zaterdag 23 april 2016

Hartenkreet


Vannacht opgestaan. Zenuwen. Zenuwachtig voor de dag van morgen. Waarom? Ik weet het niet. We zijn uitgenodigd door onze oudste vrienden voor een lunch komende dag. Ik vind het eng. Doodeng. Ik vertrouw mezelf niet. Ik weet niet of ik het kan. Gelukkig heeft Els donderdag verteld dat ik mijn rollator meeneem, zodat ze weten dat ik niet veel kan. Ik kan niet voldoen aan verwachtingen van mezelf, laat staan aan verwachtingen van anderen. Wil ik er dan niet uit? Ja, natuurlijk wel, maar ik vertrouw mezelf niet meer. Ik ben onbetrouwbaar, incontinent, mag en kan nauwelijks nog iets van wat vroeger de normaalste dingen/zaken waren. Mag niet drinken, mag niet roken, kan moeilijk ademen, de hond uitlaten, met Els naar de dokter gaan. Kan haar niet steunen. In ieder geval niet ondersteunen zoals ik graag zou willen. Wil zo graag een beetje terug van vaardigheden die vroeger gewoon daar waren. Wilde daar vanavond voor 't slapen met Els over praten, en zij was moe. Logisch. Bezoek aan dr. was vermoeiend, daarna nieuwe brillen besteld. Een voor haar en een voor mij. Eigenlijk super goeie dag in vergelijking met vorige dagen. Ik heb daarna geslapen en Els slaapt nu. Ook logisch, maar ik was nog teveel met morgen bezig. We zien tegenwoordig zo weinig mensen/vrienden, en ik wil de mensen die we nog hebben kostte wat kost behouden, en ik ben zo bang, zo bang, dat ik mezelf teleurstel, en daarmee hen ook, dat ze zoiets hebben van dat nooit meer. Dat is ook naar hen toe niet eerlijk, want ze zijn lief, en geduldig, en oprecht, vol inlevensvermogen. Maar ik ben bang, bijna panisch. Ik neem nog een slok, ondanks dat ik door alle medicatie al een vervette lever heb en dat dat slecht voor me is. Door die angst stoot ik anderen van me af. ook mezelf, want dan ben ik weer boos op mezelf omdat ik het heb laten gebeuren. Zo'n schrijfpartij als nu is eigenlijk ook nergens goed voor, maar misschien helpt het het van me afschrijven me een beetje. Ik was zo blij te lezen dat een stel waarvan ik er maar een ken, als een hele mooie lieve pittige collega, ook eentje van gesloten opname, een echt feestbeest zoals ik vroeger was nu oprecht blij is dat ze met haar vriendin zwanger is geworden, dat ik zelf er helemaal in mee kon gaan en dacht aan ze gaan er nu ook echt achter komen wat kinderen krijgen echt in houd. Tegelijkertijd was ik jaloers op wat ze gaan beleven, tegemoet gaan komen, zowel qua blijdschap als verdriet dat ik hun geluk helemaal kon meevoelen. Zo leuk, zo breed een schrijfstuk vol gevoel alle kanten op kan schieten. Ik hoop dat het schrijven me goed gedaan heeft, ondanks dat dit alles voor velen van generlei waarde zal zijn. Voor mezelf heeft het van mezelf afschrijven over alles wat me te binnen schoot misschien toch het effect dat ik het idee heb nog te leven. Ook voor andere mensen die worstelen met de dag van nu of de dag van morgen. Meisje onze hond ligt naast me te ronken. Ze voelt zich veilig en een deel van die veiligheid hier in huis ben ik. Het feit dat het merendeel van de patiënten/cliënten die ik onderweg tegenkom, zelfs de mensen die ik gesepareerd, begrensd of geïsoleerd heb in een eerder stadium me eerder een knuffel dan een dreun verkopen doet me goed. Heb ik kennelijk in het verleden voor velen van hen toch iets goeds kunnen doen. Terwijl ik het hartstikke moeilijk had om die mensen op hun moeilijk(st)e momenten op die manier moest begrenzen. Laat ik er maar voor kiezen om de dag van morgen gewoon te laten komen, ondanks dat ik er weinig tot geen vertrouwen in heb. Ik zal me moeten overgeven, zoals sommigen zich soms noodgedwongen aan mij overgaven. Tot nu toe heb ik al eerder momenten van enorme afhankelijkheid overwonnen. En ik ben er niet slechter van geworden. Teruglezende denk ik wat een gezwets, maar laat ik het toch maar proberen, misschien overleef ik ook nu de wanhoop weer. Na de dood van eerst David Bowie eerder dit jaar, en nu ook Prince, denk ik dat ik toch maar blij moet zijn er nog te zijn. Uiteindelijk heb ik nog een onfatsoenlijke goede warme en fijne relatie, veel mensen die om me geven en vrienden die me morgen mee willen nemen voor een lunch. Ondanks mijn beperkingen en dingen die ik niet meer kan. Mijn ogen vallen nu toch maar mooi bijna dicht, dat heeft het schrijven me in ieder geval gebracht. Ik hoop niemand nodeloos gekwetst te hebben en ben stiekem toch trots dat ik deze dag toch heel behoorlijk en redelijk heb kunnen overleven dat ik een plasje ga plegen en me heel zachtjes naast Els ga voegen en de dag van morgen tot me ha laten komen. Uitgeslapen of niet het zal vast de moeite waard worden. Voor de lezers, bedankt voor het geduld, en voor mezelf bonnenuit! Je Roen

Geen opmerkingen: