Triest

Ik volg de radio, de tv en Opiniebladen trouw. Dan denk ik zoiets van “Waarom?”  want wat ik hoor maakt me niet blij. De ene groep maakt de andere zwart. Zij zijn de slachtoffers en we doen dit omdat de anderen onze tradities niet volgen of begrijpen. De ene fanaticus vecht tegen de andere in woord en daad. Principes worden even opzij gezet want nu komt dit even niet uit. Wanneer we gewonnen hebben worden ze weer uit de kast gehaald en worden we weer geciviliseerd (denken we) Ook zoiets van vroeger hadden de mensen meer eer. Toen waren er geen zelfmoordenaars die met bommen op hun lijf deze in een menigte lieten ontploffen. Dan denk ik aan films van de 2^e

 W.O. waarin de Japanse piloten onder geroep van BANZAI een vijandelijk schip doorboorden. Vroeger had je geen fundamentalisten van de Islam. Nee, toen waren het de communisten. In plaats van bangmakerijen over de Fatwa, Hadj enz. waar we bang over zijn was het toen “De Bom” en dat was toen ook geen sinecure.  Wanneer ik dit alles zo volg klinkt er een lied van Rare Bird uit 1969 door mijn hoofd. Het nummer heet “Sympathy’ en helaas klinkt het nog steeds als zou het nu geschreven kunnen zijn. Dan word ik hier triest van.  http://youtu.be/j2x8oA5h5Jo  Het is en blijft een prachtig lied dat me nog steeds de koude rillingen geeft.