Rook

Midden in de nacht werd Guido wakker. Even was hij gedesoriënteerd; waar ben ik? Oja, schrijven op de berg in Spanje. Zijn cursusgenoten en de docente waren naar een straatfeest gegaan in een naburig dorp. Ze waren met een paar auto's vertrokken. Muziek op het plein, Spaanse steil, dacht Guido. Mij niet gezien. Ik ben blij dat ik niet hoef. Hij was als enige achtergebleven. 'Misschien blijven we wel slapen,' hadden ze gezegd. 'Als we teveel gedronken hebben.'

Zijn vrouw had hem voor die schrijfcursus, die in een eeuwenoud klooster werd gegeven, ingeschreven. Ze vond dat hij wat zelfstandiger moest worden. Een weekje zonder haar zou goed voor hem zijn. 'Dat zijn vast en zeker fatsoenlijke mensen, die daar aan meedoen. Dan ben je lekker creatief bezig. Op plat vermaak zitten we niet te wachten.' Guido, die niet zo nodig hoefde en liever thuis was gebleven, of anders, samen met zijn vrouw naar een badplaats was gegaan, had toch maar ingestemd. Zijn vrouw had de beslissing immers al genomen. Bovendien had ze natuurlijk gelijk. Hij was veel te afhankelijk van haar maar het idee dat zij voor hem had beslist wrong een beetje. Hij wist alleen niet waar precies. De reis had hij spannend gevonden. Normaal beheerde mamma, zoals hij zijn vrouw meestal noemde, de tickets en de paspoorten. Maar hij was wonderwel toch aangekomen.

Hij had gedroomd over barbecueën in de tuin. De geur van rook was heel duidelijk geweest. Hij keek op zijn iPhone hoe laat het was. 01:00 uur. Hij draaide zich om op zijn krakende springverenmatras. Warm was het. Overdag was het minstens 30 graden geweest en de warmte zat nog in de stenen. De deuren van zijn huisje had hij wijd open laten staan.

Er welde een onbenoembaar onbehagen in hem op. Iets was niet pluis. Ineens had hij het. Rook! Hij stond op en keek naar buiten. Brandde er iets in de verte? Een zwarte rookkolom wolkte de maanverlichte hemel in. Jeetje, dacht Guido, een bosbrand en kroop zijn bed weer in om verder te slapen, maar dat lukte niet. Guido dacht aan de vele bosbranden van de laatste tijd in heel Zuid Europa. Hij trok het laken over zijn hoofd en voelde het bonzen van zijn hart toenemen. Was ik maar all inclusieve naar Alanya gegaan, dacht hij. Klerezooi. Misschien moet ik 112 bellen of de beheerder wakker maken. Maar daar heb ik helemaal geen zin in. Dat vuurtje gaat wel uit en anders merkt iemand anders het wel op. Als ik alarm sla, gaan ze mij natuurlijk allemaal vragen stellen. Asjeblieft niet zeg.

"112, als iedere seconde telt." Guido werd verscheurd door tegenstrijdige gevoelens. Hij dacht aan de lieve paardjes die in de vallei achter een schrikdraadomheining stonden. En misschien zou het vuur het klooster wel bereiken, wie weet.

Kom, sprak Guido zichzelf toe, ik ben hier ook om zelfstandiger te worden, dus vooruit, niet zo angstig. Met lood in zijn schoenen liep hij naar het hoofdgebouw, ging naar binnen en klopte op de blauwe deurtjes. De blauwe deurtjes; daar mocht je alleen aankloppen als je iets wilde vragen aan de beheerder. Guido had dat nog nooit gedaan. Als hij iets nodig had wachtte hij gewoon totdat iemand anders het ging halen. Hij klopte nog maar een keer, nu wat harder. Jaap, Jaap, riep hij maar Jaap was er niet. Guido had aangenomen dat de beheerder achter de blauwe deurtjes woonde, maar dat was blijkbaar niet zo. Nu werd het nog moeilijker: hij was alleen in het klooster. Hij raapte wat hij nog over had van zijn moed bij elkaar en belde 112. De telefoniste, die ongetwijfeld vroeg of hij een ambulance, de politie of de brandweer nodig had, verstond hij niet maar hij regeerde in het Engels en zei tegen haar dat er een bosbrand op het punt van uitbreken stond, in de buurt van het klooster. De telefoniste zei nog wat onverstaanbaars. Gelukkig, dacht hij. Het gevaar is geweken. Wat zal mamma trots op me zijn dat ik zo kordaat gehandeld heb. Ik ga haar straks appen.

Guido, die aan winnen een haast nog grotere hekel had, dan aan verliezen dacht dat hij nu echt een soort winnaar ging worden. Tegen wil en dank. Maar dat liep anders.

Zijn medecursisten kwamen het terrein oprijden. 'Te gek feest!' riep Fred. 'Fantastische live muziek. Er was ook een enorme barbecue bij, maar die gasten hebben geen verstand van vuur maken, wat een rook zeg, niet normaal gewoon. Je hebt wat gemist, Guido.'

Ineens viel het kwartje.

Laaglander