dinsdag 18 juni 2013

Waarom ben ik zoo ijdel!


Elk jaar zing ik het bekende wijsje. De zon gaat wat harder en heter schijnen. We gaan van stilstaan tot hollen. Een hittegolf. Ik had het kunnen weten en vooruit denken. Neen dus. Ik schuif het steeds naar voren, verhuis de mand van op bed, naast bed en visa versa . Tot de dag is gekomen en ik bijna vloeibaar word, de mussen van het dak vallen, Jesse nog niet eens  haar neusje beweegt  en voor standbeeld speelt en Roen in bijna  panische gedachten vast zit. Ik moet eraan geloven. Roen belt me ondertussen voorzichtig op om te vragen hoe het met me gaat. Goed zeg ik. Ik sta onder de ventilator die zijn rustige slag lang kan volhouden, tenminste zolang er stroom is Maar waarom ben ik zo ijdel. Mijn lief en ik gaan soms naar mijn lievelingskraam op de markt. Daar voel ik me als een kind met een hand vol snoep. Roen verwent me maar wat ik krijg is niet zo eenvoudig. Kleding vol met zakjes en frutseltjes ,  hele mooie kleding. Ik pak mijn plank en ijzer. Bevochtig alles en ga met een diepe zucht aan het strijken. Nu weet ik weer waarom ik alles uitstel. Manjana is een mooi Spaans woord en daar heb ik al jaren op geoefend. 

Geen opmerkingen: