 |
| Stekelig struikgewas. |
MOE,
Ondanks een goed en ontspannen weekend, waarin ik ook lekker
geslapen heb, ben en blijf ik moe. Ik merk dat een week met 1 crematie, een
suïcide, en een poging met alle emoties die daarmee samen hangen en los komen
niet bij mij in de koude kleren is gaan zitten. Vanmorgen om 06.00u werd ik wel
wakker door de wekker, maar desalniettemin draaide ik nog een keer om, en
vervolgens nog een keer, daardoor moest ik me griezelig haasten. Ik was
daardoor iets te laat, maar voel me belazerd, spierpijn, korzelig, kan maar
moeilijk op gang komen en ben al blij dat ik uiteindelijk toch nog op mijn werk
terecht ben gekomen. Daar aangekomen merkte ik gelijk dat ik me erger aan het
feit dat er hier zo slecht gecommuniceerd word. Daardoor gebeuren dingen niet op de
handigste en logische manier, maar vaak dubbel en zonder dat de een op de
hoogte is van het werk van de ander.
Soms worden mensen ook ingezet voor taken waar ze helemaal niet
voor zijn. Zo zijn momenteel alle vaste personeelsleden van de afdeling waar
het vorige week helemaal mis ging weg, en zitten er alleen een flexwerker en
een zgn. activiteitenbegeleidster, die de ins en outs van de meeste daar
aanwezigen niet kennen. En hebben de mensen die nu ergens in overleg zijn niet
eens laten weten waar ze wel zijn. Ik zie het gebeuren en kan er toch niks aan
of mee doen.
Ik heb uiteindelijk mijn eigen werk, behalve als het mis gaat
zoals vorige week. Op zo’n moment komen de gebruikelijke zaken en mogelijkheden
om in te grijpen en in actie te komen als vanzelf weer boven en ben ik gelukkig
in staat om d.m.v. improviseren de boel toch wel weer in goede banen te lijden,
maar wel met het gevolg dat zo’n beroep op mij extreem veel energie kost, en zo
langduriger voelbaar is. Vooral de adrenaline en de emoties die dan boven komen
drijven vergen veel van mijn lijf en geest. Ik ben overigens niet de enige waar
de afgelopen week niet in de koude kleren is gaan zitten.
Genoeg hierover.
Gisteren middag waren we met goede vriend G, Els Meisje en ik
naar Hoek van Holland. Het was lekker, maar er was wel een koude noord
oostelijke wind. Op het moment dat we de duinen inliepen lieten we net als de
vorige keren Meisje los en de eerste tijd ging dat goed, maar ze ontdekte
vervolgens in het doods uitziende stekelige struikgewas veel leven en liet zich
vervolgens meer dan een uur niet zien. G en ik zijn door dat heftige
struikgewas gaan struinen en zagen wel wat Meisje zo leuk vond, nl. veel konijnenholen
en keutels, maar geen Meisje. Na een dik uur struinen, roepen en zoeken melde
ze zich bij Els en kreeg een brok long, gedroogde long, een lekkernij waar ook
Jesse erg gek op is. Els liet mij roepende weten dat Meisje terecht was en ik
heb het G ook laten weten, waarna we ons met veel moeite weer uit het struikgewas
konden bevrijden. Wel waren we alledrie uitgeput van deze zoekpartij en hebben
geruime tijd gezeten op het muurtje
langs de pier. Vervolgens hebben we ondanks weinig zin toch nog een eind met
Meisje aan de lijn gelopen en hebben uiteindelijk nog een warme chocolademelk
genuttigd in een strandpaviljoen.
Vervolgens zijn we teruggereden naar Vlaardingen waar G een
lekker maal bestelde en dat hebben we daarna soldaat gemaakt. Heerlijk. We
waren opgelucht dat Meisje ook weer bij ons terug was en die laat in haar
groeiende zelfverzekerdheid zien dat ze meer durft en ook gerust een uurtje
helemaal met zichzelf bezig kan zijn zonder aan de baasjes te denken. Ze vond
de jacht op konijntjes eventjes wat belangrijker.
Vanmorgen toen ik om tien voor half zeven de huiskamer
binnenkwam lag ze ook heerlijk opgerold te slapen in de troon van Els i.p.v. in
haar grote eigen mand. Ze laat zien toch flink wat ondeugends in zich te
hebben. Het is leuk te zien dat ze steeds meer zichzelf aan het worden is, maar
dat is tegelijkertijd soms wel erg spannend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten