Vandaag gingen mijn vrouw, de hond Mink en ik wandelen in
het Kralingse bos. Het was verassend mooi weer. Even waren we Mink kwijt, toen
kwam hij uit de bosjes op drie poten, klagelijk piepend. Er zat niets tussen
z’n tenen. Het moest iets anders zijn, iets met zijn bewegingsapparaat, echt
heel erg. Hij moest gedragen worden. Te voet ging ik de auto halen, terwijl
mevrouw laaglander bij de hond bleef. Gelukkig had ik voor de wandeling mijn
hardloopschoenen aangedaan. Ik kan hardlopen als de beste. Dat deed ik dan
maar, al was ik er verder niet op gekleed. Toch baarde ik geen opzien, toen ik
in spijkerbroek liep te joggen. In het Kralingse bos ben je anoniem: een grotestadsbos.
Meteen maar naar de dierenarts, zo wilden we het weekend cq de nacht niet in.
De wachtkamer zat vol. Kennelijk wilden meer dierenbaasjes ‘zo’ het weekend
niet in. In de wachtkamer zat een vrouw met een piepkleine mopshond. Het leek
of ze hem de borst gaf maar dat bleek alleen mijn verdorven fantasie te zijn.
Er was ook een knap, schijnzwanger teefje maar Mink had weinig belangstelling,
in beslag genomen door eigen leed. De dierenarts betaste het zere pootje en
schouder. Ze hoorde wel iets kraken maar ze dacht niet dat het gebroken was.
Voor de zekerheid toch maar een fotootje om een fractuur uit te sluiten. Wij de
spreekkamer uit vanwege de röntgenstralen. Arme Mink, alleen met twee enge
vrouwen. Gelukkig, het was alleen maar verstuikt.
Ontstekingsremmers/pijnstillers. Kan wel een paar weken duren. Geen fractuur.
Wel een factuur:
€ 198,87. De dierenkliniek moet ook bestaan. Gelukkig zijn we
verzekerd.
Laaglander
 |
| Mink |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten