donderdag 13 juli 2017

Freakshow in Portugal

Het buurtfeest in Costa da Caparica was al een tijdje gaande voordat we het opmerkten. We hadden met de hele familie gegeten in een buurtrestaurant. Voldaan en nagenietend van de gezelligheid ging iedereen zijns weegs. Toen we in het vallend duister, via een schilderachtige kade, naar de auto liepen hoorde ik in de verte een zanger en dacht: is dat een plaatje van Julio Iglesias of niet en kàn dat wel, een Spaanse zanger in Portugal. ‘Nee joh,’ zei Marian, ‘dat is live, een feest of zo. Muziek op het plein, Portugeese style.’ Onze nieuwsgierigheid was gewekt. Als door sirenen gelokt volgden we door smalle straatjes het muziekspoor en kwamen terecht in een fantastische party waar volwassenen, kinderen en honden aan het feesten waren. Het leek op een Fellinifilm, hoewel, in een film zou je zoveel malle Pietjes vergezocht vinden. Er was duidelijk een overschot aan zonderlingen, zwakbegaafden en dorpsgekken. En onder de andere mensen was een indrukwekkende hoeveelheid onderbeten, overbeten, lelijke koppen en dwerggroei te zien. Ofschoon Costa da Caparica op een steenworp afstand van Lissabon ligt – de Taag over, langs Cristo Rei en je bent er – heeft inteelt er lelijk huisgehouden.
Er was een geïmproviseerde bar, een oud-Portugeesche gebakkraam en een podium waar drie dikke, somber kijkende, besnorde mannen liedjes de zoelte instuurden, volmaakt passend bij de fantastische zomeravond. Een mengeling van Juan Luis Guerra, Rowan Hèze en Los Lobos. Maar dan in het Portugees. Het eerste dat we zagen was, op zuidelijke klanken, een countrylinedance die zo perfect werd uitgevoerd dat daar wel repetitie aan vooraf móest zijn gegaan maar het was duidelijk geen uitvoering want iedereen had gewone kleren aan. Een reus met een half gebit en een wijnvlek die een groot deel van zijn gezicht besloeg, deed alles precies verkeerd en botste steeds tegen de anderen aan. Toch werd niemand kwaad. Naast de line stond een jongentje van een jaar of tien aandachtig mee te dansen. Een kleuter gooide ritmisch op de muziek steeds haar knuffel de lucht in en ving hem op. De band speelde onvermoeibaar door. De muzikanten zongen om beurten, alle drie even goed. Na de linedance werd er ‘gewoon’ gedanst. Los en in salsastijl. Vaak vrouwen met elkaar. De meesten waren op hun paasbest, in trevira jurken en uitbundige tatoeages uitgedost. Ze dansten goed, soepel in de heupen, tikje uitdagend. Hoewel er alleen plaatselijke Portugezen waren, voelden wij ons welkom. Na een tijdje voegde mijn knappe zoon en zijn beeldschone vriendin, ook gelokt door de authentieke klanken, zich bij ons. Geprikkeld door de ritmische muziek waagden zij een dansje en zo voegden ze een grappig contrast toe aan dit schilderachtige plaatje.


Laaglander




Geen opmerkingen: