Het was weer zover.

Gisteren had Roen zijn wekelijkse knaaidag bij de fysiotherapeut. Zo af en toe kijk ik hem een beetje weemoedig na want gemasseerd worden is fijn. De aanleiding wat minder. Hij neemt dan Jesse mee. Zij is ook van harte welkom in de praktijk. Ze wordt daar vastgezet en dan speelt ze voor vloerkleed. Onderweg naar huis kreeg Roen een goed idee. Tenminste, dat dacht hij en liet hij Jesse los. Een beetje rennen, lokken met de, voor haar delicatesse, gedroogde long en dan naar huis toe. Het ging toch anders. De anders zo bedaarde hond schoot weer in haar pubertijd en ging op haar manier spelen met de baas. Dit gedrag ken ik al heel lang. Binnen is ze ‘altijd’ onze scheet maar buiten is ze een andere hond. Dus moest Roen geduld betrachten en wachten totdat hare majesteit naar hem toe zou komen. Hij belde mij op om me te vertellen dat het wat later zou worden en de frustratie droop uit de telefoon. Ik maakte hem uit voor idioot en wreef toen zout in zijn wond. Eindelijk was het zover.  Ze haalde de long op en Roen prees haar dat ze de goedheid vertoonde om naar hem toe te komen. Toen ze weer thuis aangekomen zag ik een hondje binnenkomen met nog in een aanval van ADHD terwijl de adrenaline door haar lijf schoot. Ze waren allebei ook nog heel nat want het regende ook nog. Voorlopig haalt hij het zich niet in zijn hoofd om Jesse spontaan weer een los te laten. Ik ben benieuwd hoe lang hij dat volhoudt. In dit geval schrijf ik: Wordt vervolgd. 

President Sheila

Ik ben weer aan een cursus columnschrijven begonnen bij SKVR.  Als huiswerk moet ik een column schrijven over een columnist die ik òf heel goed of heel slecht vind. Columnisten die ik slecht vind, daar lees ik de hele column niet van uit, dus daar kan ik weinig over zeggen. Het is dus een column over een goede columnist geworden.

Onder een lelijke foto van een mooie vrouw vind ik vier maal per week de beste column van de Volkskrant.

 Sheila Sitalsing is een geleerde vrouw. Haar columns gaan vaak over economie of politiek. Maar dan wel op zo’n manier dat een eenvoudige boerenlul als ondergetekende het toch snapt en dat er ook nog wat te lachen valt.

Bij voorbeeld: in haar column van 26 september loopt Sheila Sitalsing vast vooruit op een parlementair onderzoek dat in de toekomst onontkoombaar gaat plaats vinden naar de betrokkenheid van Nederland in de oorlog tegen Islamitische Staat. IS wordt een kankergezwel en onkruid genoemd, en bondgenoot Saoedi-Arabië een gematigd Arabisch land. In dat ‘gematigde’ land hebben alleen al in de maand augustus 22 onthoofdingen plaatsgehad, waaronder een wegens tovenarij, en een al te kritische blogger kreeg er 10 jaar gevangenisstraf plus 1000 zweepslagen, die weliswaar in porties van 50 per week zullen worden toegediend.(Daar kun je volgens S.T. aan merken dat die Saoedi’s echt geen beesten zijn.)

Ze confronteert de lezer met het politieke en economische opportunisme om het ene kwaad wel te vuur en te zwaard  (IS) en het andere kwaad (Kim Jung-un, Assat, Boko Haram enz) niet te bestrijden.

De column begint met een hypothetisch parlementair onderzoek en eindigt met de veronderstelling dat het een dik rapport zal opleveren. Ze hoopt dat in het verslag aandacht zal worden besteedt aan het gebruik van woorden. Woorden om IS aan te duiden: ‘onkruid’, ‘kankergezel’ en woorden om de bondgenoten aan te duiden: ‘gematigde Arabische landen’. Woorden om de geesten van de bevolking rijp te maken voor de oorlog. Ze schrijft op een luchtige, geestige manier maar schuwt grote kwesties niet; haar onderwerpen zijn ernstig, haar toon is laconiek, zonder cynisch te worden.

In een eerdere column geeft ze aan hoe volgens haar IS bestreden moet worden: ‘Er is een manier om heel IS snel en pijnloos uit te schakelen. Stuur Ivo Opstelten erheen, laat hem een halve dag tegen de jihadisten aanpraten. Ze zullen hun kromzwaarden in het woestijnzand werpen en huilend hun baarden afscheren.’

Sheila Sitalsing for president!

Laaglander

Knul

Vandaag begon vroeg, tenminste voor een vakantiedag. Normaal gaat de wekker om 05.55u en vandaag om 06.55u We konden 1 wekker blijven liggen. Dit alles was omdat Els naar de tandarts moest voor een kroon. Financieel komt dat slecht uit nu, want bij mij moet er ook nog 1, ach ja, je hebt dat soort zaken niet voor het “KIEZEN”.

Gedoucht gegeten, en Jesse en ik brachten Els richting het ziekenhuis waar zij de tram pakt naar Woudhoek waar onze tandarts zit. Komt ze daar, moest ze er vorige week zijn. GGgrrr!

Ik heb het rondje Jesse ondertussen afgemaakt en bij thuiskomst rond 09.00u eerst de dierenarts gebeld want Knul is een beetje ziek. Ik heb haar om advies gevraagd. Knul heeft al sinds afgelopen dins./woensdag last van koorts, en is wisselend qua gedrag, het ene moment heeft ie koude rillingen, dan weer kotst hij zijn eten uit, soms eet ie niet, en heeft een dag op zijn kussentje boven op de kattenetage gelegen, en vanmorgen was hij weer niet koortsig, en at die als een hongerige wolf. Soms niest ie een keer, maar alles zet niet door. Ze vroeg me goed uit en adviseert nu het nog even aan te zien. We hebben as. woensdag een APK afspraak met Jesse aldaar en als we even bellen dan kan Knul meekomen. Nu ik dit schrijf niest ie weer, tja, wat doe je met dit soort zorgen. We willen‘m ondanks zijn humeurige gedrag naar Wijfie en Z niet kwijt.

Daarna ben ik vers als ik nu nog was begonnen aan een steeds vooruitgeschoven karweitje in de keuken. Els wilde graag een plank naast de IJskast, en die hebben we maanden geleden al gekocht. De vorige keer dat ik het wilde doen was ik de erbij gekochte haakjes en oogjes kwijt, maar die heb ik drie weken geleden weer gevonden dus nu geen uitstel meer. Ondertussen hangt de plank. En Els is nog onderweg naar huis.

Oh, show me the way to the next whisky bar.

Ik wist dat dit nummer door Kurt Weil was geschreven

Ik dacht dat het ‘Whisky Bar’ heette.

Niet dus

Het heet dus ‘Alabama Song”.

Ik neurie het vaak in geluimde buien.

Dit nummer is vaak gecoverd

De ‘Doors’ zijn er erg bekend mee geworden

Deze uitvoering kende ik nog niet.

Hij is erg expressief.

http://youtu.be/hbW8mkQr9OM?list=RDe7emkdc4Pjg

Veel luister plezier.

Hilversum 3

Ook dit stuk is al een jaar of vier oud, maar desalniettemin leuk.

Onze kattenetage in ons nieuwe huis komt er op voor, de Willibrorduskerk, de Wilbeeckschool, Meester Vos, en Meester van Hest, Mijn eerste Heilige Communie, Mijn overbuurvriendje, kortom er komen wederom veel herinneringen bovendrijven. Geniet mee.

Nov7 by familyhotrose

We zijn beide lekker thuis inclusief Knul en Z Beest op de nieuwe gestreepte troon van Rose, Jesse op haar kussen daarvoor en Wijfie op haar favoriete slaapplaats op het kattenplafond(foto kattenflat). Zowel Rose als ik achter de computer. Beide met een grote mok verkeerde koffie. Ik ben net wakker na mijn dagelijkse "schoonheids" slaapje. Bij het wakker worden vanmiddag zag het er heel anders uit dan om half acht. Nu staat er een lekker zonnetje en zien we voor zover de bomen nog blad hebben de meest prachtige herfstkleuren. Drie molens draaien op een Oostenwind en dat maakt het binnen erg aangenaam. We hebben de kachel aan.
Ik zat te denken aan een nieuw blogje over Hilversum. We hebben nu Sportpark, de EXPO hal, de draversbaan, de soestdijkerstraatweg en de van Riebeeckweg gehad waar het ouderlijk huis stond, en zelfs een blik gezien van de st Willibrorduskerk in de sneeuw. Ik vertelde al heel vreemd te hebben opgekeken over het feit dat dit gebouw al in november 1995 voor het laatst gebruikt is en helemaal foetsie is. Al vanaf het moment in 1966 dat we in H'sum kwamen wonen ging ik zoals toen nog de gewoonte was min of meer automatisch mee, en werd al heel snel ingeschreven als toortsdrager, een soort van voorfase op het misdienaar zijn. Mijn grote broer was acoliet en ik vond het nog hartstikke leuk ook. Heel veel vriendjes als Vincent en René waren dat ook en zodoende waren we er vrijwel alle hoogmissen bij. Ik heb nog herinneringen aan vriendjes die tijdens de mis flauwvielen omdat het langdurig op de knieën zitten soms wel heel erg lang duurde. Ik geloof verder dat we op sommige momenten wel met 12 toortsdragers waren. Een drukte van belang op het natuurstenen altaar wat veel later nog eens deels van een groot kleed is voorzien door het geknoop van veel moeders en ook ik heb daar deel aan gehad. Wat een werk. Ik heb heel veel van de draadjes voor die kleden op maat gemaakt voordat ze in geknoopt konden worden. Mijn moeder had de smaak te pakken en zo hebben we daarna nog menig kleed geknoopt. Bij mijn French Sister liggen er geloof ik nog een paar in de huiskamer. Als je een tijd toortsdrager was geweest kwam daarna het grote moment na mijn eerste Heilige communie dat je ook misdienaar mocht worden. Toen werd het helemaal druk want 's morgens was er vaak om 07.00 een ochtendmis, nog voor school en ontbijt en 's avonds was er vaak ook nog een lof(mis). Zo heb ik naar mijn gevoel een hele carriëre achter de rug in die tien H'sumse jaren. Ik ben nog acoliet, een grote misdienaar geweest ook. Die leerden kleine misdienaartjes en toortsdragers hoe het moest. Ooit ben ik onderweg naar de st. Willibrord samen met René geschept door een auto, en kwam ik bij in het RKZ. Ik had een hersenschudding en naar later bleek een schedelbasisfractuur. Dat laatste bleek nadat ze me al lang naar huis hadden gestuurd. Ik weet niet meer hoe lang ik in het ziekenhuis gelegen heb, maar kreeg wel veel zelfbouwhuisjes voor bij de trein e.d. Men vertelde me ook dat ik vanaf het ongeluk in zo'n mooie ouderwetse gele americaanse ambulance had gelegen, zo een caddilac (begrafenishorse reed 1 op 2km) als ik later ook nog eens kort zou hebben tijdens mijn Meerberg tijd. Ik baalde ervan dat ik daar niks van kon herinneren want dat was toch wel reuze interessant. We zijn we die plas bloed die op straat lag en de overgebleven rommel van de schade die ik kennenlijk met mijn hoofd aan een auto had toegebracht nog een tijd tegengekomen. Mijn vriendje met wie ik onderweg was had helemaal niks dan de schrik. Alleen wat littekens herinneren me eraan als anderen daarnaar vragen. Genoeg hierover. Ik heb me nog rot gezocht naar foto's van de buitenkant van de Wilbeeckschool waarop ik 6 jaar lagere school gevolgd heb maar heb die nergens gevonden. Ondanks dat we in de eerste jaren van die net gebouwde school nog een prijsvraag hadden om deze naam voor de school te kiezen. Een combinatie van de van Riebeeckweg en de st. Willibrorduskerk. Ook op de pagina van oude scholen in Hilversum is deze school niet terug te vinden. Alleen op een klassefoto is een deel van de school te zien. Het was de 6e klas o.l.v. meester Vos, met wiens dochter ik ook in de klas zat er waar mijn ouders nog tot hun dood vriendschap mee hebben gehad. Dat leverde wat dubbele gevoelens op, zo hoorde ik bij een reünie jaren later, maar dat is geen onderwerp voor mijn blog.
Voor de rest was er een leuke speelplek vlak bij ons huis waar later een verzorgingshuis gebouwd is. Er was het winkelcentrum met Galesloot waar we veel boodschappen deden en de Oosterengweg waar ik veel gespeeld heb bij vriend Vincent. Plaatjes heb ik daar niet van. Wel heeft mijn French Sister in onze wijk nog een tijd op schoo
l gezeten om onderwijzeres te worden. De oude Kweekschool, daar heb ik ook nog een plaatje van gevonden. Voor vandaag is het weer genoeg. Over het Postkantoor, Loosdrecht, mijn middelbare scholen, theater Gooiland, de studio's, de omroepen en de verkennerij komen nog 1 of twee stukjes. Wat dat uitje aan Mammoet al niet aan herinneringen omhoog heeft gebracht. Gegroet en tot later.

De dag voor mijn vakantie

Zo, de binnenkomst is behoorlijk veranderd sinds gisteren. De drie nachtdiensten die er sinds de verhuizing vanuit Delft van 21 extra patiënten zijn i.p.v. de gebruikelijke twee, maken gebruik van mijn kantoortje ‘s nachts, en dus kom ik binnen in een hele muffe en warme ruimte. Het eerste wat ik vandaag heb gedaan is mijn ramen open en mijn ventilator uit de kast gehaald, en nu een uur later ruikt het nog muf.

Verder zit ik me te verheugen op nog vier uur later, want dan hebben Els en ik een hele week vrij. Dat vooruitzicht + het feit dat de misselijkheid van gisteren voorbij is en ik redelijk geslapen heb, doet wonderen.

Gisteren is volgens afspraak ook PractiComfort langs geweest om te kijken naar wat kleine dingetjes m.b.t. mijn nieuwe scootmobiel. De monteur die langskwam met een bus vol apparatuur, waar de ANWB jaloers op zou zijn, heeft de motor eraf gehaald, en de aandrijving gecheckt en kon niet direct de aanleiding van de geluidjes vinden. Hij heeft na veel oefenen en dergelijke, dus ik voelde me ter dege serieus genomen want hij herkende de klachten wel, de motor terug gezet en nu komen ze ‘m binnenkort vanuit Katwijk halen en gaan ze ‘m binnenste buiten keren om te achterhalen waar het inhouden en het geluidje vandaan komt terwijl ze mij een leenscoot achterlaten. Ik vind het prima. Ik vond het overigens hartstikke interessant want ik had geen flauw idee hoe dat ding werkt en nu wel. Leuk.

Ik heb mijn koffie op en ga weer beginnen. Gegroet.

Zonder Titel

Nadat de vrouw die vraag aan me had gesteld

Hoorde ik ze weer zachtjes loeien, die oude koeien.

Holy Shit

 

Holy Shit,

Zo, dat is lang geleden, vandaag vielen mijn pillen totaal verkeerd. Vanaf inname om 06.30u voel ik het al borrelen en ik ben nu nog steeds aan het vechten. Meestal helpt een boterham en een kop koffie wel, maar daar lijkt het nog niet erg op. Judith vroeg ook al toen ze me zojuist even opzocht wat zie je er beroerd uit, en wat doe je hier dan? Ik antwoordde dat ik hier meer afleiding heb, en dat is een feit.

Gelukkig gebeurd dat nog maar zelden, gokje eenmaal per 8 Chemokuren. Dus ik was het bijna verleerd. Toch het enige wat helpt is er niet bij te gaan zitten niks doen, want dan duurt het weggaan veel langer. Maar vandaag is het al wel een langdurige knokpartij.

Al is het hier vandaag nog veel gekker dan normaliter. We hebben er twintig mensen bij die van een andere vestiging komen en allemaal erg vreemd zijn hier. Ze weten de weg niet, zowel de patiënten als het personeel. Weten niet waar het brood is, waar de voorraad ligt, hoe de afwasmachines werken, etc.

Ik ben zo blij dat ik een deur in mijn kantoortje heb, maar die beschermd me nog niet voor alle vragen tussendoor.

Dat gaat lastig concentreren worden vandaag.

Blijdorp Zoo.

Afgelopen week ben ik voorlopig voor het laatst naar de Zoo gegaan. Het abonnement is afgelopen en dus hield ik mijn ogen open voor wat ik nog niet had gedaan. Zoals het voederen van de zeeleeuwen. Wat zijn zij snel! Ik zag ook allerlei ramen waardoor je dichtbij kunt komen en zien. Door het achter elkaar een groot aantal foto’s te nemen maakte Google+ er hier een filmpje van dat hier als kopfilmpje staat. Grappig. 

Woensdagmorgen

Woensdagmorgen op mijn dag vrij midden in de week.

Dat heb ik zo geregeld zodat ik kan blijven fysiozwemmen. Doe ik dat niet dan merk ik dat gelijk aan mijn manier van bewegen.

Na afloop eten Els en ik een lunch en dan ga ik tenminste twee uur slapen. Dat uurtje zwemmen  en oefenen is vergelijkbaar met 5 uur werk.

Gisteren had ik een rare dag. De hele dag was ik als het ware in Zuid Frankrijk, om precies te zeggen Moirax, waar het afscheid was van de oudste vriendin van Els en mijzelf. Ze heeft net de honderd niet gehaald. Om kwart over Acht belde Bernadette ( mijn zus) daarvandaan die er mede namens Els en mijzelf wel bij was om even te delen dat het een mooi afscheid geworden is, waar veel herinneringen de revue gepasseerd zijn, onder andere ook herinneringen die ik na het bericht van haar overlijden op papier gezet had en opgestuurd heb naar de familie Braak aldaar. http://elsderoos.blogspot.nl/2014/09/in-memoriam-tante-riet-of-maria-voor-de.html

Het is gelukkig geen verdrietige bijeenkomst geworden want iedereen was blij dat de gestorvene is waar ze graag naartoe wilde.

Na het telefoontje van Bernadette was ik ook weer wat geruster en ik heb vannacht dan ook weer wat beter geslapen. Bijna alle aanwezigen hebben hun groeten aan Els en mij doorgegeven en zo voelde het toch een beetje alsof we er bij geweest zijn.

Vandaag doen Els en ik het voor de rest uiterst rustig aan. Ik heb nog twee werkdagen voor de boeg en dan zijn we 1 week heerlijk vrij.

Helaas lijkt het met de schroef voor de BAHA van Els na twee ontstekingen opnieuw niet goed te gaan. A.S. dinsdag zou ze haar nieuwe gehoorapparaat krijgen maar reëel gezien denk ik dat de dr. Volgende week gaat zeggen dat er een andere schroef in zal moeten. We zullen dus waarschijnlijk nog meer geduld moeten hebben. Lastig hoor, want ondanks veelvuldig oefenen is geduld hebben nog steeds niet mijn sterkste punt.

Zoekt en gij zult vinden.

Dat klopt niet altijd. Roen weet dat een van mijn grote liefdes lezen is. Boeken heb ik verslonden. Heel veel boeken. Om maar ergens anders te zijn. Niet hier. Dan ben ik terug in verleden of in de toekomst. Op aarde of in Verweggistan in het heelal. Hij heeft mij een bieb abonnement gegeven. Deze staat in Rotterdam en gróót dat die is! 6 Etages hoog en laat ik het niet eens over de oppervlakte per etage hebben. Eerst ging ik met het papiertje en identiteitsbewijs om mijn pas te halen. Simpel, dacht ik. Dus niet. Er stond geen klantnummer en wat later bleek stond ik 2 x in de computer. Ik ben wat gegroeid, door de jaren heen, maar 2 X? Het is in orde gekomen dus ging ik de boel verkennen. De romans kon ik zomaar vinden. Maar de rest, hoe stond alles geclassificeerd? Zo zocht ik het boek van Geert Mak van zijn reis door Amerika. Stond het onder reisboeken? Of onder Amerika? Ik vond het niet. Joseph Cambell, mijn mythologie meester. Waar kan ik hem vinden? Hebben ze hem? Alle godsdiensten stonden in groepen. Maar waar staat hij? Hij behandelt alle godsdiensten. Ik denk dat ik in hun computer moet gaan duiken. Misschien vind ik het daar anders ga ik héél hard HELP roepen en mogen ze me de helpende hand toe steken. Komt in orde

We beginnen steeds meer op elkaar te lijken.

Ik sta bekend als een chaoot. Tijdens gesprekken spring ik vaak van de hak op de tak. Elke dag begin ik alles weer opnieuw. Wanneer ik iets zorgvuldig opruim kan ik het prompt niet meer vinden. Dus “chaoot” is mijn middel naam. Roen stond vaak dit alles met grote ogen en onbegrip te volgen. Hoe kan je dit doen? Waarom ben je dat vergeten? Ik heb het je al zo vaak verteld. Ga zo maar door en nooit kon ik een goed antwoord geven. Het is de aard van het beestje zullen we maar schrijven.

Nu hij dagelijks trouw zijn medicijnen neemt beginnen deze eigenschappen zich ook bij hem te manifesteren. Nu wordt die gek van zichzelf. Ziet dingen over het hoofd en begint prompt het huis te ruimen. Probeert mij te enthousiasmeren om mee te doen. Soms ga ik erin mee en soms niet. Kortom: een oud conflict punt in een nieuw jasje.

Ik heb er bij mij mee leren leven. Het is wat het is,  mompel ik dan, zucht even en ga dan verder. Hij is pas aan het begin van dit leertraject. Van dit blog uit: Sterkte Jeroen! Je komt er wel”.  

Fatamorgana

 

Vandaag hadden Rose en ik de schone taak om onze giga verzameling foto's door te nemen op zoek naar mooie foto's die we willen gaan gebruiken voor een cadeau. Zo hebben we uren en uren aan de computer gezeten met een licht bibberende harde schijf naast ons en zijn ontzettend veel leuke foto's tegengekomen. Even een paar voorbeelden. Zo zaten we op Koninginnedag 2006 aan boord van de Bertha op de Noordzee, en voeren net door de Haringvlietsluizen bij Stellendam.

Fatamorgana

We zagen een weerspiegeling. Ik heb deze foto Fatamorgana genoemd.

Maasvlakte

Zo vond ik dit ook bijna iets buitenaards. Is gewoon de maasvlakte.

Zo doemde dit schip ook onverwachts op. Mensen die een link naar meer van dit soort fantastische foto's willen sturen maar even een mailtje. Zie linker balk of via een reactie. Voor nu gegroet

Een tweede blogje over Hilversum toen ik er opgroeide van 1966 tot 1976.
Vandaag over de Draversbaan, de Willibrord kerk en de van Riebeeckweg waar ik met mijn ouders woonde. Het stukje is vier jaar geleden geschreven.

Hilversum 2

 

Nov2by familyhotrose

 

© www.oudhilversum.nl

Vandaag tijdens het uitrusten van een lange ronde met Jesse die ook nog gecombineerd was met een lading boodschappen halen. Ik kwam stevig transpirerend thuis en Rose heeft eerst de voordeur opengedaan en de riem van Jesse afgedaan, en vervolgens na mij de opdracht gegeven te hebben te gaan zitten heeft ze de boodschappen uitgepakt en opgeruimd. Ze zette direct bij thuiskomst mijn kruidendrank die drie kwartier had staan pruttelen naast me neer dus daar mag ik nu van genieten. 
Ze bleek ook al gestofzuigd te hebben, en stond daarna klaar om richting Bert onze fysiotherapeut te gaan ter bestrijding van de stijfheid van haar heupen die door al het gehobbel van het afgelopen jaar behoorlijk wat te verduren hebben gekregen.    Daarna begon ik onze laptops even uit te zuigen. Ik heb eerst vorige week een poging gedaan om de achterkant van onze computers eraf te  schroeven en ze zo eens schoon te maken. Ze zijn uiteindelijk vrijwel dagelijks in gebruik en ik deed het min of meer op advies van een deskundige opgenomene op mijn werk. Nou, dat bleek een frustrerend karweitje want zowel de Toshiba als de HP werkten niet mee.  Vanmorgen heb ik gewoon met zo'n flutstofzuigertje(€ 1,59) van de Action, werkend op een usb poort zowel de toetsenborden, de roosters. vertilatiegaten e.d. schoongezogen en er kwam heel wat uit. De troep die je verzamelt is enorm. Nu eet of drink ik nooit boven het toetsenbord maar desalnietemin kwam er toch aardig wat stof en kruimelgoed uit. Kortom dat was een goed advies.  
Na mijn stuk "Hilversum 1" heb ik nog wat doorgezocht op allerlei sites, en heb zelfs even met google earth in onze oude achtertuin in Hilversum gekeken. Daar is de laatste 34 jaar maar weinig veranderd. Op de van Riebeeckweg 2  zit inmiddels de Dierenambulance Hilversum en de oude villa op de Hoek van de van Riebeeckweg en de Soestdijkerstraatweg staat er ook nog. Deze villa was eveneens zeer  tot mijn verbeelding sprekend. Het is een pand met een prachtig torentje en doet een beetje denken aan Villa Kakelbond uit Pippi Langkous. In die villa ben ik vroeger nooit geweest, maar in de tuin stond een huisje waarin mijn vriendjes en ik veel tijd hebben doorgebracht. Dat huisje kon ik via de satelietfoto's  niet meer vinden. Ik denk dat dit gesloopt is.
Zo kon ik eerst ook nauwelijks foto's vinden van de atletiekbaan en de draversbaan, maar via diverse Dudok sites heb ik dan toch afbeeldingen gevonden. Op de plaatjes nu is het overigens nog mooier dan in werkelijkheid vroeger. Ik weet wel dat de staat van onderhoud toendertijd, zo rond de zeventiger jaren belabberd was en nu ziet het er veel beter uit. De eerste foto, wederom in zwart wit komt van de site oud hilversum. Ik ben daar gratis lid van geworden en denk dat zolang ik de oorsprong noem de plaatjes vast wel mag gebruiken. Het is overduidelijk een gebouw van Dudok. Hilversum staat er vol mee.
Naast foto's van de villa en mijn ouderlijk huis is er nog een foto uit eigen archief te vinden waar de st. Willibrorduskerk op staat waar ik zoveel diensten heb bijgewoond en meegevierd. Het is een heel raar idee nog steeds dat die kerk alweer bijna 15 jaar geleden gesloopt is. Meer plaatjes bij Hilversum 3. Voor nu gegroet.

De Chninkel (strip 10)

Een strip boek volgens de ene en een epos volgens de andere. Prachtig getekend. Zwart Wit uitgave uit 1988. Geschreven en getekend door Rosinski en Van Hamme. Om de zoveel jaar herlees ik het met groot plezier. Het verhaal schommelt tussen tragisch bombastisch en klein gevoelig. Duidelijk geïnspireerd door de verhalen uit de Bijbel, het oude testament.

http://www.michaelminneboo.nl/2013/08/striprecensie-de-chninkel/

Dit is een link naar een striprecensent die het boek beter beschrijft dan ik kan. Wel vernam ik dat het een populair boek is met vele herdrukken en sommigen in kleur. Zwart-Wit spreek mij meer aan, maar dat is persoonlijk. 

Trots op Jessebes

Vlietlanden Vlaardingen Broekpolder Midden Delfland

Avonturen met Jesse.

Ik had eerder deze week twee maal een half uur overgewerkt en was vandaag dus al om 12.00u thuis. Ik was doodmoe en ben eerst twee uur gaan slapen. Daarna had ik een idee. Het leek me leuk om via de Poldervaart naar Vlaardingen te gaan en daar richting Broekpolder te gaan op zoek naar de Vlietlanden.

Zo gezegd zo gedaan, maar ik ben volkomen onbekend daar, dus een paar maal gevraagd. Op een gegeven moment, zag ik bordjes Broekpolder en Dave een collega had me verteld hoe mooi het daar is, en eerlijk is eerlijk, dat is het er ook.

Ik merkte aan Jesse dat ondanks dat ik de snelheid op 12km p/u had gezet, dat ze behoorlijk aan het hijgen ging.

Ik dacht tijd om even Els te bellen om te zeggen dat dit een wat langer uitje aan het worden is. Vervolgens Jesse op de scootmobiel getrokken en tussen mijn benen laten zitten. Dat was erg vreemd voor haar dus een tijdje erg voorzichtig moeten doen en moeten corrigeren. Het fietspad was asfalt dus dat werkte mee.

Op een gegeven moment zouden we naar mijn gevoel naar rechts moeten, en daar hield nu juist het asfalt op en werd gravel. Ik hield Jesse goed vast, maar ze zag van alles, onder andere haasjes, konijntjes en een paar eekhoorntjes. Ondertussen reden we ongeveer twintig km p/u over het gravel en het schelpenpad, wat redelijk reed, al dacht ik oh wee als ik nu een lekke band krijg. Het was prachtig om langs de Vliet te rijden en ik dacht op een gegeven moment Vlietzicht of i.d. te zien en ik zocht een plekje om Jesse te laten drinken. Ze had het overigens zittend op de scoot en links en rechts kijkend wel echt naar de zin. Bleek dat ik aan de verkeerde kant van de Vliet zat, en daar ging de kans op een plaatsje waar gedronken kon worden.

Uiteindelijk kwamen we bij de molen in Vlaardingen. Gelukkig iets bekends en van daaraf wist ik de weg naar huis.

Uiteindelijk zijn we dik twee uur weg geweest, en we zien het allebei als een uiterst geslaagd experiment. Ik neem volgende keer alleen een flesje water mee. Mijn nieuwe scoot deed het overigens prima.

Jesse ligt nu uitgevloerd aan mijn voeten en Els en ik hebben net een lekkere hutspot met worst achter de kiezen.

Jonkman en Zonen BV

Ik maak reclame, voor het eerst in mijn leven. Dit schildersbedrijf verdient de hoogste lof. We wonen weer in een paleis. Het heldere geel spettert in de zon en wordt zachtjes omlijst door de zacht grijze sponningen. Een feest om naar te kijken. Ik heb er een kleine fotoreportage van gemaakt. Ik moet toegeven, het ging anders dan ik had verwacht. In mijn gedachten zag ik een stoet schilders op allerlei stellages en hijskranen of zoiets. Ik weet absoluut niet hoe dat soort hijswerktuigen heten. Is niet erg, ik werk er niet mee. Dit bedrijf is een familiebedrijf met de oorsprong hier in Schiedam. Ze hebben lol in hun werk en hun medewerkers blijven heel lang bij hun bazen werkzaam, sommigen tot 28 jaar. Dat zegt heel wat. Ook door hun openheid en openstaan voor mijn suggesties. Dus spontaan bood ik aan om reclame te maken voor hun bedrijf. Bij deze. 

Hilversum 1

 

Oct29by familyhotrose

Na veel drukke dagen en weinig inspiratie vandaag om tot een nieuwe nieuwsbrief voor de Wereldwinkel te komen dan toch nog een blogje. Dit onderwerp komt voort uit de zoektocht op het WWW over in eerste instantie de EUROhal, die na wat studie toch duidelijk de EXPOhal bleek te zijn. Grappig hoe je soms vertrouwd op je geheugen, en er dan op gewezen wordt dat dit toch niet helemaal perfect werkt. Zo had ik gisteren ook mijn French Sister aan de lijn en we hebben lekker bijgepraat en zijn inmiddels weer helemaal bij, maar zij wees me erop dat niet mijn oudste broer in Hilversum in het mooie stadhuis getrouwd is maar zij. Mijn oudste broer is in Naarden getrouwd, de plek waar zijn vrouw vandaan komt. Maf  zoals zulke zaken door elkaar heen kunnen lopen.
Vorige week toen ik bezig was met  het blog/ of de reportage over het uitje met de medewerkers van de Wereldwinkel Schiedam dook ik in memory lane. Via de EXPOhal kwam ik bij allerlei beurzen en concoursen terecht die daar gehouden zijn. Ik heb er ook veel speldagen gehad tijdens vakanties. De zogenaamde Zomervakantieweken. Ik geloof dat het kindervakantiewerk heette!! Helemaal zeker weet ik dat niet. Ook was er met kerkelijke feestdagen altijd samenzang.  Soms door het leger des heils, soms ook omroepkoren of andere bijeenkomsten. Samen met mijn ouders ben ik er zodoende ook vaak geweest. Ik vond het een indrukwekkend gebouw.  Er waren allemaal prachtige brede ruimtes overspannen door prachtige lange stalen overspanningen, en aan de zijkanten waren er ook verdiepingen met brede trappen, die je op de openingsfoto uit 1960-10-12, goed kunt zien. Op de foto rechts overigens ook van die fantastische bussen uit die tijd. De EXPOhal stond op het sportpark, bij de Soestdijkerstraatweg in Hilversum. Er was toen wij er in 1966 kwamen wonen net een nieuw station en een eigen halte gekomen, genaamd Hilversum Sportpark.  (met zo'n prachtige groene trein erbij) Daarna kwam er voor Hilversum nog 1 station bij geloof ik. Ik geloof dat  dit Hilversum Noord(of Media Park) heet. Je kunt daar het best uitstappen als je naar de NOS wilt of richting TV of KPN toren, waar mijn oudste broer nog langdurig gewerkt heeft. Er lag nog veel meer op dat sportpark. Onder andere de draversbaan, de atletiekbaan, de maneges en een voor die tijd grote parkeerplaats. Dat komt in deel 2. Tot zover.

Herinneringen.

Roen schreef er al over. Het overlijden van onze oudste vriendin van bijna 100 jaar. Zij was dus geboren in 1914 en ik 1950. Wat was de wereld toen anders en het ook niet doorhebben dat dit ook gaat veranderen. In het begin van de 60ger jaren waren de nozems de rebellen. Er werd schande van gesproken en geschreven. De beschaving gaat ten onder, de jeugd van tegenwoordig. Het tempo van het leven toen was niet snel. Er was een 40 urige werkweek met meer pauzes, de taal was trager en werd plechtstatiger gesproken en visch werd vis. De beat werd geboren en schande! Ze dansten niet ballroom stijl maar de rock en rol was in en ze dansten los van elkaar.

http://youtu.be/rcNv0L4KCOo

  Later kwamen de hippies met hun love en seks. Die eisten meer inspraak en het recht om zelf te mogen kiezen hoe ze zelf wilden leven. Dit was een heftige strijd en werd verwoord en gezongen in bewoordingen en muziek die totaal nieuw was. Maar ja, ik ben bevooroordeeld.