zaterdag 21 september 2013

Van de nood een deugd maken


Door verbouwing en reorganisatie hebben we tijdelijk veel minder patiënten. Daardoor is de begeleiding van de detoxafdeling in diaspora. Het personeel is verstrooid over de rest van het ziekenhuis. Alleen Hot is wordt een beetje ontzien. Met een briefje van de dokter dat hij de stress niet aankan, als hij steeds ergens anders moet optreden, heeft hij het voor elkaar gekregen dat hij de vaste begeleider van de detox is. Toch moeten hij en zelfs de zorgcoördinator  weleens ergens anders werken.
Ik werk dus als een soort uitzendkracht de ene dag op ouderenpsychiatrie, de volgende dag op chronische psychiatrie, dan weer op vervolg-openopname. Alleen op de detox, mijn afdeling, kom ik nauwelijks meer.
Op chronische psychiatrie is een man die continu ruzie heeft met een voor ons onzichtbaar persoon. Hij scheld en gilt tegen hem. Het ziet er dreigend uit maar als je hem aanspreekt reageert hij beleeft en vriendelijk: zijn woede betreft duidelijk iemand anders, buiten beeld. Nadat ons contact is beëindigd scheld hij vrolijk verder tegen de onzichtbare. Voor sommige klachten zijn kennelijk geen effectieve medicijnen.
Er is een man die naast een psychische, een neurologische ziekte heeft die hem toenemend verlamd. Zijn handen kan hij niet gebruiken. Hij moet helemaal verzorgd worden. Hij zegt duidelijk hoe hij het hebben wil. Hij is dankbaar zonder onderdanigheid. Het is een heel werk maar het is zonder twijfel zinvol, dat is iets wat je niet van alle onze activiteiten kan zeggen; je voelt je tenminste verpleger. Zo zijn er steeds onverwachte avonturen.
Hoewel we er niet voor gekozen hebben is deze situatie toch interessant. Een blessing in disguise.


Laaglander

Geen opmerkingen: