Dat merken
we aan alle kanten. Onze tenen zijn etwas langer. Ons humeur is wat kribbiger
en we luisteren wat slechter. Zo zaten we gisteren bij de arts te wachten op
hun behandelplan. Die was er in eerste instantie wel maar bij het luisteren
naar de geschiedenis van mijn lief kwam de arts er wel achter dat het verhaal
niet zo simpel is. Door de spierziekte van Roen en de hoeveelheid medicijn
gebruik merkte ze op dat bij de medicijnen die zij wilde voorschrijven dat het
een en ander elkaar niet goed verdragen. De overdracht van ons oude ziekenhuis
was, om het zachtjes uit te drukken, wat summier. Morgen gaan we naar de
oncoloog om dan het een en ander te vernemen en er wordt ook een scan genomen. Er
wordt een tattoo geplaatst zodat er telkens bij de bestraling dezelfde plek
behandeld gaat worden. De arts gaat ondertussen contact opnemen met de
behandelaar van Roen om te kijken of de medicijnen die de behandeling in de weg
zitten tijdelijk stop gezet kunnen worden. Als het een beetje tegenzit dan
wordt alles 8 weken uitgesteld. Zucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten