ben ik. Mijn collega eindigde als vierde in haar leeftijdscategorie, volgend jaar zal ze winnen, ik voel het.  Ik liep weer tussen veel vrouwelijk schoon. Eén keer viel ik op de straat, ik struikelde over niks, maar de schade viel mee: een klein ontvellinkje op mijn pink. Ik riep jolig tegen de andere lopers: ’Even een dynamische strekoefening tussendoor.’ Het was mooi weer, een beetje warm en vochtig maar toch mooi weer en het publiek was weer fantastisch. Volgens jaar weer? Absoluut!

Tweede hoogtepunt, plaatsing van mijn verhaal over paardrijden als gouden brief in de Margriet van deze week. Nummer 41. Twee maal eerder in de geschiedenis heb ik een brief naar Margriet/Libelle gestuurd en twee maal was het goud. Ik ben een echte gouden brievenschrijver. Zo’n gouden tientje is nog heel wat waard. Helaas geeft de Margriet nu een gouden munt. Die zal wel minder waard zijn want niet interessant voor muntenverzamelaars. Genoeg borstklopperij.

De herfst komt er aan - is er al - en om winterdepressie te voorkomen heb ik me weer ingeschreven voor een schrijfcursus. Verhalenschrijven, dit keer. Ik ga m’n huiswerk misschien weer opdringen maar het eerste huiswerk, een zintuigendagboek, is daar niet geschikt voor. Jullie horen  nog van mij.