Het oudere echtpaar gaat steeds luider praten.
Besmuikt zegt de bazin tegen ons: ‘vind je het gek, na anderhalve liter wijn en
acht Limocello’s? Maar ja, ze komen hier al
twintig jaar, dan ga je je thuis voelen, nietwaar?’
We bevinden ons in De Italiaan, pizzeria
trattoria Palermo Da Franco in de Zwart Janstraat. Je stapt er zo de jaren
zeventig binnen. De zaak is stijlvast gedecoreerd, afdakjes met echte
dakpannen, steenstrips en granol op de spaanplaten wanden, stoffige plastic
bloemslingers, Chiantiflessen en visnetten aan de muren, alsmede Italiaanse
antieke landbouwgereedschappen, plastic druiventrossen en reisbureauposters. De
menukaart blijkt zich verschanst te hebben onder doorzichtig, verweerd plastic
dat bovenop het tafellaken is gelegd. Je kan het lezen maar niet pakken.
Palermo Da Franco is het oudste Italiaanse restaurant van Rotterdam, misschien
wel van Nederland, en beslist het oubolligste. De zaak is stampvol maar de
bazin is volkomen zen; ontspannen en ongehaast. ‘Heb jij nou nog niks te drinken gehad, Arie?
sorry, ik ga het gelijk halen. Dan is dat drankje van het huis, hoor!’
Sinds de opening in 1969 is er niets veranderd,
alle restaurant- en culinaire trends zijn aan hen voorbij gegaan, zonder indruk
of invloed achter te laten.
Het eten is navenant traditioneel, eenvoudig en
billijk geprijsd.
Wij krijgen de koffie van het huis omdat we ‘zo
lang’ hebben moeten wachten. Misschien was dat wel zo, maar daar waren we ons
niet van bewust; we hebben ons kostelijk vermaakt,
Geen opmerkingen:
Een reactie posten