 |
| Wat een held! |
Ik word om 05:30 uur wakker en sta op. Blijven liggen en
denken dat ik nog kan slapen is zinloos. Mooi de tijd om rustig te ontbijten en
Mink uit te laten.
Met de auto naar de start. De organisatie raadt iedereen aan
om niet met de auto naar de start te gaan. Dat doet iedereen dan ook niet,
zodat er voor mìj altijd wel een parkeerplaatsje te vinden is. Ik doe het al
jaren zo. Dat gaat prima.
Vandaag is de dag.
Het is feest in de stad. Heel de stad. Ik weet het want ik ben overal geweest.
Coolsingel, Kop van Zuid, Charlois, Lombardije, Crooswijk, Kralingen. Overal is
het feest. Er zijn veel mensen op de been. De sfeer is gemoedelijk.
Braderieachtig. Overal zijn bandjes en DJ’s aan spelen. Want vandaag is de
marathon.
Na drie maanden
voorbereiding sta ik er dan. Op de Coolsingel, te midden van tienduizend
lotgenoten, die zich, net als ik maanden hebben voorbereid.
Als de helikopter
van de televisie de lucht ingaat en Lee Towers vanaf een hoogwerker you never
walk alone playbackt dan, ja dan begint de marathon. Dat is een ervaring die
nergens mee te vergelijken is. Noem mij sentimenteel maar dan ben ik ontroerd.
En ik niet alleen. Vreemd dat heb ik niet bij welke andere marathon dan ook.
Misschien komt het omdat de crowd een moment stil is en dan, tienduizend lopers
en een veelvoud aan publiek met Lee meezingt.
Traditioneel is het
mooi weer bij de marathon. Het is zelfs de warmste dag van 2013, tot nu toe.
Met het Dunya-festival regent het altijd, bij de marathon schijnt de zon. Dat
is een natuurwet, daar is niets aan te doen. Gelukkig ging de zon pas aan nà
de marathon. Zo kon ie weinig kwaad.
Toen ik ooit begon
met de marathon kende ik de namen van alle toppers die meededen. Nu lijkt het
of er elk jaar nieuwe namen en gezichten komen. Kenia en Ethiopië
hebben een onuitputtelijk reservoir aan snelle lopers. Ik hou het niet meer bij
en daar schaam ik me wel een beetje voor, als atleet.
Sammy Kitwara,
Wilson Chebet, Geoffrey Kipsang, Getu
Feleke, Assefa Bentayehu. Gooi maar in m’n pet. Hun onwaarschijnlijke prestaties
zijn er niet minder om.
Ik las in de krant
dat de winnaar, Tilahun Regassa,
een aantal jaren bedelaar was in Addis Abeba, toen zijn beide ouders waren
overleden. Dus hem is het succes zeker gegund.
Ik heb er dit jaar
tien minuten langer over gedaan dan vorig jaar maar dat heeft het genieten
ervan niet in de weg gestaan. Overal stonden vrienden, familie, collega’s
en (ex)patiënten in het publiek. Het was echt net één
groot familiefeest. Een Rotterdams familiefeest. Ik kijk al uit naar volgend
jaar.
Laaglander
Geen opmerkingen:
Een reactie posten